ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
-
பாகம்-7
கூதிராமின் வீட்டிற்கு அருகில் ஹல்தார்புகூர் என்ற பெரிய குளம் ஒன்று இருந்தது. கிராம மக்கள் அதிலுள்ள தெளிந்த நீரைக் குளிப்பதற்கும் குடிப்பதற்கும் சமைப்பதற்கும் பயன்படுத்தினார்கள். ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் குளிப்பதற்குத் தனித்தனியாகப் படித்துறைகள் அதில் இருந்தன.
கதாதரனைப்போன்ற சிறுவர்கள் பொதுவாக பெண்களுக்கான படித்துறையையே பயன்படுத்தினா். ஒரு நாள் குளிப்பதற்காக நண்பர்களுடன் அங்கு சென்றான் கதாதரன். தண்ணீரில் குதித்தும், நீந்தியும் குளிக்க வந்த பெண்களுக்குப் பெரிய தொல்லையை உண்டாக்கினான். கரையில் பிராத்தனையிலும் சமயச் சடங்குகளிலும் ஈடுபட்டிருந்த வயதான பெண்கள் மீது தண்ணீர் தெறித்துஅவர்களை நனைத்தது. எவ்வளவு தடுத்தும் சிறுவர்களின் ஆர்பாட்டம் ஒயவில்லை.
அதனால் கோபம் கொண்ட ஒருத்தி,” நீங்கள் ஏன் இங்கு வருகிறீர்கள்? ஆண்கள் படித்துறைக்குப்போக கூடாதா? துணியின்றிப் பெண்கள் இருப்பதைப்பார்க்கக்கூடாது என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா? என்று கூறி அவர்களைத் திட்டினாள்.
உடனே, கதாதரன் அது ஏன்? பார்த்தால் என்ன? என்று அவளிடமே கேட்டான். கதாதரனின் துடுக்கான கேள்வி அவளது கோபத்தைக் கிளறிவிட்டது. பதில் எதுவும் கூறாமல் அதிகமாகத் திட்டத் தொடங்கினாள் அவள். மற்றச் சிறுவர்கள் எல்லோரும் எங்கே இந்தப் பெண்கள் தங்கள் பெற்றோரிடம் புகார் செய்து விடுவார்களோ என்று பயந்து அமைதியாகக் கரையேறிச் சென்றுவிட்டனர்.
ஆனால் கதாதரனோ அவளது பேச்சில் ஏதாவது உண்மை இருக்குமானால் அதைக் கண்டறிய விழைந்தான். அதற்காகத் திட்டம் ஒன்று தீட்டினான்.
அதன் படி தொடர்ந்து இரண்டு மூன்று நாட்கள் அந்தக்குளத்தின் அருகிலிருந்த மரத்தின் பின்னால் மறைந்து நின்று கொண்டு பெண்கள் குளிக்கும்போது பார்த்தான். ஆனால் அந்தப்பெண் அன்று கூறியதன் பொருள் அவனுக்கு விளங்கவில்லை.
அடுத்த நாள் அந்த வயதான பெண்மணியைச் சந்தித்த கதாதரன் .நீ ஏதேதோ சொன்னாயே, அன்று நான்கு பெண்கள், நேற்று ஆறு பெண்கள், இன்று எட்டுப்பெண்கள் குளிக்கும்போது நான் பார்த்தேன். எனக்கு ஒன்றும்நேரவில்லையே என்று கூறிக் களங்கமின்றிச் சிரித்தான்.
அந்தப் பெண்ணும் கதாதரனின் வெகுளித்தனத்தை ரசித்தவாறே சந்திராவிடம் வந்து நடந்ததைக்கூறி வேண்டிய மட்டும் சிரித்தாள்.
