ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
பாகம்-36
தட்சிணேசுவர ஆலயத்திற்கு வரும் ஏழைகளை நாராயணனின் வடிவமாகவே குருதேவர் கருதினார்.
அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட பிரசாதத்தில் அவர்கள் உண்டது போக எஞ்சியதை த் தாம் உண்ணவும் செய்தார். இதனால் வெறுப்புற்ற ஹலதாரி குருதேவரிடம் , நீ உன் குழந்தைகளுக்கு எப்படித் திருமணம் செய்து வைக்கப்போகிறாய் என்பதை நான் பார்க்கிறேன், என்று சொன்னார்.
அறிவுச்செருக்கு மிக்க ஹலதாரியின் இந்தச்சொற்களால் ஆத்திரமுற்ற குருதேவர், மடையா, அங்கே சாஸ்திர விளக்கம் செய்யும் போது உலகம் பொய், அனைத்தையும் பிரம்மமாகக் காண வேண்டும். என்றெல்லாம் நீதானே நீட்டி முழக்கினாய்,?
நானும் உன்னைப்போல இந்த உலகம் பொய் என்று சொல்லிக்கொண்டு, அதே சமயம் குழந்தைகளையும் பெற்றுக்கொள்வேன் என்றா நினைத்தாய்? உன் சாஸ்திர அறிவைக்குப்பையில் போடு என்று கடிந்து கொண்டார்.
குழந்தை உள்ளம் கொண்ட குருதேவர் சிலவேளைகளில் ஹலதாரியின் சாஸ்திர அறிவால் குழப்பம் அடைவதும் உண்டு. உடனே அவர் அன்னை காளியிடம் ஓடிச்சென்று தெளிவு பெற்றுவிடுவார். இவ்வாறு தான் ஒருமுறை, குருதேவர் உயர் உணர்வு நிலையில் பெற்ற இறை அனுபவங்கள் அனைத்தையும் பொய் என்று சொல்லி அவரைக்குழப்பி விட்டார் ஹலதாரி. அது மட்டுமல்ல சாஸ்திரங்களை மேற்கோள் காட்டி, இறைவன் இத்தகைய அனுபவங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்று நிரூபிக்கவும் செய்து விட்டார்.
இது பற்றி குருதேவர் கூறினார், அப்படியானால் உயர் உணர்வு நிலையில் நான் கண்ட கடவுட்காட்சிகளும் , கேட்ட வார்த்தைகளும் வெறும் பொய்தானா,என்று ஐயம் என்னுள் எழுந்தது.
அன்னை உண்மையிலேயே என்னை ஏமாற்றி விட்டாளா? இந்த எண்ணம் தோன்றியதும் துயரம் என்னை ஆட்கொண்டு விட்டது.கதறி அழுதுகொண்டே நான் அன்னையிடம் அம்மா, நான் படிப்பறிவற்ற பாமரன் என்பதற்காக என்னை இவ்வாறு ஏமாற்ற வேண்டுமா? என்றுகேட்டேன். மனவேதனை தாளாமல் அறையில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தேன். சிறிது நேரம் ஆயிற்று. திடீரென என் முன்னே தரையிலிருந்து பனிப்புகை போன்ற படலம் தோன்றி அந்த இடம் முழுவதும் பரவிப்படர்ந்து அந்தப்புகை மண்டலத்தின் நடுவே மார்பளவு நீண்ட வெண்தாடி உடைய சாந்தமான தோற்றமுடைய ஒருவர் தோன்றினார்.
கருணை பொங்க அவர் என்னை உற்றுநோக்கி கம்பீரமான குரலில், நீ பாவமுகத்தில் இரு, பாவமுகத்தில் இரு, பாவமுகத்தில் இரு என்று மும்முறை கூறிவிட்டு அந்தப் பனிப்புகையில் கலந்து கரைந்து விட்டார்.
அந்தப்புகையும் எங்கேயோ மறைந்து விட்டது. இந்தக்காட்சி பெற்ற பின்னர் என் குழப்பம் நீங்கி மனம் தெளிவு ம் அமைதியும் பெற்றது.
ஒரு நாள் குருதேவரே இந்த நிகழ்ச்சியை சுவாமி பிரேமானந்தரிடம் சொன்னார், ஹலதாரி கூறியதை நினைத்த குருதேவருக்கு வேறொரு சமயத்திலும் இத்தகைய ஐயம் எழுந்தது.குருதேவர்கூறினார், ஹலதாரியின் வார்த்தைகள் இன்னொரு முறையும் என்னிடம் குழப்பத்தை உண்டாக்கியது.
