ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
-
பாகம்-18
சாதக நிலையின் முதல் வெளிப்பாடு
ஒரு முறை நண்பர்களுடன் பூஜை விளையாட்டிற்காக ஒரு தெய்வீகத் திருவுருவத்தை கதாதரன் செய்தான். துணியில் ஓவியமாகவும் வரைந்தான். அவற்றின் அழகைப் பார்த்த மக்கள் அவை கைதேர்ந்த கலைஞர்களின் படைப்புகள் என்றே கருதினர்.
ஒரு சமயம் கிராமத்தில் ராமர் அல்லது கிருஷ்ணரைப் பற்றிய யாத்ரா நடைபெற்றது. கதாதரனும் அதைப் பார்க்கச் சென்றிருந்தான். யாத்ராவைக்கண்டு களித்த அனைவரும் அதில் வரும் பாடல்களையும், வசனங்களையும் உடனேயே மறைத்துவிட்டுத் தங்கள் சொந்த அலுவல்களில் ஈடுபட்டனர்.ஆனால் கதாதரனின் மனத்தில் அவை தோற்றுவித்த ஆன்மீக உணர்ச்சி அலைகளுக்கு எல்லையே இல்லை. அந்தப் பாடல்களையும் காட்சிகளையும் அவன் மீண்டும் மீண்டும் நினைவில் கொண்டு வந்து மகிழ்ந்தான்.
நண்பர்களை அருகிலிருந்த மாந்தோப்புக்கு அழைத்துச் சென்று அவர்களின் முன்னிலையில் அந்த யாத்ரா காட்சிகளை நடித்துக் காண்பித்தான். பல்வேறு பாத்திரங்களுக்கான வசனங்களை நண்பர்களுக்குக் கற்று கொடுத்து முக்கிய கதாபாத்திரத்தை த் தான் ஏற்றுக் கொண்டு அந்த யாத்ராவை மீண்டும் அப்படியே நடித்துக்காட்டவும் செய்தான்.
பக்கத்து வயல்களில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த உழவர்கள் வேலை செய்த படியே அந்தச்சிறவர்களின் யாத்ராவைக் கண்டுகளித்தனர். ஒரே ஒரு தடவை கேட்ட வசனங்களையும் பாடல்களையும் அவர்கள் மனப்பாடம் செய்து நடித்த பாங்கினைக் கண்டு அவர்கள் வியந்தனர். கதாதரனின் அற்புதமான நினைவாற்றலுக்கு இது ஓர் உதாரணமாக அமைகிறது.
உபநயனம் நடைபெற்றபோது குடும்ப வழக்கத்தையும் சமூக கட்டுப்பட்டையும் மீறி, தனி என்ற தாழ்ந்த குலப்பெண்ணிடமிருந்து முதல் பிச்சை ஏற்றது கதாதரனின் மனவுறுதியைக் காட்டுகின்ற ஒரு நிகழ்ச்சியாகும். அது மட்டுமின்றி அவளது அன்பினாலும் பக்தியினாலும் கவரப்பட்ட கதாதரன் சமூகத்தின் விதிமுறைகளை மீறி, தனி சமைத்த உணவைக்கூட ஏற்று உண்டான். இது தனிக்கு அச்சத்தைக் கொடுத்தது. அவள் எவ்வளவோ தடுத்தும் பயனில்லாமல் போயிற்று.
கிராமத்திலாகட்டும், நகரத்திலாகட்டும் சடைமுடி தரித்து வெண்ணீறு பூசிச் செல்கின்ற சாதுக்கள் என்றாலே சிறுவர்களின் அச்சத்தைப்பற்றிச் சொல்ல வேண்டியதில்லை. அவர்கள் சிறுவர்களை வசியப்படுத்தி தொலை தூரத்திலுள்ள இடங்களுக்குக் கொண்டு சென்று விடுவார்கள் என்ற பயம் வங்காளம் முழுவதும் பரவியிருந்தது. காமார்புகூரின் தென்பகுதியில் புரி செல்லும் சாலையில் இத்தகைய சன்னியாசிகளும், பைராகிகளும் நாள்தோறும் கூட்டம் கூட்டமாகச் செல்வதுண்டு.அவர்கள் காமார்புகூரில் ஓரிருநாட்கள் தங்கி, பிச்சையெடுத்து உண்டு, ஓய்வெடுத்துக்கொண்டு பயணத்தைத் தொடர்வார்கள்.
கதாதரனின் நண்பர்கள் இந்த சாதுக்களைக் கண்டு நடுங்கினர். இதில் விதிவிலக்காக இருந்தது கதாதரன் மட்டுமே.சிறிதும் அச்சமின்றி அவர்களிடம் சென்று பணிவிடைகள் செய்வதும் பேசுவதுமாக நெடுநேரம் தங்கியிருந்து அவர்களின் நடத்தையை யும் பண்புகளையும் அறிந்து கொண்டான்.