எதையும் அறிவுபூர்வமாக விளக்கிச் சொன்னாலன்றி கதாதரனை வழிக்குக் கொண்டு வர முடியாது என்பதை அறிந்திருந்த சந்திரா, தக்க தருணம் வந்தபோது அவனிடம்,
குழந்தாய், பெண்கள் குளிக்கும் போது பார்த்தால் எனக்கு ஒன்றும் நேராது என்பது உண்மை தான், ஆனால் அவமானம் அந்தப் பெண்களுக்கு அல்லவா! அவர்களோ எனக்குச் சமமானவர்கள் .
நீ அவர்களை அவமானப்படுத்துவது என்னை அவமதிப்பதற்குச் சமம். என்னை அவமதிப்பது உனக்குச் சம்மதமா?
எனவே இனி ஒரு போதும் அவர்கள் மனம் புண்படும் வகையில் நடந்து கொண்டு அவர்களையும் என்னையும் அவமதிக்காதே! என்று அவனது பிஞ்சு மனத்தில் பதியும் படிக் கூறினாள்.
அதன் பின்னர் கதாதரன் ஒரு போதும் அவ்வாறு நடந்து கொள்ளவில்லை.
படிப்பில் படு சுட்டியாக இருந்த கதாதரன் மிகக்குறுகிய காலத்தில் படிக்கவும் எழுதவும் கற்றுக்கொண்டான். கணிதத்தின் மீது மட்டும் ஏகோ அவனது வெறுப்பு தொடர்ந்தது. மற்றவர்களின் செய்கைகளை நடித்துக் காண்பிப்பது அவனுக்குக் கைவந்த கலையாக இருந்தது. புதியனவற்றைக்கற்றுக் கொள்வதிலும் தீவிர ஆர்வம் காட்டினான்.
குயவர்கள் தேவதேவியர்களின் பொம்மைகளைச் செய்வதைக் கண்ட அவன் அதைக் கற்று க் கொள்ள விழைந்தான். அவர்களிடம் அடிக்கடிச் சென்று அதைக்கற்று கொண்டு வீட்டில் பயிற்சி செய்தான். அவனது பொழுதுபோக்குகளில் பொம்மை செய்வதும் ஒன்று. ஓவியர்களிடம் பழகி ஓவியம் தீட்ட ஆரம்பித்தான். புராணச் சொற்பொழிவு, நாடகம்,என்று எதையும் விட்டுவைக்கவில்லை. எங்காயினம் சரி, அவை நடைபெறும் இடத்திற்குச் சென்று அங்கு நடைபெறுவதை அப்படியே மனத்தில் பதித்துக்கொள்வான். பின்னர் அப்படியே நடித்துக்காட்டுவான். ஆண். பெண் அனைவருடைய பாவனைகளையும் அப்படியே அச்சாகத் தனது முகத்தில் காட்டுவான். அவனது அபாரமான நினைவாற்றலும் அறிவுக்கூர்மையும் நகைச்சுவை உணர்வும் இதில் அவனுக்கு மிகவும் துணை நின்றன.
பெற்றோரின் அன்றாட வாழ்க்கை முறை அவனுக்குக் களங்கமற்ற இயல்பையும் பக்தியையும் வளர்க்க உதவியது.இந்த விஷயத்தில் பெற்றோருக்கத் தாம் மிகவும் கடமைப் பட்டிருப்பதாக குருதேவர் பின்னாளில் நினைவு கூர்வதுண்டு.
தட்சிணேசுவரத்தில் அவருடன் நாங்கள் வாழ்ந்த நாட்களில் அவர் எங்களிடம் கூறியது வாசகர்களுக்கு இதனைத்தெளிவாக விளக்கும். அவர் தமது பெற்றோரைப் பற்றிக் கூறினார்.
எளிமையின் உறைவிடமாக இருந்தாள் என் அன்னை. உலகியல் விவகாரங்கள் எதுவும் அவளுக்குத்தெரியாது. பணத்தை எப்படி எண்ணுவது என்பதைக் கூட அவள் அறிந்திருக்கவில்லை. மனத்தில் தோன்றியதை அப்படியே எல்லோரிடமும் வெளிப்படையாகக் கூறிவிடுவாள்.
