ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
-
பாகம்-15
கதாதரன் தன்னையொத்த சிறுவர்களின் மீதிருந்த அன்பின் காரணமாகத்தான் அன்றாடம் சிறிது நேரம் பள்ளிக்குச் சென்று வந்தான் என்று முன்னரே கூறியிருந்தோம்.வயது பதினான்கு ஆன போது அவனது பகதியும் பரவசநிலைகளும் அதிகரித்தன.
வயிற்றுப் பிழைப்பிற்கான கல்வியால் தனக்கு எந்தவித பயனுமில்லை என்பது அவனது உறுதியான முடிவாயிற்று.தன் வாழ்க்கை வேறு ஏதோ ஓர் உயர்ந்த இலட்சியத்திற்காக ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பதையும் தன் ஆற்றல் முழுவதையும் உண்மையை அடைவதற்காகச் செலுத்த வேண்டும் என்பதையும் இந்த வேளையில் கதாதரன் உணர்ந்தான்.
அந்த மகோன்னதமான லட்சியம் சில வேளைகளில் அவன் மனக்கண்முன் நிழற்சித்திரம் போலத்தோன்றும்
அவனது மனம் பூரணமாகத் தயாராகாததாலோ என்னவோ , அதைப்புரிந்து கொள்ளவோ அது விரிக்கின்ற பொருளை அறிந்து கொள்ளவோ அவனால் இயலவில்லை. அதற்காக அவன் அதை அப்படியே விட்டுவிடவும் இல்லை.வருகின்ற வாழ்நாட்களை எவ்வாறு அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும். என்ற கேள்வி மனத்தில் எழும்போதெல்லாம், பகவானிடம் பரிபூரண சரணாகதியுடன் காவித்துணி அணிந்து, வேள்வித் தீயின் அருகில் அமர்ந்து சாதனைகள் செய்வதும் பிச்சை எடுப்பதன மூலம் பெறப்பட்ட உணவை உட்கொள்வதுமாக எல்லா பற்றுக்களிலிருந்தும் விடுபட்ட பரிவிராஜக வாழ்க்கை ஒன்றை அவனது விவேக புத்தி சுட்டிக்காட்டும்.
அந்த விவேக புத்தி காட்டும் சித்திரத்துடன் போட்டிபோட்டுக்கொண்டு மற்றோர் ஓவியம் அவன் மனத்தில் எழும். அது அவனது அன்புள்ளம் தீட்டுகின்ற ஓவியம்.
அந்த ஓவியம் தாய், சகோதரர்கள் மற்றும் குடும்பத்தைச் சார்ந்த பிறரின் நிலை ஆகியவற்றை அவனுக்கு நினைவூட்டி நிற்கும். இப்படி விவேக புத்தியும் அன்புள்ளமும் தீட்டிக்காட்டிய சித்திரங்களுள் எப்போதும் அன்புள்ளத்தின் சித்திரமே வென்று அவனுள் நின்றது.
அது கதாதரனிலிருந்த துறவு எண்ணத்தைக் கைவிடச்செய்தது. அதற்குப் பதிலாக தன் தந்தையைப்போல கடவுளையே நம்பி உலகியலில் ஈடுபட்டு இயன்றவரை தாய்க்கும் குடும்பத்தினருக்கும் உதவுமாறு அவனைத் தூண்டியது. தனது அறிவம் உள்ளமும் இவ்வாறு எதிர் திசைகளில் சென்று கொண்டிருந்ததால் குழம்பிய அவன் முழுப்பொறுப்பையும் ஸ்ரீரகுவீரரிடம் ஒப்படைத்து அவரது அருளாணையை எதிர்நோக்கிக் காத்திருந்தான். ஸ்ரீரகுவீரர் முற்றிலும் தன்னுடையவர் என்று பரிபூரணமாகக் கருதி அவரிடம் இதயம் நிறைந்த பக்தி கொண்டிருந்தான் கதாதரன். உரிய காலத்தில் தனது இந்தப்போராட்டத்திற்கு ஒரு நல்ல முடிவை அவர் தருவார் என்ற முழுநம்பிக்கையுடன் தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொள்வார். இவ்வாறு அறிவிற்கும் உள்ளத்திற்கும் இடையில் போராட்டம் நேரும் போதெல்லாம் உள்ளமே வெற்றி கொண்டது. உள்ளத்தின் பாதையில் சென்றே அவன் எல்லாவற்றையும் செய்தான்.