சிலவேளைகளில் அவர்கள் தரும் பிரசாதத்தை உண்பான். வீடு திரும்பியதும் நடந்தவற்றை எல்லாம் தாயிடம் சொல்வான். சாதுக்களின் வாழ்க்கையால் கவரப்பட்டு, ஒரு நாள் அவர்களைப்போலத் தன் உடல் முழுவதும் வெண்ணீற்றைப்பூசிக் கொண்டு தாயார் கொடுத்திருந்த புதுத்துணியைக் கிழித்துக் கோவணமாகக் கட்டிக் கொண்டு தாயின் முன்னே சென்று விட்டான். பயம் என்பதுஅவன் அறியாத ஒன்றாக இருந்தது.
கிராமத்திலிருந்த பாமரமக்களுக்குப் பொதுவாக எழுதப்படிக்கத் தெரியாது. ராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற நூல்களை அவர்கள் கேட்க விரும்பும்போது ஒரு பிராமணரையோ, படித்த தங்கள் ஜாதியினரையோ உதவிக்காக நாடுவது வழக்கம். அப்படி புண்ணிய நூல்கள் வாசிக்க வருபவரை அந்தப் பாமரமக்கள் மிகவும் மரியாதையுடன் நடத்துவார்கள். பாதங்களைக்கழுவிக்கொள்ளத் தண்ணீர் கொடுத்து புகைப்பதற்கு ஹீக்கா கொடுத்து, அமர்வதற்கு சிறந்த ஆசனமோ புதுப்பாயோ கொடுத்து உபசரிப்பார்கள். படிக்க வருபவர் பாமரமக்களின் பணிவான இந்த உபசாரத்தால், தலைகால் புரியாமல் தத்தளித்து விடுவார்.
கர்வம் பிடிபடாமல் அவர் செய்கின்ற டம்பங்களை எல்லாம் கூர்ந்து கவனிப்பான் கதாதரன். அவர் ஆசனத்தில் எவ்வாறு அமர்கிறார், பாடல்களைப் பாடும்போது என்னென்ன உணர்ச்சிகளைக் காட்டுகிறார், வினோதமானகுரலில் எவ்வாறு விளக்கம் கொடுக்கிறார்,ஒவ்வொரு நிலையிலும் எவ்வாறு தன்னை மிகவும் படித்தவனாக மற்றவர்களை விட உயர்ந்தவனாகக் காட்டிக்கொள்கிறார் என்பனவற்றை மனத்தில் வாங்கிக்கொள்வான். பின்னர் அவற்றை அப்படியே நடித்துக்காட்டி அனைவரையும் விழுந்து விழுந்து சிரிக்கும் படிச் செய்வான். வேடிக்கை வினோதங்களில் வல்லவன் அவன்.
தொடரும்..
-
பாகம்-18
சாதக நிலையின் முதல் வெளிப்பாடு
ஒரு முறை நண்பர்களுடன் பூஜை விளையாட்டிற்காக ஒரு தெய்வீகத் திருவுருவத்தை கதாதரன் செய்தான். துணியில் ஓவியமாகவும் வரைந்தான். அவற்றின் அழகைப் பார்த்த மக்கள் அவை கைதேர்ந்த கலைஞர்களின் படைப்புகள் என்றே கருதினர்.
ஒரு சமயம் கிராமத்தில் ராமர் அல்லது கிருஷ்ணரைப் பற்றிய யாத்ரா நடைபெற்றது. கதாதரனும் அதைப் பார்க்கச் சென்றிருந்தான். யாத்ராவைக்கண்டு களித்த அனைவரும் அதில் வரும் பாடல்களையும், வசனங்களையும் உடனேயே மறைத்துவிட்டுத் தங்கள் சொந்த அலுவல்களில் ஈடுபட்டனர்.ஆனால் கதாதரனின் மனத்தில் அவை தோற்றுவித்த ஆன்மீக உணர்ச்சி அலைகளுக்கு எல்லையே இல்லை. அந்தப் பாடல்களையும் காட்சிகளையும் அவன் மீண்டும் மீண்டும் நினைவில் கொண்டு வந்து மகிழ்ந்தான்.
நண்பர்களை அருகிலிருந்த மாந்தோப்புக்கு அழைத்துச் சென்று அவர்களின் முன்னிலையில் அந்த யாத்ரா காட்சிகளை நடித்துக் காண்பித்தான். பல்வேறு பாத்திரங்களுக்கான வசனங்களை நண்பர்களுக்குக் கற்று கொடுத்து முக்கிய கதாபாத்திரத்தை த் தான் ஏற்றுக் கொண்டு அந்த யாத்ராவை மீண்டும் அப்படியே நடித்துக்காட்டவும் செய்தான்.
பக்கத்து வயல்களில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த உழவர்கள் வேலை செய்த படியே அந்தச்சிறவர்களின் யாத்ராவைக் கண்டுகளித்தனர். ஒரே ஒரு தடவை கேட்ட வசனங்களையும் பாடல்களையும் அவர்கள் மனப்பாடம் செய்து நடித்த பாங்கினைக் கண்டு அவர்கள் வியந்தனர். கதாதரனின் அற்புதமான நினைவாற்றலுக்கு இது ஓர் உதாரணமாக அமைகிறது.