அவளது வெகுளித்தனத்தை அனைவரும் அறிந்திருந்தனர். எல்லோருக்கும் உணவளிப்பதில் அவளுக்கு அலாதி இன்பம்.
என் தந்தை நாளின் பெரும்பகுதியை பூஜை,ஜபம், தியானம் இவற்றிலேயே செலவிடுவார். தாழ்ந்த குலத்தினரிடமிருந்து அவர் எந்த அன்பளிப்பையும் ஏற்றுக்கொண்டதில்லை.
தினமும் சந்தியாவந்தன வேளையில் ”ஆயா ஹி வரதே தேவி” என்ற மந்திரத்தை ஆழ்ந்த அன்புடன் கூறி காயத்ரீ தேவியை தியானிக்கும் போது உணர்ச்சிப்பெருக்கால் அவரது மார்பு சிவந்து காட்சியளிக்கும்.
கண்களில் ஆனந்த க்கண்ணீர் பெருகும். ஆன்மீக சாதனைகளில் ஈடுபடாத வேளைகளில் ஸ்ரீரகுவீரரை அலங்கரிப்பதற்காக நூலில் பூமாலை புனைவார். பொய் சாட்சி சொல்ல மறுத்ததால் பூர்வீக சொத்தையே இழந்தவர் என் தந்தை முனிவர் ஒருவருக்கு அளிக்கத்தக்க நன்மதிப்பையும் பக்தியையும் கிராம மக்கள் அவருக்கு அளித்தனர்.
அச்சம் என்பது சிறுவயதிலிருந்தே கதாதரனிடம் இல்லை. பேய், பிசாசு, என்ற அச்சத்தால் பெரியவர்களும் போகத் தயங்குகின்ற இடங்களுக்கு அவன் சிறிதும் பயமின்றிச் செல்வான்.
அவனது அத்தையான ராம்சிலாவின் மீது சீதளாதேவியின் ஆவேசம் வருவதுண்டு.
அப்போது அவள் இன்னொருத்தியாகவே மாறி விடுவது போலிருக்கும்.
அந்த வேளையில் அவளது அருகில் செல்லவே பயப்படுவர். ஒரு சமயம் காமார்புகூரில் இருந்தபோது அவளுக்கு ஆவேசம் வந்தது. வீட்டார் அனைவரும் பயபக்தியுடன் சற்று விலகி நின்றனர்.
கதாதரனோ அவளது அருகில் சென்று சிறிதும் அச்சமின்றி அவளை உற்று நோக்கினான். அத்தையிடம் ஏற்பட்டிருக்கும் மாறுதலை ஊன்றிக் கவனித்தான்.
பின்னர் அமைதியாக, என் அத்தையைப் பிடித்திருக்கும் தேவதை என்னிடம் வந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்” என்று கூறினான்.
காமார் புகூரிலிருந்து ஒரு மைல் தொலைவிலுள்ள பூர்சுபோ கிராமத்தின் ஜமீன்தாரான மாணிக்ராஜாவைப்பற்றி ஏற்கனவே கூறியுள்ளோம்.
அவர் கொடை வள்ளல், சிறந்த பக்தர், கூதிராமின் நல்லியல் பினால் கவரப்பெற்று அவருக்கு நெருங்கியநண்பர் ஆனார்.
ஒரு சமயம் கதாதரனுக்கு ஆறு வயதிருக்கும் போது கூதிராம் அவனை மாணிக்ராஜாவின் வீட்டிற்கு அழைத்துச்சென்றார். கதாதரன் அந்த வீட்டிலிருந்த அனைவருடனும் ஏற்கனவே அறிமுகமானவன் போல் நெருங்கிப் பழகினான்.
