அன்னை சாரதாதேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு-பாகம்-42

அன்னை சாரதாதேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு-பாகம்-42

-

அன்னை முன்போலவே பத்திய உணவைத் தயாரிக்கும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார். மூத்த கோபால் போன்ற ஓரிரு பக்தர்களிடம் மட்டுமே அவர் சிறிது பேசுவார்.பத்திய உணவைத்தவிர வேறு ஏதாவது சிறப்பான உணவு தேவை என்று டாக்டர்கூறும் போது அந்த உணவைத் தயாரிக்கும்  பக்குவத்தை அவர்கள் மூலம் தெரிந்து கொண்டு சமைப்பார். சமைப்பதுடன், நாள்தோறும் நண்பகலுக்குச் சிறிது முன்பும், மாலைக்குச் சிறிது பின்பும், குருதேவருக்குத் தாமே உணவு கொடுத்து, அவர் உண்டு முடிக்கும் வரை அவருடன் இருப்பார். அன்னைக்குத் துணையாக இருக்கவும், சமையல் போன்ற வேலைகளில் உதவவும் குருதேவரின்  அண்ணன் மகளான லட்சுமியை அழைத்து வந்தனர். தட்சிணேசுவரத்திற்கு வருகின்ற  சில பக்தைகளும் அவ்வப்போது இங்கு வந்து சில மணிநேரம் ஓரிரு நாட்கள் என்று தங்குவார்கள்.

ராமகிருஷ்ண சங்கத்தின் வரலாற்றில் அழியா இடம் பெற்றது காசிப்பூர். குருதேவரது ஈடிணையற்ற வாழ்க்கையின் உச்சக்கட்ட நிகழ்ச்சிகள் இங்குதான்  நடைபெற்றன. இங்குதான் அவர் நரேந்திரரின் வாழ்க்கைக்கு ஓர் உருக்கொடுத்து இளைஞர்களை அவரிடம் ஒப்படைத்து சங்கத்தின் அஸ்திவாரத்தை நாட்டினார்.

காசிப்பூர்த் தோட்ட வீட்டில் 1856 ஆகஸ்டு 15 வரை தங்கினார். அவர் இந்த எட்டு மாதங்களில் நோய் படிப்படியாக முற்றிக் கொண்டே வந்து அவருடைய உடலை வெறும் எலும்புக் கூடாக மாற்றி விட்டது. ஆயினும் கட்டுப்பாடுமிக்க அவரது மனம் நோயையும் அதன் விளைவாக ஏற்பட்ட வலியையும் ஒதுக்கிவிட்டது. தாம் ஏற்கனவே ஆரம்பித்த பணியை எப்படியாவது முடித்துவிட வேண்டும் என்று அவர் கங்கணம் கட்டிக் கொண்டிருப்பது போல் தோன்றியது. ஒரு கணமும் இடையீடின்றி அவர் இங்கே சீடர்களுக்கும் பக்தர்களுக்கும்  தேவைக்கேற்ப தனித்தனியாகவும் சில வேளைகளில்  கூட்டமாகவும் பயிற்சி அளித்தார்.

ஒருநாள் நரேந்திரரை அழைத்து மற்ற சீடர்களைக்காட்டி, இவர்களை உன் பொறுப்பில் தான் விட்டுச் செல்கிறேன். அவர்கள் சாதனை பழகும் படியும் வீட்டிற்குத் திரும்பிவிடாமலும் பார்த்துக்கொள்” என்று கூறி. இளைஞர்களின் பொறுப்பை அவரிடம் ஒப்படைத்தார்.

 மிக அமைதியாக எல்லா இளைஞர்களையும் துறவு நெறியில் பயிற்றுவித்தார் குருதேவர். ஒரு நாள் அவர்களிடம் வெளியில் சென்று பிச்சை எடுத்து வருமாறு கூறினார். அவர்களுள் பலர் பணக்கார வீட்டுப் பிள்ளைகள். செல்வ ச்செழிப்பில் வளர்ந்தவர்கள். என்றாலும் குருதேவரின் இந்தக் கட்டளையை நிறைவேற்ற மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் புறப்பட்டனர். அவர்கள் முதல் பிச்சை கேட்டது அன்னையிடம் தான். அவர்கள் சென்று கேட்டதும் அன்னை ஒரு ரூபாயை அவர்களின் பிச்சைப்பாத்திரத்தில் இட்டார். இவ்வாறு ராமகிருஷ்ண சங்கத்திற்கு  முதல் அருள் சக்தியை அளித்தார் அன்னை .அதன் பின்னர் அவர்கள் பிச்சைக்காக வெளியில்  சென்றனர். கிடைத்த அரிசியையும் காய்கறிகளையும் சமைத்து குருதேவரிடம் கொண்டு வந்தனர். அதிலிருந்து சிறிது எடுத்துத் தம் வாயில் போட்டுக் கொண்ட குருதேவர், நல்ல காரியம் செய்தீர்கள். இந்த உணவு மிகவும் தூய்மையானது.என்றார். அவருக்கு மிகுந்த திருப்தி ஏற்பட்டது.