பூஜை வேளையில் அழுதபடியே இந்தப் பிரச்சனைக்குத் தீர்வு ஒன்றை அருளும்படி அன்னையிடம் வேண்டினேன். அன்னை இந்த முறை ரதியின் தாயைப்போல் பூஜாகலசத்திற்கு அருகில் தோன்றி, நீ பாவமுகத்தில் இரு, என்று சொன்னாள்.
குருதேவருக்கு வேதாந்த ஞானத்தைப்புகட்டிய பரிவிராஜக குருவான தோதாபுரி, தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து சென்ற பின்னர் குருதேவர் நிர்விகல்ப நிலையிலேயே தொடர்ந்து ஆறுமாதங்கள் இருந்தார்
அதன் முடிவில் மீண்டும் குருதேவர் தம் இதயத்துள்ளே அன்னை அசரீரியாக நீ பாவமுகத்தில் இரு, என்று சொல்லக்கேட்டார்.
ஹலதாரி தட்சிணேசுவரக்கோயிலில் சுமார் ஏழு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார். எனவே பேய் போல் திரிந்த பூரண ஞானி, பைரவி பிராம்மணி , ராமாயத் சாது, வான ஜடாதாரி, ஸ்ரீமத்தோதாபுரி, போன்றோர் தட்சிணேசுவரம் வந்ததையும், அவர்கள் தொடர்பான நிகழ்ச்சிகளையும் நேரில் காணும் வாய்ப்பு அவருக்குக் கிடைத்திருந்தது.
ஹலதாரியும் தோதாபுரியும் அவ்வப்போது ஒன்றாக அமர்ந்து அத்யாத்ம ராமாயணம் போன்ற நூல்களைப் படித்தது பற்றி குருதேவர் சொல்லியிருக்கிறார்.
ஹலதாரியின் தொடர்புடைய மேலே குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சிகள் தட்சிணேசுவரக்கோயிலில் அவ்வப்போது நிகழ்ந்தனவாகும்.
வாசகர்களின் வசதிக்காக அவற்றை இங்கே தொகுத்து வழங்கினோம்.
குருதேவரின் ஆன்மீக சாதனைகள் பற்றி இதுவரை சொல்லப்பட்ட செய்திகளிலிருந்து அந்நாளில் சாதாரண மக்கள் அவரைப் பித்தர் என்று எண்ணியிருந்தாலும், உண்மையில் அவர் பித்தர் அல்லர், அவருக்கு எவ்வகையான நோயோ மூளைக்கோளாறோ இல்லை. என்று உறுதியாகக்கூறலாம்.
கடவுளைக்காண வேண்டும் என்ற தீவிர தாகம் அவரிடம் இருந்தது. அந்த தாகத்தின் வேகத்தால் அவர் தம்மைப்பராமரித்துக் கொள்ள முடியாத நிலையில் இருந்தார்.
தன் தலைமுடி பற்றியெரியும் போது ஒருவனால் அமைதியாக இருக்க முடியுமா? அது போல இறைவனுக்காக அசாதாரணமான தீவிரத்துடன் மனம் ஏங்கி நின்றதால் உலக மக்களோடு சேர்ந்திருக்கவோ உலகியல் விஷயங்களில் ஈடுபடவோ அவரால் முடியவில்லை. மற்றவர்கள் இதனைப்பைத்தியம் என்று எண்ணிவிட்டனர். ஆனால் யாரால் அப்படியிருக்க முடியும்?
இதயத்தின் தீவிர வேதனை பொறுமையின் எல்லையை மீறும் போது பேச்சில் ஒன்றும் மனத்தில் வேறொன்றுமாக எல்லோருடனும் சேர்ந்து அவர்களைப்போல வாழ எல்லோராலும் முடியாது.
பொறுமையின் எல்லை எல்லோரிடமும் ஒரே மாதிரி இல்லை. சிறுசிறு இன்பதுன்பங்களிலேயே சிலர் ஆடிப்போய் விடுகின்றனர். வேறு சிலரோ. எந்த வேகத்தில் அவை பொங்கி வந்தாலும் அனைத்தையும், தாங்கிக்கொண்டு, கடல் போல் கலங்காமல் இருக்கின்றனர்.
குருதேவரின் பொறுமையின் எல்லையை நாம் எவ்வாறு அறிவது? இதற்கு அவரது வாழ்வே விடை. அவரது வாழ்க்கையில் நடைபெற்ற பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளைக்கூர்ந்து நோக்கினால் அவை சாதாரணமானவை அல்ல என்பது நமக்குப்புரியும்.
நீண்ட பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் சரியான உணவின்றியும், பட்டினியாகவும் , உறக்கம் இன்றியும் இருந்தும் அவரால் நிலைகுலையாமல் வாழ முடிந்தது.