அவனது இனிய இயல்பு மாணிக் ராஜாவின்வீட்டிலுள்ள அனைவரையும் கவர்ந்தது. மாணிக் ராஜாவின் சகோதரரான ராம்ஜய பந்த்யோபாத்யாயர் கூதிராமிடம்
”நண்பரே, உங்கள் மகன் சாதாரணக் குழந்தையல்ல. அவனிடம் தெய்வீக இயல்புகள் பல உள்ளன. நீங்கள் இந்தப்பக்கம் வரும்போதெல்லாம் அவனையும் அழைத்து வாருங்கள். அவனைப் பார்ப்பதில் மிகுந்த மகிழ்ச்சி உண்டாகுகிறது. என்ற கூறினார்.
இதன் பின்னர் பல காரணங்களால் கூதிராமினால் பல நாட்கள் மாணிக்ராஜாவின் வீட்டிற்குச் செல்ல இயலவில்லை. ஆனால் மாணிக்ராஜாவால் கதாதரனைப் பார்க்காமலிருக்க முடியவில்லை. எனவே தன் வீட்டிலிருந்த ஒரு பெண்ணை அனுப்பி கதாதரனை பூர்சுபோவிற்கு அழைத்து வரச் செய்தார்.தந்தையின் விருப்பப்படி குதூகலமாக அந்தப்பெண்ணுடன் பூர்சுபோ சென்றான் கதாதரன் நாள் முழுவதும் அங்கே கழித்துவிட்டு பல்வேறு அன்பளிப்புகளுடனும் இனிப்புகளுடனும் மாலையில் வீடு திரும்பினான்.
இதன் பின்னர் அவன் மாணிக்ராஜா குடும்பத்திற்கு மிகவும் பிரியமானவன் ஆகிவிட்டான்.
தொடர்ந்து சில நாட்கள் கூதிராம் பூர்சுபோவிற்குப்போகவில்லை என்றால் ஜமீன்தார் உடனே ஆள் அனுப்பி கதாதரனை அழைத்துவரச் செய்து விடுவார்.
-
தொடரும்
-
பாகம்-7
கூதிராமின் வீட்டிற்கு அருகில் ஹல்தார்புகூர் என்ற பெரிய குளம் ஒன்று இருந்தது. கிராம மக்கள் அதிலுள்ள தெளிந்த நீரைக் குளிப்பதற்கும் குடிப்பதற்கும் சமைப்பதற்கும் பயன்படுத்தினார்கள். ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் குளிப்பதற்குத் தனித்தனியாகப் படித்துறைகள் அதில் இருந்தன.
கதாதரனைப்போன்ற சிறுவர்கள் பொதுவாக பெண்களுக்கான படித்துறையையே பயன்படுத்தினா். ஒரு நாள் குளிப்பதற்காக நண்பர்களுடன் அங்கு சென்றான் கதாதரன். தண்ணீரில் குதித்தும், நீந்தியும் குளிக்க வந்த பெண்களுக்குப் பெரிய தொல்லையை உண்டாக்கினான். கரையில் பிராத்தனையிலும் சமயச் சடங்குகளிலும் ஈடுபட்டிருந்த வயதான பெண்கள் மீது தண்ணீர் தெறித்துஅவர்களை நனைத்தது. எவ்வளவு தடுத்தும் சிறுவர்களின் ஆர்பாட்டம் ஒயவில்லை.
அதனால் கோபம் கொண்ட ஒருத்தி,” நீங்கள் ஏன் இங்கு வருகிறீர்கள்? ஆண்கள் படித்துறைக்குப்போக கூடாதா? துணியின்றிப் பெண்கள் இருப்பதைப்பார்க்கக்கூடாது என்பது உங்களுக்குத் தெரியாதா? என்று கூறி அவர்களைத் திட்டினாள்.