ஒரு நாள் மூத்த கோபால் சில காவித்துணிகளையும் ரூத்திராட்ச மாலைகளையும் மூட்டையாகக் கட்டி குருதேவரிடம்  கொண்டு வந்தார். அவைகளைச் சிறந்த சன்னியாசிகளுக்குக் கொடுக்கப் போவதாகக் கூறினார். குருதேவர் தம்முன் இருந்த இளம் சீடர்களைக் காட்டி, இவர்களைவிடச் சிறந்த சன்னியாசிகள் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள்.இவர்களுக்கே அவற்றைக் கொடு என்றார். மூத்த கோபால் மூட்டையைக் கொண்டுவந்து குருதேவர் முன் வைத்தார். அவற்றை பக்த இளைஞர்கள் பன்னிருவருக்கு அளித்தார் குருதேவர்.

ஒரு நாள் மாலையில் சன்னியாசத்திற்கான சடங்கொன்றைச் செய்யச் சொல்லி, ஊருக்குள் சென்று பிச்சையெடுத்து வரச் சொன்னார். இவ்வாறு அவர் ராமகிருஷ்ண துறவியர் சங்கத்தை ஆரம்பித்து வைத்தார்.

 இத்துடன் அவரது பணி நிறைவுற்றுவிட்டதா? எப்படி நிறைவுறும்! இந்த இளைஞர்களை யாருடைய பொறுப்பில் விட்டுச் செல்வார்.? அவர்களின் பொறுப்பை நான் ஏற்றுக்கொள்கிறேன் என்று தட்சிணேசுவர நாட்களிலேயே அவரிடம் கூறிய அன்னையைத் தவிர யாரிடமும் அவர் விட்டுச் செல்ல முடியும்!

 ஆனால் அன்னையின் மனநிலையோ விவரணைக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருந்தது. தட்சிணேசுவரத்தை விட்டு குருதேவர் என்று நீங்கினாரோ அன்றிலிருந்தே நடக்கக் கூடாதது நடந்துவிடுமோ என்ற பயத்திலேயே அவர் வாழ்ந்து வந்தார். குருதேவருக்குத் தொண்டைப் புண் வந்தது மட்டும் தான் இதற்கு காரணம் என்று கூறிவிட முடியாது. தாம் மறையும் காலத்திற்கான அறிகுறிகள் என்று குருதேவர் கூறியிருந்த அனைத்தும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நிகழத் தொடங்கியிருந்தது தான். அன்னையின் மனத்தை வாட்டி வதைத்தது.ஐந்து வயதில் கைப்பிடித்து தன்னை மனைவியாக, சிஷ்யையாக மகளாக, ஏன் தாயாகவும் கொண்டு உலகியல் கலவாத அன்பினால் சீராட்டிக் கொண்டிருக்கின்ற அந்த அன்பின் திருவுரு மறையத்தான் போகிறதா? அன்னையின் வேதனைக்கனல் உள்ளத்தின் உள்ளேயே குழுறியது.தொண்டைப்புண் வருவதற்கு நாலைந்து வருடங்களுக்கு முன்பே குருதேவர் அன்னையிடம், எப்போது பாகுபாடின்றி யார் தரும் உணவையும் உண்பேனோ, எப்போது இரவில் கல்கத்தாவில் தங்குவேனோ, எப்போது உணவின் ஒரு பகுதியை முதலில் மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்துவிட்டு மீதியை உண்பேனோ, அப்போது நான் மறைந்து விடும் நாள் தொலைவில் இல்லை என்பதைப் புரிந்து கொள் என்று கூறியிருந்தார். தொண்டைப்புண் வருவதற்குச் சிலகாலம் முன்பிருந்து இப்படித்தான் நடக்கத் தொடங்கியது.

-

-

தொடரும்...

-

ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் ஆன்மீகக் குழுவில் இணைய 9789374109 என்ற எண்ணிற்கு வாட்ஸ்அப் மூலம் ரிக்கொஸ்ட் மெசேஜ் அனுப்பவும்