ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
-
பாகம்-9
இளமைப்பருவம்
-
கூதிராமின் மறைவு அவரது குடும்பத்தை வெகுவாகப் பாதித்தது. நீண்ட நாற்பத்து நான்கு ஆண்டுகள் தனது இன்ப துன்பங்களில் எல்லாம் பங்கெடுத்திருந்த துணைவரின் பிரிவைச் சந்திராவால் தாங்க முடியவில்லை. அவரது நினைவுகள் ஒவ்வொரு கணமும் அவளை வாட்டின. அவர் இல்லாத இந்த உலகம் அவளுக்கு வெறுமையாகக் காட்சியளித்தது. உலகத்தின் மீது அவளுக்கு எந்த வித ஈடுபாடும் இல்லாமல் போயிற்று.
ஸ்ரீரகுவீரரின் திருவடிகளே சரணமென்று வாழப் பழகியிருந்த அவள் இப்போது தன் முழு மனத்தையும் அவரிடம் செலுத்தினாள். ஆனால் வேளை வரும் வரை அவள் இந்த உலகிலிருந்து விடுபட முடியாது அல்லவா?
தனது ஏழு வயது மகன் கதாதரன் நான்கு வயது ப் பெண் சர்வமங்களா ஆகியோரின் பிஞ்சு முகங்களின் நினைவு அவளைப் படிப்படியாக அன்றாட வாழ்வின் இன்ப துன்பங்களில் ஈடுபட வைத்தது.
அவர்கள் இருவரையும் வளர்ப்பதிலும் ஸ்ரீரகுவீரருக்குச் சேவை செய்வதிலும் நாட்களை ஒரு வாறு கழித்தாள் சந்திரா.
இப்போது குடும்பப் பொறுப்பு முழுவதையும் ராம்குமார் ஏற்றுக்கொள்ளும் படி ஆயிற்று.
அளவிலாதத் துயரத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் தாயையும் குழந்தைகளான தங்கை தம்பியரையும் குறையின்றி வாழச் செய்வதற்கான அனைத்து முயற்சிகளிலும் அவர் ஈடுபட வேண்டியிருந்தது. எனவே தன் துக்கத்தைக்கூடத் தனக்குள்ளேயே அடக்கிக்கொண்டார்.
அவரது பதினெட்டு வயது தம்பி ராமேசுவரர் சோதிடக்கலையிலும் ஸ்மிருதிகளிலும் தேர்ச்சி பெற்றதும் அவரும் அண்ணனுடன் குடும்ப பாரத்தைச் சுமக்கத் தொடங்கினார்.
சந்திரா தேவியால் மேற்கொண்டு வீட்டுவேலைகளைக் கவனிக்க முடியாமல் போனதால் ராம்குமாரின் மனைவி அந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டாள்.குழந்தைபருவத்தில் தாயைப் பறிகொடுத்தல், இளமையில் தந்தையை இழத்தல்,வாலிபத்தில் மனைவியின் மரணம், ஒருவனின் வாழ்க்கையைக் சூன்யமாக அடித்துவிட இவற்றுள் ஒன்று போதும் என்பர் பெரியோர்.
தாயின் அரவணைப்பிலுள்ள ஒரு குழந்தை தந்தை இறந்தாலும் அந்தப்பிரிவை உணர்வதில்லை. குழந்தை வளர்ந்து இளமையை எட்டும் போது தான் தந்தையின் அன்பைப் புரிந்து கொள்கிறது.தனது சில ஆசைகளை நிறைவேற்ற தந்தையைத் தவிர அன்புத் தாயினாலும் முடியாது என்று அறிகிறது.
அதன் இதயம் தந்தையின் பால் அதிகமாக ஈர்க்கப்படுகிறது.அந்தச் சமயத்தில் தந்தை இறந்ததால் அந்தப்பிரிவு குழந்தையை மிகவும் பாதிக்கிறது.