உடனே, கதாதரன் அது ஏன்? பார்த்தால் என்ன? என்று அவளிடமே கேட்டான். கதாதரனின் துடுக்கான கேள்வி அவளது கோபத்தைக் கிளறிவிட்டது. பதில் எதுவும் கூறாமல் அதிகமாகத் திட்டத் தொடங்கினாள் அவள். மற்றச் சிறுவர்கள் எல்லோரும் எங்கே இந்தப் பெண்கள் தங்கள் பெற்றோரிடம் புகார் செய்து விடுவார்களோ என்று பயந்து அமைதியாகக் கரையேறிச் சென்றுவிட்டனர்.
ஆனால் கதாதரனோ அவளது பேச்சில் ஏதாவது உண்மை இருக்குமானால் அதைக் கண்டறிய விழைந்தான். அதற்காகத் திட்டம் ஒன்று தீட்டினான்.
அதன் படி தொடர்ந்து இரண்டு மூன்று நாட்கள் அந்தக்குளத்தின் அருகிலிருந்த மரத்தின் பின்னால் மறைந்து நின்று கொண்டு பெண்கள் குளிக்கும்போது பார்த்தான். ஆனால் அந்தப்பெண் அன்று கூறியதன் பொருள் அவனுக்கு விளங்கவில்லை.
அடுத்த நாள் அந்த வயதான பெண்மணியைச் சந்தித்த கதாதரன் .நீ ஏதேதோ சொன்னாயே, அன்று நான்கு பெண்கள், நேற்று ஆறு பெண்கள், இன்று எட்டுப்பெண்கள் குளிக்கும்போது நான் பார்த்தேன். எனக்கு ஒன்றும்நேரவில்லையே என்று கூறிக் களங்கமின்றிச் சிரித்தான்.
அந்தப் பெண்ணும் கதாதரனின் வெகுளித்தனத்தை ரசித்தவாறே சந்திராவிடம் வந்து நடந்ததைக்கூறி வேண்டிய மட்டும் சிரித்தாள்.
எதையும் அறிவுபூர்வமாக விளக்கிச் சொன்னாலன்றி கதாதரனை வழிக்குக் கொண்டு வர முடியாது என்பதை அறிந்திருந்த சந்திரா, தக்க தருணம் வந்தபோது அவனிடம்,
குழந்தாய், பெண்கள் குளிக்கும் போது பார்த்தால் எனக்கு ஒன்றும் நேராது என்பது உண்மை தான், ஆனால் அவமானம் அந்தப் பெண்களுக்கு அல்லவா! அவர்களோ எனக்குச் சமமானவர்கள் .
நீ அவர்களை அவமானப்படுத்துவது என்னை அவமதிப்பதற்குச் சமம். என்னை அவமதிப்பது உனக்குச் சம்மதமா?
எனவே இனி ஒரு போதும் அவர்கள் மனம் புண்படும் வகையில் நடந்து கொண்டு அவர்களையும் என்னையும் அவமதிக்காதே! என்று அவனது பிஞ்சு மனத்தில் பதியும் படிக் கூறினாள்.
அதன் பின்னர் கதாதரன் ஒரு போதும் அவ்வாறு நடந்து கொள்ளவில்லை.
படிப்பில் படு சுட்டியாக இருந்த கதாதரன் மிகக்குறுகிய காலத்தில் படிக்கவும் எழுதவும் கற்றுக்கொண்டான். கணிதத்தின் மீது மட்டும் ஏகோ அவனது வெறுப்பு தொடர்ந்தது. மற்றவர்களின் செய்கைகளை நடித்துக் காண்பிப்பது அவனுக்குக் கைவந்த கலையாக இருந்தது. புதியனவற்றைக்கற்றுக் கொள்வதிலும் தீவிர ஆர்வம் காட்டினான்.