இறை வாழ்வில் தடை என்பதற்காக, தம்மை நாடி வந்த அளவற்ற பெரும் செல்வத்தை எத்தனையோ முறை அவர் உதறித்தள்ள முடிந்தது.
இது போன்ற பல நிகழ்ச்சிகளைச்சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.அவரது உடலும் உள்ளமும் பெற்றிருந்த அசாதாரணமான பொறுமையைப்பற்றி எவ்வளவு தான் கூறுவது?
இந்த காலகட்டத்தில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளை ஆராயும்போது பெண்ணாசை பொன்னாசைகளில் கட்டுண்ட சாதாரண மனிதர்கள் மட்டுமே குருதேவரின் நிலை ஏதோ நோயின் விளைவு என்று கருதியது தெரியவரும். மதுர்பாபு எப்படி எண்ணினார்? அறிவுபூர்வமாகச் சிந்தித்து குருதேவரின் மனநிலையை ஒரு சிறிதாவது புரிந்து கொள்ளும் திறன் வாய்ந்தவர்கள் மதுர்பாபுவைத் தவிர வேறு யாரும் தட்சிணேசுவரத்தில் அப்போது இல்லை.
குருதேவருக்கு மந்திரோபதேசம் அளித்தபின் கேனாராம் எங்கு சென்றார் என்பது யாருக்கும் தெரியாது.
இந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு அவரைப்பற்றி ஹிருதயர் அல்லது வேறு யாரிடமிருந்தும் எந்தவிதத் தகவலும் கிடைக்கவில்லை. குருதேவரின் செயல்கள், மனநிலை ஆகியவைபற்றி அறிவற்ற ஆசைவயப்பட்ட சாதாரண ஆலயப் பணியாட்கள் கூறிய கருத்துக்களுக்கு மதிப்புக் கொடுக்க முடியாது. ஆகவே அந்த நாட்களில்காளிகோயிலுக்கு வந்து சென்ற சித்தர்களும் சாதகர்களும் அவரைப்பற்றிச் சொல்லிச்சென்றது ஒன்றுதான் இந்த விஷயத்தில் நம்பிக்கைக்குரிய பிரமாணம்
குருதேவரிடமிருந்தும் மற்றவர்களிடமிருந்தும் இது தொடர்பாக அறிந்து கொண்டவற்றிலிருந்து அவர்கள், குருதேவரைப் பைத்தியம் என்று சொல்லவில்லை என்பது மட்டுமல்ல, அவரைப்பற்றி மிக உயர்ந்த எண்ணம் கொண்டிருந்தனர் என்பதும் தெரிகிறது.
தீவிர ஆன்மதாகத்தின் காரணமாக உடலுணர்வு இல்லாமல் கிடந்த நாட்களில் குருதேவர் தம் உடல்நலத்தைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள யார் எந்த அறிவுரை கூறினாலும்அதனை மனமுவந்து ஏற்றுக்கொண்டு பின்பற்றினார். இது குருதேவரின் சாதனைக்காலத்திற்குப்பின்னர் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளைப் பார்க்கும் போது தெரிகின்றது, சிகிச்சை செய்ய வேண்டுமென்று யாரோ சொன்னார்கள், அதற்கு இசைந்தார்.காமார் புகூருக்குத் தாயிடம் அழைத்துச்செல்ல வேண்டும் என்றார்கள், அதற்கு இசைந்தார். திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று கூறினார்கள். அதற்கும் மறுக்கவில்லை. இவற்றை எண்ணிப் பார்க்கும் போது அவரைப்பித்தன் என்று எவ்வாறு சொல்ல முடியும்?
இறைபித்துப் பிடித்திருந்த நாட்களில் உலகப்பற்றுக் கொண்டவர்களிடமிருந்தும் லௌகீக ஆசைகள் தொடர்பான வற்றிலிருந்தும் தம்மை விடுவித்துக்கொண்டு தனியாக இருக்கவே குருதேவர் முயன்றார்.
இருப்பினும் பலர் கூடி இறைவனை வழிபடுகின்ற இடங்களுக்குச் சென்று அந்த வழிபாட்டில் கலந்து கொள்வதில் ஆர்வம் காட்டியதை நாம் காண்கிறோம்.
வராக நகரிலிருந்த தசமகா வித்யை கோவில், மற்றும் காளிகட்டத்திலிருந்த காளிகோயில்களுக்குச் செல்வது ஒவ்வோர் ஆண்டும் பானிஹாட்டியில் நடைபெற்ற திருவிழாவில் கலந்து கொள்வது போன்றவற்றிலிருந்து இது நன்கு விளங்கும்.