கூதிராம் இறந்தபோது கதாதரனின் நிலையும் இது தான். நடக்கின்ற ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியும் தந்தையை நினைவூட்டி அவனது இதயத்தைப்புண்ணாக்கியது. ஆனால் வயதுக்கு மீறிய மனப்பக்குவம் உடையவனாக இருந்ததால் எந்தவேதனையையும் வெளியில் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. தான் வருந்தினால் தாயின் கவலை மேலும் அதிகமாகும் என்பதையும் அவன் உணர்ந்திருந்தான். எனவே வெளிப்பார்வைக்கு எப்போதும் போல் மகிழ்ச்சியாகவும் குறும்புத்தனம் மிக்கவனாகவும் தன்னைக் காட்டிக்கொண்டான்.
ஆனால் அவனது மனத்தை வெறுமையும் தனிமையும் வாட்டி வதைத்தன.
மனச்சுமை தாங்க முடியாமல் தவிக்க நேரும் போது பூதிர்கால் சுடுகாட்டிலும் மாணிக்ராஜாவின் மாந்தோப்பிலும் மற்ற இடங்களிலும் தனிமையாக உலவுவான்.இதனை யாரும் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.ஏனெனில் வீட்டிற்குள் அடங்கிக் கிடக்க எந்தச் சிறுவனும் விரும்புவதில்லை. கதாதரனின் செய்கைக்கு இதைத்தவிர வேறு எந்தக்காரணமும் இருப்பதாக யாரும் நினைக்கவில்லை.
ஆனால் கதாதரன் சிந்தனையில் ஆழ்பவனாகவும் தனிமையை விரும்புபவனாகவும் மாறிக்கொண்டிருந்தான்.
தன் வாழ்வில் ஏற்பட்டுக்கொண்டிருந்த மாற்றங்களைச் சரியாகப்புரிந்து கொள்வதற்காகவோ என்னவோ அவன் ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கை முறையையும் கூர்ந்து கவனிக்கலானான்.
ஒரே இழப்பினால் பாதிக்கப்பட்ட இருவர் தங்களுக்குள் நெருக்கமாவது இயல்பு. தந்தையின் மரணத்திற்குப்பிறகு கதாதரனும் தாயிடம் ஒட்டிக்கொண்டான். முன்னை விட அதிகமாகத் தற்போது தாயின் அருகில் இருக்கத் தொடங்கினான்.
தான் அருகில் இருந்தால் தாய் தன் வருத்தத்தை மறக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்து கொண்ட அவன் வீட்டு வேலைகளிலும் பூஜை வேளைகளிலும் அருகிலிருந்து அவளுக்கு உதவினான். எதன் பொருட்டும் தாயை வற்புறுத்துவதை விட்டுவிட்டான். ஏனெனில் தான் ஏதாவது கேட்டு அதை நிறைவேற்ற முடியாமல் போய் விட்டால் அவள் மிகவும் வருந்துவாள் என்பதை நன்றாக உணர்ந்திருந்தாள். சுருங்கக்கூறினால் ஒவ்வொரு வகையிலும் தாயை மகிழ்ச்சியாக வைத்திருக்க வேண்டும் என்பதைக்கருத்தில் கொண்டு செயல்பட்டான்.
கதாதரன் மீண்டும் பள்ளிக்குச் செல்லத் தொடங்கினான். இப்போது புராணப்பாடல்கள் மற்றும் யாத்ரா பாடல்களைக் கேட்பதிலும் மண்ணால் தெய்வ உருவங்கள் செய்வதிலும் முன்னிலும் அதிகமாக ஈடுபட்டு மகிழ்ந்தான்.
தந்தையின் பிரிவால் வாடிய அந்தப் பிஞ்சு உள்ளத்திற்குஅவை இதமாக இருந்திருக்க வேண்டும்.
இந்த ஈடுபாடுகளுடன் அவனது இயல்புக்கேற்ற மற்றொரு புதிய ஆர்வமும் அவனில் வளரத்தொடங்கியது.
புரி கோவில் திருத்தலத்திற்கான பாதை காமார்புகூர் வழியாகச் சென்றது.
யாத்திரிகர்களின் வசதிக்காக கிராமத்தின் தென்கிழக்குக்கோடியில் சத்திரம் ஒன்றை லாஹாக்கள் கட்டியிருந்தனர். தீர்த்த யாத்திரை செல்கின்ற சாதுக்களும் பக்தர்களும் அந்தச் சத்திரத்தில் தங்குவது வழக்கம்.