குயவர்கள் தேவதேவியர்களின் பொம்மைகளைச் செய்வதைக் கண்ட அவன் அதைக் கற்று க் கொள்ள விழைந்தான். அவர்களிடம் அடிக்கடிச் சென்று அதைக்கற்று கொண்டு வீட்டில் பயிற்சி செய்தான். அவனது பொழுதுபோக்குகளில் பொம்மை செய்வதும் ஒன்று. ஓவியர்களிடம் பழகி ஓவியம் தீட்ட ஆரம்பித்தான். புராணச் சொற்பொழிவு, நாடகம்,என்று எதையும் விட்டுவைக்கவில்லை. எங்காயினம் சரி, அவை நடைபெறும் இடத்திற்குச் சென்று அங்கு நடைபெறுவதை அப்படியே மனத்தில் பதித்துக்கொள்வான். பின்னர் அப்படியே நடித்துக்காட்டுவான். ஆண். பெண் அனைவருடைய பாவனைகளையும் அப்படியே அச்சாகத் தனது முகத்தில் காட்டுவான். அவனது அபாரமான நினைவாற்றலும் அறிவுக்கூர்மையும் நகைச்சுவை உணர்வும் இதில் அவனுக்கு மிகவும் துணை நின்றன.
பெற்றோரின் அன்றாட வாழ்க்கை முறை அவனுக்குக் களங்கமற்ற இயல்பையும் பக்தியையும் வளர்க்க உதவியது.இந்த விஷயத்தில் பெற்றோருக்கத் தாம் மிகவும் கடமைப் பட்டிருப்பதாக குருதேவர் பின்னாளில் நினைவு கூர்வதுண்டு.
தட்சிணேசுவரத்தில் அவருடன் நாங்கள் வாழ்ந்த நாட்களில் அவர் எங்களிடம் கூறியது வாசகர்களுக்கு இதனைத்தெளிவாக விளக்கும். அவர் தமது பெற்றோரைப் பற்றிக் கூறினார்.
எளிமையின் உறைவிடமாக இருந்தாள் என் அன்னை. உலகியல் விவகாரங்கள் எதுவும் அவளுக்குத்தெரியாது. பணத்தை எப்படி எண்ணுவது என்பதைக் கூட அவள் அறிந்திருக்கவில்லை. மனத்தில் தோன்றியதை அப்படியே எல்லோரிடமும் வெளிப்படையாகக் கூறிவிடுவாள்.
அவளது வெகுளித்தனத்தை அனைவரும் அறிந்திருந்தனர். எல்லோருக்கும் உணவளிப்பதில் அவளுக்கு அலாதி இன்பம்.
என் தந்தை நாளின் பெரும்பகுதியை பூஜை,ஜபம், தியானம் இவற்றிலேயே செலவிடுவார். தாழ்ந்த குலத்தினரிடமிருந்து அவர் எந்த அன்பளிப்பையும் ஏற்றுக்கொண்டதில்லை.
தினமும் சந்தியாவந்தன வேளையில் ”ஆயா ஹி வரதே தேவி” என்ற மந்திரத்தை ஆழ்ந்த அன்புடன் கூறி காயத்ரீ தேவியை தியானிக்கும் போது உணர்ச்சிப்பெருக்கால் அவரது மார்பு சிவந்து காட்சியளிக்கும்.
கண்களில் ஆனந்த க்கண்ணீர் பெருகும். ஆன்மீக சாதனைகளில் ஈடுபடாத வேளைகளில் ஸ்ரீரகுவீரரை அலங்கரிப்பதற்காக நூலில் பூமாலை புனைவார். பொய் சாட்சி சொல்ல மறுத்ததால் பூர்வீக சொத்தையே இழந்தவர் என் தந்தை முனிவர் ஒருவருக்கு அளிக்கத்தக்க நன்மதிப்பையும் பக்தியையும் கிராம மக்கள் அவருக்கு அளித்தனர்.
அச்சம் என்பது சிறுவயதிலிருந்தே கதாதரனிடம் இல்லை. பேய், பிசாசு, என்ற அச்சத்தால் பெரியவர்களும் போகத் தயங்குகின்ற இடங்களுக்கு அவன் சிறிதும் பயமின்றிச் செல்வான்.