மற்றெல்லா பண்புகளையும் விட கருணை என்னும் மகத்தான குணம் அவனது தூய உள்ளத்தை நிறைந்திருந்தது. கிராம மக்களின் சுகதுக்கங்களை அவன் தனதாகவே கருதினான்.
ஆகையால் உலகைத் துறக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மனத்தில் தோன்றிய போதெல்லாம் எளிமையும் எல்லையற்ற அன்பும் கொண்ட அந்த கிராமமக்களின் நினைவும் அவர்கள் தன் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையும் அவனைத் தடுத்தன. தன் வாழ்வை எவ்வாறு அமைத்துக் கொண்டால் அந்த எளிய கிராம மக்கள் தன்னை முன்னோடியாகக் கொண்டு உயர்ந்த குறிக்கோளை அடைவர்.என்பதும் தற்போது தன்னுடன் வைத்திருந்த உறவை எவ்வாறு ஆன்மீகஉறவாக அவர்கள் மாற்றிக்கொள்ள முடியும் என்பதும் கதாதரனுக்குத் தெரிந்தே இருந்தது. அவனது தன்னலமற்ற உள்ளமும், உனது நன்மைக்காக உலகைத் துறப்பதும் தன்னலம்” எதனால் எல்லோருக்கும் நன்மை உண்டாகுமோ அதனைச் செய்” என்றே அவனிடம் கூறியது.
படிப்பைப் பொறுத்த வரையில் வெறும் ஏட்டுப் படிப்பு தேவையில்லை என்றே கதாதரனின் அறிவும் உள்ளமும் ஒருமித்துக்கூறின.இருந்தாலும் தன்னை உயிருக்குயிராக நேசித்த கயா விஷ்ணு போன்ற நண்பர்கள் தன் நட்பை இழந்துவிடுவார்கள் என்பதற்காக அவன் பள்ளியை விட்டு விலகவில்லை. ஆனால் பள்ளியிலிருந்து விலகுவதற்கான வாய்ப்பு ஒன்று அவனைத்தேடி வந்தது. கதாதரனின் நடிப்புத் திறமையை அறிந்திருந்த நண்பர்கள் அவனிடம் நாடகக்குழு ஒன்றை அமைத்து தங்களுக்குப் பயிற்சி தருமாறு கேட்டுக்கொண்டனர். கதாதரனுக்கும் இது பிடித்திருந்ததால் உடனே ஒப்புக்கொண்டான்.
படிக்காமல் நாடகக்குழு அது.இது என்றெல்லாம் ஆரம்பித்தால் பெற்றோர்கள் அந்த முயற்சிக்கு இடையூறு விளைவிக்கலாம் என்று கருதிய சிறுவர்கள் பெற்றோர்களுக்குத் தெரியாமல் நாடகப் பயிற்சிகள் செய்வதற்கு ஓர் இடம் தேடத் தொடங்கினர்.
மாணிக்ராஜாவின் மாந்தோப்பைத் தேர்ந்தெடுத்தான் புத்திசாலியான கதாதரன். பள்ளிக்குச் செல்லாமல் குறித்த நேரத்தில் தினமும் அங்குக் கூட முடிவு செய்தனர். திட்டம் தீட்டிய உடனேயே அதைச் செயல்படுத்தவும் ஆரம்பித்து விட்டனர்.
ஸ்ரீராமர், ஸ்ரீகிருஷ்ணர் ஆகியோரின் வாழ்க்கையைச் சித்தரிக்கும் நாடகங்கள் முதலில் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டன. மனப்பாடம் செய்வதற்குரிய பாடல்களையும் வசனங்களையும் சொல்லிக் கொடுத்துப் பயிற்சி அளித்தான் கதாதரன்.
முக்கியப் பாத்திரங்களில் நடிப்பதுடன் காட்சிகளின் விவரங்களையும் அவனே சிந்தித்து முடிவு செய்தான்.தடங்கல்கள் இன்றித்தங்கள் சிறிய நாடகக்குழு வளர்வது கண்டு சிறுவர்கள் மகிழ்ந்தனர்.மாந்தோப்பில் நடந்த இந்த நாடகங்களின் போதும் கதாதரன் அவ்வப்போது பாவ சமாதியில் ஆழ்ந்ததாகக் கூறப்படுகிறது.