அவர்கள் அங்குத் தங்கியிருக்கும் நாட்களில் உணவிற்காக கிராமத்திலுள்ள பல வீடுகளுக்குச் செல்வார்கள். சாதுக்களைக் காணும் போதெல்லாம் கதாதரனின் உள்ளத்தில் ஏதேதோ இனம்புரியாத உணர்ச்சிகள் கிளர்ந்து எழும். உலகவாழ்வு நிலையற்றது என்பதை அறிந்து, அதனை துறந்து , இறைவனைச் சரண்புகுந்து வாழ்பவர்கள் இந்தப்பெருமக்கள் என்கின்ற எண்ணம் அவனது இளமனத்தைச் சிந்தனையுள் ஆழ்த்தும்.
புராணப் பாடல்களிலும் நாடகங்களிலும் உலக வாழ்வின் நிலையாமையைப் பற்றிக்கூறக் கேட்டிருந்தான் அவன். தந்தையின் திடீர் மறைவு அந்த எண்ணத்தை நன்றாக அவனுள் வேர்விடச் செய்திருந்தது.அழியாஆனந்தமும் அமைதியும் பெற சாதுக்களின் தொடர்பு தேவை என்பதை உணர்ந்து இயன்றபோதெல்லாம் அந்த துறவியர் தங்கியிருந்த சத்திரத்திற்குச் சென்றான். அவர்களது வாழ்க்கைமுறை அவனை மிகவும் கவர்ந்தது.
காலையிலும் மாலையிலும் துனி எனப்படும் புனிதத் தீ வளர்த்து அதனைச்சுற்றி அவர்கள் அமர்ந்து தியானத்தில் மூழ்கியிருப்பதையும், பிச்சையாகக் கிடைத்த எளிய உணவை இஷ்டதெய்வத்திற்குப் படைத்தபின் மனநிறைவுடன் உண்பதையும், கடவுள் மீது கொண்ட அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையின் காரணமாகக்கடும் நோயையும் அமைதியாகத் தாங்கிக் கொள்வதையும், அத்தியாவசியத்தேவைகளுக்காகக் கூடப்பிறருக்குத் தொல்லை கொடுக்காமல் வாழ்கின்ற வகையையும் கூர்ந்து கவனிப்பான். அதே வேளையில் அவன் போலித்துறவிகளை உடனே இனம் கண்டு கொள்ளவும் தவறுவதில்லை.துறவு வாழ்க்கையை சுகபோகங்களுக்காகப் பயன்படுத்துகின்ற அவர்களிலிருந்து விலகி, உண்மைத் துறவியருடன் நெருங்கிப் பழகத் தொடங்கினான்.
அவர்களுக்கு நீர் கொண்டு வருவான். சமையலுக்காக சுள்ளிகளைச் சேகரித்து உதவுவான். சிறுசிறு வேலைகளில் அவர்களுக்கு வேண்டியவற்றைச் செய்வான்.
அந்தத் துறவியரும் கதாதரனின் இனிய இயல்பினால் கவரப்பெற்று, எவ்வாறு இறைவனிடம் பிராத்தனை செய்வது எவ்வாறு சாதனைகள் செய்வது என்பதையெல்லாம் அவனுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தனர். தாங்கள் பெற்ற உணவை அவனுடன் பகிர்ந்து உண்பதில் அந்த சாதுக்களும் மகிழ்வுற்றனர்.
சிறிது காலம் தொடர்ந்து தங்கிய துறவியருடன் மட்டுமே கதாதரனால் நெருக்கமாகப் பழக முடிந்தது.
ஒரு முறை அந்தச் சத்திரத்தில் வழக்கம்போல் துறவியர் சிலர் தங்கியிருந்தனர். நெடுந்தொலைவு பயணத்தால் மிகவும் களைப்படைந்ததாலோ அல்லது வேறு எந்தக் காரணத்தினாலோ அவர்கள் தொடர்ந்து பல நாட்கள் தங்கினர்.
கதாதரனுக்கு அப்போது எட்டு வயது இருக்கும். அவன் அவர்களுடன் பழகி அவர்களின் அன்பைப்பெற்றான். கதாதரன் இவ்வாறு துறவியருடன் பழகுவது பற்றி முதலில் யாருக்கும் தெரியாது. அவர்களுடன் நீண்ட நேரம் செலவிடத் தொடங்கிய போது தான் அந்தச் செய்தி பரவியது.