இந்த இடங்களில் பண்டித சாதகர்களை அவர் சந்தித்து உரையாடியதும் உண்டு. நாங்கள் அறிந்த வரையில் அந்த சாதகர்களும் குருதேவரை மிகவும் மதித்திருந்தனர்.
இந்த நான்காண்டுகாலத்தில் குருதேவர் பணத்தாசையை விடுவதற்காக சில நாணயங்களையும் மண்ணையும் ஒன்றாகக்கையில் எடுத்துக்கொண்டு இரண்டும் சமமதிப்பு உடையவை என்பதை அறியும் சாதனையில் ஈடுபட்டார். சச்சிதானந்த வடிவினனான இறைவனை அடைவதையே வாழ்க்கையின் குறிக்கோளாகக் கொண்டுள்ளவன். மண்ணைப்போலவே பணத்திலிருந்தும் எந்த நன்மையையும் பெறுவதில்லை. அவனுக்கு மண், பணம், இரண்டும் ஒன்றுதான். இந்த எண்ணத்தில் திடமான உறுதி உண்டாகஅவர், பணம்-மண், மண்-பணம் என்று திரும்பத்திரும்பச்சொல்லி அவற்றை கங்கையில் எறிந்தார். பிரம்மனிலிருந்து சிறு புல் வரை இவ்வுலகத்தில் அனைத்து உயிர்களும், அனைத்துப் பொருட்களும் அன்னையின் வெளிப்பாடே அவளது அம்சமே என்ற எண்ணத்தை உறுதிப்படுத்த ஏழை, எளியவர்களின் எச்சில் உணவை அவர்கள் உண்ட இலைகளிலிருந்தே எடுத்துஉண்டார். அவர்கள் சாப்பிட்ட இடத்தைச்சுத்தம் செய்தார். சாதாரணமான மக்களால் வெறுக்கப்படுகின்ற தோட்டியைவிடத் தாம் எள்ளளவும் உயர்ந்தவன் அல்ல என்ற நம்பிக்கையை வலுப்படுத்தமிகவும் அசுத்தமான அருவருக்கத் தக்க இடங்களைத் தம் கையாலேயே சுத்தம் செய்தார். சந்தனம் முதல் மலம் வரை எல்லாப்பொருட்களும் ஐம்பூதங்களின் வெவ்வேறு வடிவங்களே என்று அறிந்து விருப்பு வெறுப்பு களைத்துறக்க மற்றவர்களின் மலத்தை நாக்கினால் எவ்வித வெறுப்புமின்றி தொட்டுப்பார்த்தார்.
இது வரை கேள்விப்பட்டிராத இத்தகைய சாதனைகளை குருதேவரின்வாழ்வில் நாம் காண்கிறோம். இவை இந்த நான்கு ஆண்டுகளுள் நிகழ்ந்தவை. இந்தக் காலகட்டத்தில் குருதேவர் மெற்கொண்ட சாதனைகளையும் அவருக்குக் கிடைத்த தெய்வீகக் காட்சிகளையும் நினைத்துப்பார்க்கும் போது, கடவுளைக் காண வேண்டும் என்ற ஓர் அசாதாரண தாகம் அவரை ஆட்கொண்டிருந்ததையும், அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையுடன் அவர் சாதனையில் முன்னேறியதையம் தெளிவாக உணர முடிகிறது.
புற உதவி எதுவும் இல்லாமல் ஆழ்ந்த மன ஏக்கம் ஒன்றினாலேயே அவர் அன்னையின் தரிசனம் பெற்றார். சாதனைகளின் முடிவான நோக்கம் அவருக்குக் கைகூடியது . தம் அனுபவங்களை குருவின் போதனைகளோடும் சாஸ்திரங்களுடனும் ஒப்பு நோக்கவும் அவர் தவறவில்லை.
தியாகத்தாலும் கட்டுப்பட்டின் மூலமும் ஒரு சாதகன் தன் மனத்தைத் தூய்மைப்படுத்தி விட்டால் அந்த மனமே அவனது குருவாக அமைகிறது என்று குருதேவர் கூறுவதுண்டு. இத்தகைய தூய மனத்திலிருந்து தோன்றும் உணர்வு அலைகள் சாதகனை எப்போதும் நல்வழியில் நடத்துகின்றன. விரைவில் லட்சியத்தை அடையும்படிச் செய்கின்றன. பிறப்பிலிருந்தே தூயதான குருதேவரின் மனம் குருவைப்போல் வழிகாட்டி, சாதனைக் காலத்தின் முதல் நான்கு ஆண்டுகளிலேயே அவர் இறைக்காட்சியைப்பெறச்செய்தது.
தொடரும்..