அவனது அத்தையான ராம்சிலாவின் மீது சீதளாதேவியின் ஆவேசம் வருவதுண்டு.
அப்போது அவள் இன்னொருத்தியாகவே மாறி விடுவது போலிருக்கும்.
அந்த வேளையில் அவளது அருகில் செல்லவே பயப்படுவர். ஒரு சமயம் காமார்புகூரில் இருந்தபோது அவளுக்கு ஆவேசம் வந்தது. வீட்டார் அனைவரும் பயபக்தியுடன் சற்று விலகி நின்றனர்.
கதாதரனோ அவளது அருகில் சென்று சிறிதும் அச்சமின்றி அவளை உற்று நோக்கினான். அத்தையிடம் ஏற்பட்டிருக்கும் மாறுதலை ஊன்றிக் கவனித்தான்.
பின்னர் அமைதியாக, என் அத்தையைப் பிடித்திருக்கும் தேவதை என்னிடம் வந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்” என்று கூறினான்.
காமார் புகூரிலிருந்து ஒரு மைல் தொலைவிலுள்ள பூர்சுபோ கிராமத்தின் ஜமீன்தாரான மாணிக்ராஜாவைப்பற்றி ஏற்கனவே கூறியுள்ளோம்.
அவர் கொடை வள்ளல், சிறந்த பக்தர், கூதிராமின் நல்லியல் பினால் கவரப்பெற்று அவருக்கு நெருங்கியநண்பர் ஆனார்.
ஒரு சமயம் கதாதரனுக்கு ஆறு வயதிருக்கும் போது கூதிராம் அவனை மாணிக்ராஜாவின் வீட்டிற்கு அழைத்துச்சென்றார். கதாதரன் அந்த வீட்டிலிருந்த அனைவருடனும் ஏற்கனவே அறிமுகமானவன் போல் நெருங்கிப் பழகினான்.
அவனது இனிய இயல்பு மாணிக் ராஜாவின்வீட்டிலுள்ள அனைவரையும் கவர்ந்தது. மாணிக் ராஜாவின் சகோதரரான ராம்ஜய பந்த்யோபாத்யாயர் கூதிராமிடம்
”நண்பரே, உங்கள் மகன் சாதாரணக் குழந்தையல்ல. அவனிடம் தெய்வீக இயல்புகள் பல உள்ளன. நீங்கள் இந்தப்பக்கம் வரும்போதெல்லாம் அவனையும் அழைத்து வாருங்கள். அவனைப் பார்ப்பதில் மிகுந்த மகிழ்ச்சி உண்டாகுகிறது. என்ற கூறினார்.
இதன் பின்னர் பல காரணங்களால் கூதிராமினால் பல நாட்கள் மாணிக்ராஜாவின் வீட்டிற்குச் செல்ல இயலவில்லை. ஆனால் மாணிக்ராஜாவால் கதாதரனைப் பார்க்காமலிருக்க முடியவில்லை. எனவே தன் வீட்டிலிருந்த ஒரு பெண்ணை அனுப்பி கதாதரனை பூர்சுபோவிற்கு அழைத்து வரச் செய்தார்.தந்தையின் விருப்பப்படி குதூகலமாக அந்தப்பெண்ணுடன் பூர்சுபோ சென்றான் கதாதரன் நாள் முழுவதும் அங்கே கழித்துவிட்டு பல்வேறு அன்பளிப்புகளுடனும் இனிப்புகளுடனும் மாலையில் வீடு திரும்பினான்.
இதன் பின்னர் அவன் மாணிக்ராஜா குடும்பத்திற்கு மிகவும் பிரியமானவன் ஆகிவிட்டான்.
தொடர்ந்து சில நாட்கள் கூதிராம் பூர்சுபோவிற்குப்போகவில்லை என்றால் ஜமீன்தார் உடனே ஆள் அனுப்பி கதாதரனை அழைத்துவரச் செய்து விடுவார்.
-
தொடரும்
No comments:
Post a Comment