அவர்களுடன் உண்டுவிட்டால் வீடு திரும்பிய பிறகு பசியே இருக்காது. சந்திராதேவி காரணம் கேட்டால் துறசியருடன் உண்டதை அவளிடம் கூறுவான். ஆரம்பத்தில் சந்திரா இதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. கதாதரன் துறவியரின் அன்பைப் பெறுவது ஒரு நற்பேறாக, ஆசியாகவே அவளுக்குத்தோன்றியது. துறவிகளுக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்களையும் மற்றப்பொருட்களையும் கூட அவன் மூலம் அனுப்புவாள் அவள்.
நாட்கள் செல்லச்செல்ல அவனது நடவடிக்கைகளில் மாற்றம் தெரிந்தபோது அவள் மனத்தில் அச்சம் தலைதூக்க ஆரம்பித்தது.சில சமயம் அவன் உடல் முழுவதும் சாம்பலைப் பூசிக்கொண்டு, நெற்றியில் திலகத்துடன் வரும்போது அவளது மனம் கலங்கும்.
அப்போது தனக்குத்தானே ஏதாவது சமாதானம் கூறிக்கொள்வாள். ஆனால் தான் அணிந்திருந்த துணியைக்கிழித்து,துறவியரைப் போல கோவணம் கட்டிக்கொண்டு மகன் வந்தால் எந்தத் தாயால் தான் பொறுத்துக் கொள்ள முடியும்?
கதாதரன் ஒரு நாள் அப்படித்துறவிக்கோலத்தில் வந்த போது பதறிவிட்டாள் சந்திரா.கதாதரனோ. ” பார்த்தாயா” அம்மா! அந்த சாதுக்கள் என்னை எப்படி அலங்கரித்திருக்கிறார்கள்! என்று மகிழ்ச்சி பொங்கக்கூறினான்.
இந்த நிகழ்ச்சி சந்திராவை மிகவும் பாதித்தது. இந்தத்துறவியர் கதாதரனையும் தங்களுடன் அழைத்துச் சென்று விடுவார்களோ என்ற கவலையில் மூழ்கியது அந்த தாயுள்ளம்.ஒரு நாள் பொறுக்க முடியாமல் தன் கவலையை கதாதரனிடம் கூறி அழுதாள் சந்திரா. இதைச்சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை கதாதரன். அவளது பயத்தைப்போக்க எவ்வளவோ முயன்றான்.சந்திராவின் மனம் எதனாலும் ஆறுதல் பெறவில்லை. தான் துறவிகளிடம் செல்வதால் தான் அன்னை துயருற நேர்ந்தது, இனி அவர்களிடம் செல்வதில்லை என்று முடிவு செய்து சந்திராவிடம் கூறினான்.
சந்திராவின் அச்சமும் கவலையும் நீங்கின.
கதாதரன் அந்த சாதுக்களிடம் சென்று நடந்தவற்றைக்கூறி இறுதியாக விடைபெற்றான். அவன் கூறியதைக்கேட்ட சாதுக்கள் மிகவும் வருந்தினர்.
அவர்கள் நேராகச் சந்திராவிடம் வந்து. ” அம்மா உங்கள் மகனை எங்களுடன் அழைத்துச்செல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் ஒரு போதும் எங்கள் மனத்தில் தோன்றியதில்லை. பெற்றோர்களின் இசைவின்றி பிள்ளைகளை அழைத்துச் செல்வது திருடுவதற்கு ஒப்பானது அல்லவா? அது துறவியர்க்கு உகந்த செயல் ஆகுமா? எனவே நாங்கள் கதாதரனை அழைத்துச் சென்று விடுவோம் என்ற பயத்தை விட்டுவிடுங்கள்” என்று இதயபூர்வமாகக் கூறினர்.
இதைக்கேட்டபின் சந்திராவின் அச்சம் முழுவதும் நீங்கியது.முன்போலவே கதாதரன் அவர்களிடம் செல்லவும் அவள் மனமுவந்து இசைந்தாள்.
இந்தச் சமயத்தில் நடந்த மற்றொரு நிகழ்ச்சிசந்திராவுக்கு கதாதரனைப்பற்றிய கவலையை வளரச்செய்தது.