பாகம்-36
தட்சிணேசுவர ஆலயத்திற்கு வரும் ஏழைகளை நாராயணனின் வடிவமாகவே குருதேவர் கருதினார்.
அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட பிரசாதத்தில் அவர்கள் உண்டது போக எஞ்சியதை த் தாம் உண்ணவும் செய்தார். இதனால் வெறுப்புற்ற ஹலதாரி குருதேவரிடம் , நீ உன் குழந்தைகளுக்கு எப்படித் திருமணம் செய்து வைக்கப்போகிறாய் என்பதை நான் பார்க்கிறேன், என்று சொன்னார்.
அறிவுச்செருக்கு மிக்க ஹலதாரியின் இந்தச்சொற்களால் ஆத்திரமுற்ற குருதேவர், மடையா, அங்கே சாஸ்திர விளக்கம் செய்யும் போது உலகம் பொய், அனைத்தையும் பிரம்மமாகக் காண வேண்டும். என்றெல்லாம் நீதானே நீட்டி முழக்கினாய்,?
நானும் உன்னைப்போல இந்த உலகம் பொய் என்று சொல்லிக்கொண்டு, அதே சமயம் குழந்தைகளையும் பெற்றுக்கொள்வேன் என்றா நினைத்தாய்? உன் சாஸ்திர அறிவைக்குப்பையில் போடு என்று கடிந்து கொண்டார்.
குழந்தை உள்ளம் கொண்ட குருதேவர் சிலவேளைகளில் ஹலதாரியின் சாஸ்திர அறிவால் குழப்பம் அடைவதும் உண்டு. உடனே அவர் அன்னை காளியிடம் ஓடிச்சென்று தெளிவு பெற்றுவிடுவார். இவ்வாறு தான் ஒருமுறை, குருதேவர் உயர் உணர்வு நிலையில் பெற்ற இறை அனுபவங்கள் அனைத்தையும் பொய் என்று சொல்லி அவரைக்குழப்பி விட்டார் ஹலதாரி. அது மட்டுமல்ல சாஸ்திரங்களை மேற்கோள் காட்டி, இறைவன் இத்தகைய அனுபவங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்று நிரூபிக்கவும் செய்து விட்டார்.
இது பற்றி குருதேவர் கூறினார், அப்படியானால் உயர் உணர்வு நிலையில் நான் கண்ட கடவுட்காட்சிகளும் , கேட்ட வார்த்தைகளும் வெறும் பொய்தானா,என்று ஐயம் என்னுள் எழுந்தது.
அன்னை உண்மையிலேயே என்னை ஏமாற்றி விட்டாளா? இந்த எண்ணம் தோன்றியதும் துயரம் என்னை ஆட்கொண்டு விட்டது.கதறி அழுதுகொண்டே நான் அன்னையிடம் அம்மா, நான் படிப்பறிவற்ற பாமரன் என்பதற்காக என்னை இவ்வாறு ஏமாற்ற வேண்டுமா? என்றுகேட்டேன். மனவேதனை தாளாமல் அறையில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தேன். சிறிது நேரம் ஆயிற்று. திடீரென என் முன்னே தரையிலிருந்து பனிப்புகை போன்ற படலம் தோன்றி அந்த இடம் முழுவதும் பரவிப்படர்ந்து அந்தப்புகை மண்டலத்தின் நடுவே மார்பளவு நீண்ட வெண்தாடி உடைய சாந்தமான தோற்றமுடைய ஒருவர் தோன்றினார்.
கருணை பொங்க அவர் என்னை உற்றுநோக்கி கம்பீரமான குரலில், நீ பாவமுகத்தில் இரு, பாவமுகத்தில் இரு, பாவமுகத்தில் இரு என்று மும்முறை கூறிவிட்டு அந்தப் பனிப்புகையில் கலந்து கரைந்து விட்டார்.
அந்தப்புகையும் எங்கேயோ மறைந்து விட்டது. இந்தக்காட்சி பெற்ற பின்னர் என் குழப்பம் நீங்கி மனம் தெளிவு ம் அமைதியும் பெற்றது.
ஒரு நாள் குருதேவரே இந்த நிகழ்ச்சியை சுவாமி பிரேமானந்தரிடம் சொன்னார், ஹலதாரி கூறியதை நினைத்த குருதேவருக்கு வேறொரு சமயத்திலும் இத்தகைய ஐயம் எழுந்தது.குருதேவர்கூறினார், ஹலதாரியின் வார்த்தைகள் இன்னொரு முறையும் என்னிடம் குழப்பத்தை உண்டாக்கியது.