நாடகத்தில் அதிக நேரத்தைச் செலவிட்டதால் கதாதரனின் ஓவியத் திறமை மேலும் வளர வாய்ப்பில்லாமல் போய்விட்டது. இருந்தாலும் அதை அப்படியே விட்டுவிடவில்லை.ஒரு நாள் அவன் கௌர்ஹாட்டியில் வசிக்கும் தங்கை சர்வமங்களாவைின் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தான்.அப்போது அவள் மலர்ந்த முகத்துடன் தன் கணவருக்குச்சேவை செய்து கொண்டிருந்தாள். அந்தக்காட்சியை அப்படியே ஓவியமாகத்தீட்டினான். உயிரோவியமாகத் திகழ்ந்த அந்தச் சித்திரத்தைக் கண்டு சர்வமங்களா தம்பதியர் உட்பட அனைவரும் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கி விட்டதாகக்கூறப்படுகிறது.
தெய்வ உருவங்களைச் செய்வதிலும் கதாதரன் சிறப்பான தேர்ச்சி பெற்றிருந்தான். தெய்வீகத்தில் தோய்ந்த அவனது மனநிலை இதற்கு மிகவும் உதவியாக இருந்தது. கதாதரன் செய்த தெய்வ உருவங்களுக்கு சாஸ்திர முறைப்படி அவனும் அவனது நண்பர்களும் வழிபாடு நிகழ்த்துவதும் உண்டு. பள்ளிப்படிப்பை விட்டபின் இத்தகைய வேலைகளில் ஈடுபடுவதும் வீட்டு வேலைகளில் தாய்க்கு உதவுவதுமாகத் தன் நாட்களைச் செலவிட்டான்.
அண்ணன் ராம்குமாரின் தாயற்ற குழந்தையான அட்சயனிடம் கதாதரன் மிகவும் அன்பு கொண்டிருந்தான். வீட்டுவேலைகளைச் செய்யவே சந்திராதேவிக்கு நேரம் சரியாக இருந்ததால் அட்சயனைப்பெரும்பாலும் கதாதரனே கவனித்துக்கொண்டான். குழந்தையை மடியில் அமர்த்தி வேடிக்கை காட்டுவதும் விளையாடுவதும் இப்போது அவனது அன்றாட வேலைகளில் ஒன்றாயிற்று.
-
தொடரும்..
-
பாகம்-15
கதாதரன் தன்னையொத்த சிறுவர்களின் மீதிருந்த அன்பின் காரணமாகத்தான் அன்றாடம் சிறிது நேரம் பள்ளிக்குச் சென்று வந்தான் என்று முன்னரே கூறியிருந்தோம்.வயது பதினான்கு ஆன போது அவனது பகதியும் பரவசநிலைகளும் அதிகரித்தன.
வயிற்றுப் பிழைப்பிற்கான கல்வியால் தனக்கு எந்தவித பயனுமில்லை என்பது அவனது உறுதியான முடிவாயிற்று.தன் வாழ்க்கை வேறு ஏதோ ஓர் உயர்ந்த இலட்சியத்திற்காக ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பதையும் தன் ஆற்றல் முழுவதையும் உண்மையை அடைவதற்காகச் செலுத்த வேண்டும் என்பதையும் இந்த வேளையில் கதாதரன் உணர்ந்தான்.
அந்த மகோன்னதமான லட்சியம் சில வேளைகளில் அவன் மனக்கண்முன் நிழற்சித்திரம் போலத்தோன்றும்
அவனது மனம் பூரணமாகத் தயாராகாததாலோ என்னவோ , அதைப்புரிந்து கொள்ளவோ அது விரிக்கின்ற பொருளை அறிந்து கொள்ளவோ அவனால் இயலவில்லை. அதற்காக அவன் அதை அப்படியே விட்டுவிடவும் இல்லை.வருகின்ற வாழ்நாட்களை எவ்வாறு அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும். என்ற கேள்வி மனத்தில் எழும்போதெல்லாம், பகவானிடம் பரிபூரண சரணாகதியுடன் காவித்துணி அணிந்து, வேள்வித் தீயின் அருகில் அமர்ந்து சாதனைகள் செய்வதும் பிச்சை எடுப்பதன மூலம் பெறப்பட்ட உணவை உட்கொள்வதுமாக எல்லா பற்றுக்களிலிருந்தும் விடுபட்ட பரிவிராஜக வாழ்க்கை ஒன்றை அவனது விவேக புத்தி சுட்டிக்காட்டும்.