தொடரும்
-
-
பாகம்-9
இளமைப்பருவம்
-
கூதிராமின் மறைவு அவரது குடும்பத்தை வெகுவாகப் பாதித்தது. நீண்ட நாற்பத்து நான்கு ஆண்டுகள் தனது இன்ப துன்பங்களில் எல்லாம் பங்கெடுத்திருந்த துணைவரின் பிரிவைச் சந்திராவால் தாங்க முடியவில்லை. அவரது நினைவுகள் ஒவ்வொரு கணமும் அவளை வாட்டின. அவர் இல்லாத இந்த உலகம் அவளுக்கு வெறுமையாகக் காட்சியளித்தது. உலகத்தின் மீது அவளுக்கு எந்த வித ஈடுபாடும் இல்லாமல் போயிற்று.
ஸ்ரீரகுவீரரின் திருவடிகளே சரணமென்று வாழப் பழகியிருந்த அவள் இப்போது தன் முழு மனத்தையும் அவரிடம் செலுத்தினாள். ஆனால் வேளை வரும் வரை அவள் இந்த உலகிலிருந்து விடுபட முடியாது அல்லவா?
தனது ஏழு வயது மகன் கதாதரன் நான்கு வயது ப் பெண் சர்வமங்களா ஆகியோரின் பிஞ்சு முகங்களின் நினைவு அவளைப் படிப்படியாக அன்றாட வாழ்வின் இன்ப துன்பங்களில் ஈடுபட வைத்தது.
அவர்கள் இருவரையும் வளர்ப்பதிலும் ஸ்ரீரகுவீரருக்குச் சேவை செய்வதிலும் நாட்களை ஒரு வாறு கழித்தாள் சந்திரா.
இப்போது குடும்பப் பொறுப்பு முழுவதையும் ராம்குமார் ஏற்றுக்கொள்ளும் படி ஆயிற்று.
அளவிலாதத் துயரத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் தாயையும் குழந்தைகளான தங்கை தம்பியரையும் குறையின்றி வாழச் செய்வதற்கான அனைத்து முயற்சிகளிலும் அவர் ஈடுபட வேண்டியிருந்தது. எனவே தன் துக்கத்தைக்கூடத் தனக்குள்ளேயே அடக்கிக்கொண்டார்.
அவரது பதினெட்டு வயது தம்பி ராமேசுவரர் சோதிடக்கலையிலும் ஸ்மிருதிகளிலும் தேர்ச்சி பெற்றதும் அவரும் அண்ணனுடன் குடும்ப பாரத்தைச் சுமக்கத் தொடங்கினார்.
சந்திரா தேவியால் மேற்கொண்டு வீட்டுவேலைகளைக் கவனிக்க முடியாமல் போனதால் ராம்குமாரின் மனைவி அந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டாள்.குழந்தைபருவத்தில் தாயைப் பறிகொடுத்தல், இளமையில் தந்தையை இழத்தல்,வாலிபத்தில் மனைவியின் மரணம், ஒருவனின் வாழ்க்கையைக் சூன்யமாக அடித்துவிட இவற்றுள் ஒன்று போதும் என்பர் பெரியோர்.
தாயின் அரவணைப்பிலுள்ள ஒரு குழந்தை தந்தை இறந்தாலும் அந்தப்பிரிவை உணர்வதில்லை. குழந்தை வளர்ந்து இளமையை எட்டும் போது தான் தந்தையின் அன்பைப் புரிந்து கொள்கிறது.தனது சில ஆசைகளை நிறைவேற்ற தந்தையைத் தவிர அன்புத் தாயினாலும் முடியாது என்று அறிகிறது.
அதன் இதயம் தந்தையின் பால் அதிகமாக ஈர்க்கப்படுகிறது.அந்தச் சமயத்தில் தந்தை இறந்ததால் அந்தப்பிரிவு குழந்தையை மிகவும் பாதிக்கிறது.
கூதிராம் இறந்தபோது கதாதரனின் நிலையும் இது தான். நடக்கின்ற ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியும் தந்தையை நினைவூட்டி அவனது இதயத்தைப்புண்ணாக்கியது. ஆனால் வயதுக்கு மீறிய மனப்பக்குவம் உடையவனாக இருந்ததால் எந்தவேதனையையும் வெளியில் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. தான் வருந்தினால் தாயின் கவலை மேலும் அதிகமாகும் என்பதையும் அவன் உணர்ந்திருந்தான். எனவே வெளிப்பார்வைக்கு எப்போதும் போல் மகிழ்ச்சியாகவும் குறும்புத்தனம் மிக்கவனாகவும் தன்னைக் காட்டிக்கொண்டான்.