பூஜை வேளையில் அழுதபடியே இந்தப் பிரச்சனைக்குத் தீர்வு ஒன்றை அருளும்படி அன்னையிடம் வேண்டினேன். அன்னை இந்த முறை ரதியின் தாயைப்போல் பூஜாகலசத்திற்கு அருகில் தோன்றி, நீ பாவமுகத்தில் இரு, என்று சொன்னாள்.
குருதேவருக்கு வேதாந்த ஞானத்தைப்புகட்டிய பரிவிராஜக குருவான தோதாபுரி, தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து சென்ற பின்னர் குருதேவர் நிர்விகல்ப நிலையிலேயே தொடர்ந்து ஆறுமாதங்கள் இருந்தார்
அதன் முடிவில் மீண்டும் குருதேவர் தம் இதயத்துள்ளே அன்னை அசரீரியாக நீ பாவமுகத்தில் இரு, என்று சொல்லக்கேட்டார்.
ஹலதாரி தட்சிணேசுவரக்கோயிலில் சுமார் ஏழு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார். எனவே பேய் போல் திரிந்த பூரண ஞானி, பைரவி பிராம்மணி , ராமாயத் சாது, வான ஜடாதாரி, ஸ்ரீமத்தோதாபுரி, போன்றோர் தட்சிணேசுவரம் வந்ததையும், அவர்கள் தொடர்பான நிகழ்ச்சிகளையும் நேரில் காணும் வாய்ப்பு அவருக்குக் கிடைத்திருந்தது.
ஹலதாரியும் தோதாபுரியும் அவ்வப்போது ஒன்றாக அமர்ந்து அத்யாத்ம ராமாயணம் போன்ற நூல்களைப் படித்தது பற்றி குருதேவர் சொல்லியிருக்கிறார்.
ஹலதாரியின் தொடர்புடைய மேலே குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சிகள் தட்சிணேசுவரக்கோயிலில் அவ்வப்போது நிகழ்ந்தனவாகும்.
வாசகர்களின் வசதிக்காக அவற்றை இங்கே தொகுத்து வழங்கினோம்.
குருதேவரின் ஆன்மீக சாதனைகள் பற்றி இதுவரை சொல்லப்பட்ட செய்திகளிலிருந்து அந்நாளில் சாதாரண மக்கள் அவரைப் பித்தர் என்று எண்ணியிருந்தாலும், உண்மையில் அவர் பித்தர் அல்லர், அவருக்கு எவ்வகையான நோயோ மூளைக்கோளாறோ இல்லை. என்று உறுதியாகக்கூறலாம்.
கடவுளைக்காண வேண்டும் என்ற தீவிர தாகம் அவரிடம் இருந்தது. அந்த தாகத்தின் வேகத்தால் அவர் தம்மைப்பராமரித்துக் கொள்ள முடியாத நிலையில் இருந்தார்.
தன் தலைமுடி பற்றியெரியும் போது ஒருவனால் அமைதியாக இருக்க முடியுமா? அது போல இறைவனுக்காக அசாதாரணமான தீவிரத்துடன் மனம் ஏங்கி நின்றதால் உலக மக்களோடு சேர்ந்திருக்கவோ உலகியல் விஷயங்களில் ஈடுபடவோ அவரால் முடியவில்லை. மற்றவர்கள் இதனைப்பைத்தியம் என்று எண்ணிவிட்டனர். ஆனால் யாரால் அப்படியிருக்க முடியும்?
இதயத்தின் தீவிர வேதனை பொறுமையின் எல்லையை மீறும் போது பேச்சில் ஒன்றும் மனத்தில் வேறொன்றுமாக எல்லோருடனும் சேர்ந்து அவர்களைப்போல வாழ எல்லோராலும் முடியாது.
பொறுமையின் எல்லை எல்லோரிடமும் ஒரே மாதிரி இல்லை. சிறுசிறு இன்பதுன்பங்களிலேயே சிலர் ஆடிப்போய் விடுகின்றனர். வேறு சிலரோ. எந்த வேகத்தில் அவை பொங்கி வந்தாலும் அனைத்தையும், தாங்கிக்கொண்டு, கடல் போல் கலங்காமல் இருக்கின்றனர்.
குருதேவரின் பொறுமையின் எல்லையை நாம் எவ்வாறு அறிவது? இதற்கு அவரது வாழ்வே விடை. அவரது வாழ்க்கையில் நடைபெற்ற பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளைக்கூர்ந்து நோக்கினால் அவை சாதாரணமானவை அல்ல என்பது நமக்குப்புரியும்.
நீண்ட பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் சரியான உணவின்றியும், பட்டினியாகவும் , உறக்கம் இன்றியும் இருந்தும் அவரால் நிலைகுலையாமல் வாழ முடிந்தது.