அந்த விவேக புத்தி காட்டும் சித்திரத்துடன் போட்டிபோட்டுக்கொண்டு மற்றோர் ஓவியம் அவன் மனத்தில் எழும். அது அவனது அன்புள்ளம் தீட்டுகின்ற ஓவியம்.
அந்த ஓவியம் தாய், சகோதரர்கள் மற்றும் குடும்பத்தைச் சார்ந்த பிறரின் நிலை ஆகியவற்றை அவனுக்கு நினைவூட்டி நிற்கும். இப்படி விவேக புத்தியும் அன்புள்ளமும் தீட்டிக்காட்டிய சித்திரங்களுள் எப்போதும் அன்புள்ளத்தின் சித்திரமே வென்று அவனுள் நின்றது.
அது கதாதரனிலிருந்த துறவு எண்ணத்தைக் கைவிடச்செய்தது. அதற்குப் பதிலாக தன் தந்தையைப்போல கடவுளையே நம்பி உலகியலில் ஈடுபட்டு இயன்றவரை தாய்க்கும் குடும்பத்தினருக்கும் உதவுமாறு அவனைத் தூண்டியது. தனது அறிவம் உள்ளமும் இவ்வாறு எதிர் திசைகளில் சென்று கொண்டிருந்ததால் குழம்பிய அவன் முழுப்பொறுப்பையும் ஸ்ரீரகுவீரரிடம் ஒப்படைத்து அவரது அருளாணையை எதிர்நோக்கிக் காத்திருந்தான். ஸ்ரீரகுவீரர் முற்றிலும் தன்னுடையவர் என்று பரிபூரணமாகக் கருதி அவரிடம் இதயம் நிறைந்த பக்தி கொண்டிருந்தான் கதாதரன். உரிய காலத்தில் தனது இந்தப்போராட்டத்திற்கு ஒரு நல்ல முடிவை அவர் தருவார் என்ற முழுநம்பிக்கையுடன் தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொள்வார். இவ்வாறு அறிவிற்கும் உள்ளத்திற்கும் இடையில் போராட்டம் நேரும் போதெல்லாம் உள்ளமே வெற்றி கொண்டது. உள்ளத்தின் பாதையில் சென்றே அவன் எல்லாவற்றையும் செய்தான்.
மற்றெல்லா பண்புகளையும் விட கருணை என்னும் மகத்தான குணம் அவனது தூய உள்ளத்தை நிறைந்திருந்தது. கிராம மக்களின் சுகதுக்கங்களை அவன் தனதாகவே கருதினான்.
ஆகையால் உலகைத் துறக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மனத்தில் தோன்றிய போதெல்லாம் எளிமையும் எல்லையற்ற அன்பும் கொண்ட அந்த கிராமமக்களின் நினைவும் அவர்கள் தன் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையும் அவனைத் தடுத்தன. தன் வாழ்வை எவ்வாறு அமைத்துக் கொண்டால் அந்த எளிய கிராம மக்கள் தன்னை முன்னோடியாகக் கொண்டு உயர்ந்த குறிக்கோளை அடைவர்.என்பதும் தற்போது தன்னுடன் வைத்திருந்த உறவை எவ்வாறு ஆன்மீகஉறவாக அவர்கள் மாற்றிக்கொள்ள முடியும் என்பதும் கதாதரனுக்குத் தெரிந்தே இருந்தது. அவனது தன்னலமற்ற உள்ளமும், உனது நன்மைக்காக உலகைத் துறப்பதும் தன்னலம்” எதனால் எல்லோருக்கும் நன்மை உண்டாகுமோ அதனைச் செய்” என்றே அவனிடம் கூறியது.
படிப்பைப் பொறுத்த வரையில் வெறும் ஏட்டுப் படிப்பு தேவையில்லை என்றே கதாதரனின் அறிவும் உள்ளமும் ஒருமித்துக்கூறின.இருந்தாலும் தன்னை உயிருக்குயிராக நேசித்த கயா விஷ்ணு போன்ற நண்பர்கள் தன் நட்பை இழந்துவிடுவார்கள் என்பதற்காக அவன் பள்ளியை விட்டு விலகவில்லை. ஆனால் பள்ளியிலிருந்து விலகுவதற்கான வாய்ப்பு ஒன்று அவனைத்தேடி வந்தது. கதாதரனின் நடிப்புத் திறமையை அறிந்திருந்த நண்பர்கள் அவனிடம் நாடகக்குழு ஒன்றை அமைத்து தங்களுக்குப் பயிற்சி தருமாறு கேட்டுக்கொண்டனர். கதாதரனுக்கும் இது பிடித்திருந்ததால் உடனே ஒப்புக்கொண்டான்.