ஆனால் அவனது மனத்தை வெறுமையும் தனிமையும் வாட்டி வதைத்தன.
மனச்சுமை தாங்க முடியாமல் தவிக்க நேரும் போது பூதிர்கால் சுடுகாட்டிலும் மாணிக்ராஜாவின் மாந்தோப்பிலும் மற்ற இடங்களிலும் தனிமையாக உலவுவான்.இதனை யாரும் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.ஏனெனில் வீட்டிற்குள் அடங்கிக் கிடக்க எந்தச் சிறுவனும் விரும்புவதில்லை. கதாதரனின் செய்கைக்கு இதைத்தவிர வேறு எந்தக்காரணமும் இருப்பதாக யாரும் நினைக்கவில்லை.
ஆனால் கதாதரன் சிந்தனையில் ஆழ்பவனாகவும் தனிமையை விரும்புபவனாகவும் மாறிக்கொண்டிருந்தான்.
தன் வாழ்வில் ஏற்பட்டுக்கொண்டிருந்த மாற்றங்களைச் சரியாகப்புரிந்து கொள்வதற்காகவோ என்னவோ அவன் ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கை முறையையும் கூர்ந்து கவனிக்கலானான்.
ஒரே இழப்பினால் பாதிக்கப்பட்ட இருவர் தங்களுக்குள் நெருக்கமாவது இயல்பு. தந்தையின் மரணத்திற்குப்பிறகு கதாதரனும் தாயிடம் ஒட்டிக்கொண்டான். முன்னை விட அதிகமாகத் தற்போது தாயின் அருகில் இருக்கத் தொடங்கினான்.
தான் அருகில் இருந்தால் தாய் தன் வருத்தத்தை மறக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்து கொண்ட அவன் வீட்டு வேலைகளிலும் பூஜை வேளைகளிலும் அருகிலிருந்து அவளுக்கு உதவினான். எதன் பொருட்டும் தாயை வற்புறுத்துவதை விட்டுவிட்டான். ஏனெனில் தான் ஏதாவது கேட்டு அதை நிறைவேற்ற முடியாமல் போய் விட்டால் அவள் மிகவும் வருந்துவாள் என்பதை நன்றாக உணர்ந்திருந்தாள். சுருங்கக்கூறினால் ஒவ்வொரு வகையிலும் தாயை மகிழ்ச்சியாக வைத்திருக்க வேண்டும் என்பதைக்கருத்தில் கொண்டு செயல்பட்டான்.
கதாதரன் மீண்டும் பள்ளிக்குச் செல்லத் தொடங்கினான். இப்போது புராணப்பாடல்கள் மற்றும் யாத்ரா பாடல்களைக் கேட்பதிலும் மண்ணால் தெய்வ உருவங்கள் செய்வதிலும் முன்னிலும் அதிகமாக ஈடுபட்டு மகிழ்ந்தான்.
தந்தையின் பிரிவால் வாடிய அந்தப் பிஞ்சு உள்ளத்திற்குஅவை இதமாக இருந்திருக்க வேண்டும்.
இந்த ஈடுபாடுகளுடன் அவனது இயல்புக்கேற்ற மற்றொரு புதிய ஆர்வமும் அவனில் வளரத்தொடங்கியது.
புரி கோவில் திருத்தலத்திற்கான பாதை காமார்புகூர் வழியாகச் சென்றது.
யாத்திரிகர்களின் வசதிக்காக கிராமத்தின் தென்கிழக்குக்கோடியில் சத்திரம் ஒன்றை லாஹாக்கள் கட்டியிருந்தனர். தீர்த்த யாத்திரை செல்கின்ற சாதுக்களும் பக்தர்களும் அந்தச் சத்திரத்தில் தங்குவது வழக்கம்.