இறை வாழ்வில் தடை என்பதற்காக, தம்மை நாடி வந்த அளவற்ற பெரும் செல்வத்தை எத்தனையோ முறை அவர் உதறித்தள்ள முடிந்தது.
இது போன்ற பல நிகழ்ச்சிகளைச்சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.அவரது உடலும் உள்ளமும் பெற்றிருந்த அசாதாரணமான பொறுமையைப்பற்றி எவ்வளவு தான் கூறுவது?
இந்த காலகட்டத்தில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளை ஆராயும்போது பெண்ணாசை பொன்னாசைகளில் கட்டுண்ட சாதாரண மனிதர்கள் மட்டுமே குருதேவரின் நிலை ஏதோ நோயின் விளைவு என்று கருதியது தெரியவரும். மதுர்பாபு எப்படி எண்ணினார்? அறிவுபூர்வமாகச் சிந்தித்து குருதேவரின் மனநிலையை ஒரு சிறிதாவது புரிந்து கொள்ளும் திறன் வாய்ந்தவர்கள் மதுர்பாபுவைத் தவிர வேறு யாரும் தட்சிணேசுவரத்தில் அப்போது இல்லை.
குருதேவருக்கு மந்திரோபதேசம் அளித்தபின் கேனாராம் எங்கு சென்றார் என்பது யாருக்கும் தெரியாது.
இந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு அவரைப்பற்றி ஹிருதயர் அல்லது வேறு யாரிடமிருந்தும் எந்தவிதத் தகவலும் கிடைக்கவில்லை. குருதேவரின் செயல்கள், மனநிலை ஆகியவைபற்றி அறிவற்ற ஆசைவயப்பட்ட சாதாரண ஆலயப் பணியாட்கள் கூறிய கருத்துக்களுக்கு மதிப்புக் கொடுக்க முடியாது. ஆகவே அந்த நாட்களில்காளிகோயிலுக்கு வந்து சென்ற சித்தர்களும் சாதகர்களும் அவரைப்பற்றிச் சொல்லிச்சென்றது ஒன்றுதான் இந்த விஷயத்தில் நம்பிக்கைக்குரிய பிரமாணம்
குருதேவரிடமிருந்தும் மற்றவர்களிடமிருந்தும் இது தொடர்பாக அறிந்து கொண்டவற்றிலிருந்து அவர்கள், குருதேவரைப் பைத்தியம் என்று சொல்லவில்லை என்பது மட்டுமல்ல, அவரைப்பற்றி மிக உயர்ந்த எண்ணம் கொண்டிருந்தனர் என்பதும் தெரிகிறது.
தீவிர ஆன்மதாகத்தின் காரணமாக உடலுணர்வு இல்லாமல் கிடந்த நாட்களில் குருதேவர் தம் உடல்நலத்தைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள யார் எந்த அறிவுரை கூறினாலும்அதனை மனமுவந்து ஏற்றுக்கொண்டு பின்பற்றினார். இது குருதேவரின் சாதனைக்காலத்திற்குப்பின்னர் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளைப் பார்க்கும் போது தெரிகின்றது, சிகிச்சை செய்ய வேண்டுமென்று யாரோ சொன்னார்கள், அதற்கு இசைந்தார்.காமார் புகூருக்குத் தாயிடம் அழைத்துச்செல்ல வேண்டும் என்றார்கள், அதற்கு இசைந்தார். திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று கூறினார்கள். அதற்கும் மறுக்கவில்லை. இவற்றை எண்ணிப் பார்க்கும் போது அவரைப்பித்தன் என்று எவ்வாறு சொல்ல முடியும்?
இறைபித்துப் பிடித்திருந்த நாட்களில் உலகப்பற்றுக் கொண்டவர்களிடமிருந்தும் லௌகீக ஆசைகள் தொடர்பான வற்றிலிருந்தும் தம்மை விடுவித்துக்கொண்டு தனியாக இருக்கவே குருதேவர் முயன்றார்.
இருப்பினும் பலர் கூடி இறைவனை வழிபடுகின்ற இடங்களுக்குச் சென்று அந்த வழிபாட்டில் கலந்து கொள்வதில் ஆர்வம் காட்டியதை நாம் காண்கிறோம்.
வராக நகரிலிருந்த தசமகா வித்யை கோவில், மற்றும் காளிகட்டத்திலிருந்த காளிகோயில்களுக்குச் செல்வது ஒவ்வோர் ஆண்டும் பானிஹாட்டியில் நடைபெற்ற திருவிழாவில் கலந்து கொள்வது போன்றவற்றிலிருந்து இது நன்கு விளங்கும்.