படிக்காமல் நாடகக்குழு அது.இது என்றெல்லாம் ஆரம்பித்தால் பெற்றோர்கள் அந்த முயற்சிக்கு இடையூறு விளைவிக்கலாம் என்று கருதிய சிறுவர்கள் பெற்றோர்களுக்குத் தெரியாமல் நாடகப் பயிற்சிகள் செய்வதற்கு ஓர் இடம் தேடத் தொடங்கினர்.
மாணிக்ராஜாவின் மாந்தோப்பைத் தேர்ந்தெடுத்தான் புத்திசாலியான கதாதரன். பள்ளிக்குச் செல்லாமல் குறித்த நேரத்தில் தினமும் அங்குக் கூட முடிவு செய்தனர். திட்டம் தீட்டிய உடனேயே அதைச் செயல்படுத்தவும் ஆரம்பித்து விட்டனர்.
ஸ்ரீராமர், ஸ்ரீகிருஷ்ணர் ஆகியோரின் வாழ்க்கையைச் சித்தரிக்கும் நாடகங்கள் முதலில் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டன. மனப்பாடம் செய்வதற்குரிய பாடல்களையும் வசனங்களையும் சொல்லிக் கொடுத்துப் பயிற்சி அளித்தான் கதாதரன்.
முக்கியப் பாத்திரங்களில் நடிப்பதுடன் காட்சிகளின் விவரங்களையும் அவனே சிந்தித்து முடிவு செய்தான்.தடங்கல்கள் இன்றித்தங்கள் சிறிய நாடகக்குழு வளர்வது கண்டு சிறுவர்கள் மகிழ்ந்தனர்.மாந்தோப்பில் நடந்த இந்த நாடகங்களின் போதும் கதாதரன் அவ்வப்போது பாவ சமாதியில் ஆழ்ந்ததாகக் கூறப்படுகிறது.
நாடகத்தில் அதிக நேரத்தைச் செலவிட்டதால் கதாதரனின் ஓவியத் திறமை மேலும் வளர வாய்ப்பில்லாமல் போய்விட்டது. இருந்தாலும் அதை அப்படியே விட்டுவிடவில்லை.ஒரு நாள் அவன் கௌர்ஹாட்டியில் வசிக்கும் தங்கை சர்வமங்களாவைின் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தான்.அப்போது அவள் மலர்ந்த முகத்துடன் தன் கணவருக்குச்சேவை செய்து கொண்டிருந்தாள். அந்தக்காட்சியை அப்படியே ஓவியமாகத்தீட்டினான். உயிரோவியமாகத் திகழ்ந்த அந்தச் சித்திரத்தைக் கண்டு சர்வமங்களா தம்பதியர் உட்பட அனைவரும் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கி விட்டதாகக்கூறப்படுகிறது.
தெய்வ உருவங்களைச் செய்வதிலும் கதாதரன் சிறப்பான தேர்ச்சி பெற்றிருந்தான். தெய்வீகத்தில் தோய்ந்த அவனது மனநிலை இதற்கு மிகவும் உதவியாக இருந்தது. கதாதரன் செய்த தெய்வ உருவங்களுக்கு சாஸ்திர முறைப்படி அவனும் அவனது நண்பர்களும் வழிபாடு நிகழ்த்துவதும் உண்டு. பள்ளிப்படிப்பை விட்டபின் இத்தகைய வேலைகளில் ஈடுபடுவதும் வீட்டு வேலைகளில் தாய்க்கு உதவுவதுமாகத் தன் நாட்களைச் செலவிட்டான்.
அண்ணன் ராம்குமாரின் தாயற்ற குழந்தையான அட்சயனிடம் கதாதரன் மிகவும் அன்பு கொண்டிருந்தான். வீட்டுவேலைகளைச் செய்யவே சந்திராதேவிக்கு நேரம் சரியாக இருந்ததால் அட்சயனைப்பெரும்பாலும் கதாதரனே கவனித்துக்கொண்டான். குழந்தையை மடியில் அமர்த்தி வேடிக்கை காட்டுவதும் விளையாடுவதும் இப்போது அவனது அன்றாட வேலைகளில் ஒன்றாயிற்று.
-
தொடரும்..
No comments:
Post a Comment