அவர்கள் அங்குத் தங்கியிருக்கும் நாட்களில் உணவிற்காக கிராமத்திலுள்ள பல வீடுகளுக்குச் செல்வார்கள். சாதுக்களைக் காணும் போதெல்லாம் கதாதரனின் உள்ளத்தில் ஏதேதோ இனம்புரியாத உணர்ச்சிகள் கிளர்ந்து எழும். உலகவாழ்வு நிலையற்றது என்பதை அறிந்து, அதனை துறந்து , இறைவனைச் சரண்புகுந்து வாழ்பவர்கள் இந்தப்பெருமக்கள் என்கின்ற எண்ணம் அவனது இளமனத்தைச் சிந்தனையுள் ஆழ்த்தும்.
புராணப் பாடல்களிலும் நாடகங்களிலும் உலக வாழ்வின் நிலையாமையைப் பற்றிக்கூறக் கேட்டிருந்தான் அவன். தந்தையின் திடீர் மறைவு அந்த எண்ணத்தை நன்றாக அவனுள் வேர்விடச் செய்திருந்தது.அழியாஆனந்தமும் அமைதியும் பெற சாதுக்களின் தொடர்பு தேவை என்பதை உணர்ந்து இயன்றபோதெல்லாம் அந்த துறவியர் தங்கியிருந்த சத்திரத்திற்குச் சென்றான். அவர்களது வாழ்க்கைமுறை அவனை மிகவும் கவர்ந்தது.
காலையிலும் மாலையிலும் துனி எனப்படும் புனிதத் தீ வளர்த்து அதனைச்சுற்றி அவர்கள் அமர்ந்து தியானத்தில் மூழ்கியிருப்பதையும், பிச்சையாகக் கிடைத்த எளிய உணவை இஷ்டதெய்வத்திற்குப் படைத்தபின் மனநிறைவுடன் உண்பதையும், கடவுள் மீது கொண்ட அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையின் காரணமாகக்கடும் நோயையும் அமைதியாகத் தாங்கிக் கொள்வதையும், அத்தியாவசியத்தேவைகளுக்காகக் கூடப்பிறருக்குத் தொல்லை கொடுக்காமல் வாழ்கின்ற வகையையும் கூர்ந்து கவனிப்பான். அதே வேளையில் அவன் போலித்துறவிகளை உடனே இனம் கண்டு கொள்ளவும் தவறுவதில்லை.துறவு வாழ்க்கையை சுகபோகங்களுக்காகப் பயன்படுத்துகின்ற அவர்களிலிருந்து விலகி, உண்மைத் துறவியருடன் நெருங்கிப் பழகத் தொடங்கினான்.
அவர்களுக்கு நீர் கொண்டு வருவான். சமையலுக்காக சுள்ளிகளைச் சேகரித்து உதவுவான். சிறுசிறு வேலைகளில் அவர்களுக்கு வேண்டியவற்றைச் செய்வான்.
அந்தத் துறவியரும் கதாதரனின் இனிய இயல்பினால் கவரப்பெற்று, எவ்வாறு இறைவனிடம் பிராத்தனை செய்வது எவ்வாறு சாதனைகள் செய்வது என்பதையெல்லாம் அவனுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தனர். தாங்கள் பெற்ற உணவை அவனுடன் பகிர்ந்து உண்பதில் அந்த சாதுக்களும் மகிழ்வுற்றனர்.
சிறிது காலம் தொடர்ந்து தங்கிய துறவியருடன் மட்டுமே கதாதரனால் நெருக்கமாகப் பழக முடிந்தது.
ஒரு முறை அந்தச் சத்திரத்தில் வழக்கம்போல் துறவியர் சிலர் தங்கியிருந்தனர். நெடுந்தொலைவு பயணத்தால் மிகவும் களைப்படைந்ததாலோ அல்லது வேறு எந்தக் காரணத்தினாலோ அவர்கள் தொடர்ந்து பல நாட்கள் தங்கினர்.
கதாதரனுக்கு அப்போது எட்டு வயது இருக்கும். அவன் அவர்களுடன் பழகி அவர்களின் அன்பைப்பெற்றான். கதாதரன் இவ்வாறு துறவியருடன் பழகுவது பற்றி முதலில் யாருக்கும் தெரியாது. அவர்களுடன் நீண்ட நேரம் செலவிடத் தொடங்கிய போது தான் அந்தச் செய்தி பரவியது.