இந்த இடங்களில் பண்டித சாதகர்களை அவர் சந்தித்து உரையாடியதும் உண்டு. நாங்கள் அறிந்த வரையில் அந்த சாதகர்களும் குருதேவரை மிகவும் மதித்திருந்தனர்.
இந்த நான்காண்டுகாலத்தில் குருதேவர் பணத்தாசையை விடுவதற்காக சில நாணயங்களையும் மண்ணையும் ஒன்றாகக்கையில் எடுத்துக்கொண்டு இரண்டும் சமமதிப்பு உடையவை என்பதை அறியும் சாதனையில் ஈடுபட்டார். சச்சிதானந்த வடிவினனான இறைவனை அடைவதையே வாழ்க்கையின் குறிக்கோளாகக் கொண்டுள்ளவன். மண்ணைப்போலவே பணத்திலிருந்தும் எந்த நன்மையையும் பெறுவதில்லை. அவனுக்கு மண், பணம், இரண்டும் ஒன்றுதான். இந்த எண்ணத்தில் திடமான உறுதி உண்டாகஅவர், பணம்-மண், மண்-பணம் என்று திரும்பத்திரும்பச்சொல்லி அவற்றை கங்கையில் எறிந்தார். பிரம்மனிலிருந்து சிறு புல் வரை இவ்வுலகத்தில் அனைத்து உயிர்களும், அனைத்துப் பொருட்களும் அன்னையின் வெளிப்பாடே அவளது அம்சமே என்ற எண்ணத்தை உறுதிப்படுத்த ஏழை, எளியவர்களின் எச்சில் உணவை அவர்கள் உண்ட இலைகளிலிருந்தே எடுத்துஉண்டார். அவர்கள் சாப்பிட்ட இடத்தைச்சுத்தம் செய்தார். சாதாரணமான மக்களால் வெறுக்கப்படுகின்ற தோட்டியைவிடத் தாம் எள்ளளவும் உயர்ந்தவன் அல்ல என்ற நம்பிக்கையை வலுப்படுத்தமிகவும் அசுத்தமான அருவருக்கத் தக்க இடங்களைத் தம் கையாலேயே சுத்தம் செய்தார். சந்தனம் முதல் மலம் வரை எல்லாப்பொருட்களும் ஐம்பூதங்களின் வெவ்வேறு வடிவங்களே என்று அறிந்து விருப்பு வெறுப்பு களைத்துறக்க மற்றவர்களின் மலத்தை நாக்கினால் எவ்வித வெறுப்புமின்றி தொட்டுப்பார்த்தார்.
இது வரை கேள்விப்பட்டிராத இத்தகைய சாதனைகளை குருதேவரின்வாழ்வில் நாம் காண்கிறோம். இவை இந்த நான்கு ஆண்டுகளுள் நிகழ்ந்தவை. இந்தக் காலகட்டத்தில் குருதேவர் மெற்கொண்ட சாதனைகளையும் அவருக்குக் கிடைத்த தெய்வீகக் காட்சிகளையும் நினைத்துப்பார்க்கும் போது, கடவுளைக் காண வேண்டும் என்ற ஓர் அசாதாரண தாகம் அவரை ஆட்கொண்டிருந்ததையும், அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையுடன் அவர் சாதனையில் முன்னேறியதையம் தெளிவாக உணர முடிகிறது.
புற உதவி எதுவும் இல்லாமல் ஆழ்ந்த மன ஏக்கம் ஒன்றினாலேயே அவர் அன்னையின் தரிசனம் பெற்றார். சாதனைகளின் முடிவான நோக்கம் அவருக்குக் கைகூடியது . தம் அனுபவங்களை குருவின் போதனைகளோடும் சாஸ்திரங்களுடனும் ஒப்பு நோக்கவும் அவர் தவறவில்லை.
தியாகத்தாலும் கட்டுப்பட்டின் மூலமும் ஒரு சாதகன் தன் மனத்தைத் தூய்மைப்படுத்தி விட்டால் அந்த மனமே அவனது குருவாக அமைகிறது என்று குருதேவர் கூறுவதுண்டு. இத்தகைய தூய மனத்திலிருந்து தோன்றும் உணர்வு அலைகள் சாதகனை எப்போதும் நல்வழியில் நடத்துகின்றன. விரைவில் லட்சியத்தை அடையும்படிச் செய்கின்றன. பிறப்பிலிருந்தே தூயதான குருதேவரின் மனம் குருவைப்போல் வழிகாட்டி, சாதனைக் காலத்தின் முதல் நான்கு ஆண்டுகளிலேயே அவர் இறைக்காட்சியைப்பெறச்செய்தது.
தொடரும்..
No comments:
Post a Comment