உபநயனம் நடைபெற்றபோது குடும்ப வழக்கத்தையும் சமூக கட்டுப்பட்டையும் மீறி, தனி என்ற தாழ்ந்த குலப்பெண்ணிடமிருந்து முதல் பிச்சை ஏற்றது கதாதரனின் மனவுறுதியைக் காட்டுகின்ற ஒரு நிகழ்ச்சியாகும். அது மட்டுமின்றி அவளது அன்பினாலும் பக்தியினாலும் கவரப்பட்ட கதாதரன் சமூகத்தின் விதிமுறைகளை மீறி, தனி சமைத்த உணவைக்கூட ஏற்று உண்டான். இது தனிக்கு அச்சத்தைக் கொடுத்தது. அவள் எவ்வளவோ தடுத்தும் பயனில்லாமல் போயிற்று.
கிராமத்திலாகட்டும், நகரத்திலாகட்டும் சடைமுடி தரித்து வெண்ணீறு பூசிச் செல்கின்ற சாதுக்கள் என்றாலே சிறுவர்களின் அச்சத்தைப்பற்றிச் சொல்ல வேண்டியதில்லை. அவர்கள் சிறுவர்களை வசியப்படுத்தி தொலை தூரத்திலுள்ள இடங்களுக்குக் கொண்டு சென்று விடுவார்கள் என்ற பயம் வங்காளம் முழுவதும் பரவியிருந்தது. காமார்புகூரின் தென்பகுதியில் புரி செல்லும் சாலையில் இத்தகைய சன்னியாசிகளும், பைராகிகளும் நாள்தோறும் கூட்டம் கூட்டமாகச் செல்வதுண்டு.அவர்கள் காமார்புகூரில் ஓரிருநாட்கள் தங்கி, பிச்சையெடுத்து உண்டு, ஓய்வெடுத்துக்கொண்டு பயணத்தைத் தொடர்வார்கள்.
கதாதரனின் நண்பர்கள் இந்த சாதுக்களைக் கண்டு நடுங்கினர். இதில் விதிவிலக்காக இருந்தது கதாதரன் மட்டுமே.சிறிதும் அச்சமின்றி அவர்களிடம் சென்று பணிவிடைகள் செய்வதும் பேசுவதுமாக நெடுநேரம் தங்கியிருந்து அவர்களின் நடத்தையை யும் பண்புகளையும் அறிந்து கொண்டான்.
சிலவேளைகளில் அவர்கள் தரும் பிரசாதத்தை உண்பான். வீடு திரும்பியதும் நடந்தவற்றை எல்லாம் தாயிடம் சொல்வான். சாதுக்களின் வாழ்க்கையால் கவரப்பட்டு, ஒரு நாள் அவர்களைப்போலத் தன் உடல் முழுவதும் வெண்ணீற்றைப்பூசிக் கொண்டு தாயார் கொடுத்திருந்த புதுத்துணியைக் கிழித்துக் கோவணமாகக் கட்டிக் கொண்டு தாயின் முன்னே சென்று விட்டான். பயம் என்பதுஅவன் அறியாத ஒன்றாக இருந்தது.
கிராமத்திலிருந்த பாமரமக்களுக்குப் பொதுவாக எழுதப்படிக்கத் தெரியாது. ராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற நூல்களை அவர்கள் கேட்க விரும்பும்போது ஒரு பிராமணரையோ, படித்த தங்கள் ஜாதியினரையோ உதவிக்காக நாடுவது வழக்கம். அப்படி புண்ணிய நூல்கள் வாசிக்க வருபவரை அந்தப் பாமரமக்கள் மிகவும் மரியாதையுடன் நடத்துவார்கள். பாதங்களைக்கழுவிக்கொள்ளத் தண்ணீர் கொடுத்து புகைப்பதற்கு ஹீக்கா கொடுத்து, அமர்வதற்கு சிறந்த ஆசனமோ புதுப்பாயோ கொடுத்து உபசரிப்பார்கள். படிக்க வருபவர் பாமரமக்களின் பணிவான இந்த உபசாரத்தால், தலைகால் புரியாமல் தத்தளித்து விடுவார்.
கர்வம் பிடிபடாமல் அவர் செய்கின்ற டம்பங்களை எல்லாம் கூர்ந்து கவனிப்பான் கதாதரன். அவர் ஆசனத்தில் எவ்வாறு அமர்கிறார், பாடல்களைப் பாடும்போது என்னென்ன உணர்ச்சிகளைக் காட்டுகிறார், வினோதமானகுரலில் எவ்வாறு விளக்கம் கொடுக்கிறார்,ஒவ்வொரு நிலையிலும் எவ்வாறு தன்னை மிகவும் படித்தவனாக மற்றவர்களை விட உயர்ந்தவனாகக் காட்டிக்கொள்கிறார் என்பனவற்றை மனத்தில் வாங்கிக்கொள்வான். பின்னர் அவற்றை அப்படியே நடித்துக்காட்டி அனைவரையும் விழுந்து விழுந்து சிரிக்கும் படிச் செய்வான். வேடிக்கை வினோதங்களில் வல்லவன் அவன்.
தொடரும்..
No comments:
Post a Comment