அவர்களுடன் உண்டுவிட்டால் வீடு திரும்பிய பிறகு பசியே இருக்காது. சந்திராதேவி காரணம் கேட்டால் துறசியருடன் உண்டதை அவளிடம் கூறுவான். ஆரம்பத்தில் சந்திரா இதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. கதாதரன் துறவியரின் அன்பைப் பெறுவது ஒரு நற்பேறாக, ஆசியாகவே அவளுக்குத்தோன்றியது. துறவிகளுக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்களையும் மற்றப்பொருட்களையும் கூட அவன் மூலம் அனுப்புவாள் அவள்.
நாட்கள் செல்லச்செல்ல அவனது நடவடிக்கைகளில் மாற்றம் தெரிந்தபோது அவள் மனத்தில் அச்சம் தலைதூக்க ஆரம்பித்தது.சில சமயம் அவன் உடல் முழுவதும் சாம்பலைப் பூசிக்கொண்டு, நெற்றியில் திலகத்துடன் வரும்போது அவளது மனம் கலங்கும்.
அப்போது தனக்குத்தானே ஏதாவது சமாதானம் கூறிக்கொள்வாள். ஆனால் தான் அணிந்திருந்த துணியைக்கிழித்து,துறவியரைப் போல கோவணம் கட்டிக்கொண்டு மகன் வந்தால் எந்தத் தாயால் தான் பொறுத்துக் கொள்ள முடியும்?
கதாதரன் ஒரு நாள் அப்படித்துறவிக்கோலத்தில் வந்த போது பதறிவிட்டாள் சந்திரா.கதாதரனோ. ” பார்த்தாயா” அம்மா! அந்த சாதுக்கள் என்னை எப்படி அலங்கரித்திருக்கிறார்கள்! என்று மகிழ்ச்சி பொங்கக்கூறினான்.
இந்த நிகழ்ச்சி சந்திராவை மிகவும் பாதித்தது. இந்தத்துறவியர் கதாதரனையும் தங்களுடன் அழைத்துச் சென்று விடுவார்களோ என்ற கவலையில் மூழ்கியது அந்த தாயுள்ளம்.ஒரு நாள் பொறுக்க முடியாமல் தன் கவலையை கதாதரனிடம் கூறி அழுதாள் சந்திரா. இதைச்சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை கதாதரன். அவளது பயத்தைப்போக்க எவ்வளவோ முயன்றான்.சந்திராவின் மனம் எதனாலும் ஆறுதல் பெறவில்லை. தான் துறவிகளிடம் செல்வதால் தான் அன்னை துயருற நேர்ந்தது, இனி அவர்களிடம் செல்வதில்லை என்று முடிவு செய்து சந்திராவிடம் கூறினான்.
சந்திராவின் அச்சமும் கவலையும் நீங்கின.
கதாதரன் அந்த சாதுக்களிடம் சென்று நடந்தவற்றைக்கூறி இறுதியாக விடைபெற்றான். அவன் கூறியதைக்கேட்ட சாதுக்கள் மிகவும் வருந்தினர்.
அவர்கள் நேராகச் சந்திராவிடம் வந்து. ” அம்மா உங்கள் மகனை எங்களுடன் அழைத்துச்செல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் ஒரு போதும் எங்கள் மனத்தில் தோன்றியதில்லை. பெற்றோர்களின் இசைவின்றி பிள்ளைகளை அழைத்துச் செல்வது திருடுவதற்கு ஒப்பானது அல்லவா? அது துறவியர்க்கு உகந்த செயல் ஆகுமா? எனவே நாங்கள் கதாதரனை அழைத்துச் சென்று விடுவோம் என்ற பயத்தை விட்டுவிடுங்கள்” என்று இதயபூர்வமாகக் கூறினர்.
இதைக்கேட்டபின் சந்திராவின் அச்சம் முழுவதும் நீங்கியது.முன்போலவே கதாதரன் அவர்களிடம் செல்லவும் அவள் மனமுவந்து இசைந்தாள்.
இந்தச் சமயத்தில் நடந்த மற்றொரு நிகழ்ச்சிசந்திராவுக்கு கதாதரனைப்பற்றிய கவலையை வளரச்செய்தது.
தொடரும்
-
No comments:
Post a Comment