அன்னை சாரதாதேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு-பாகம்-40
-
காமம்,அன்பு.கடவுள் இந்த மூன்றும் மனித வாழ்வுடன் பிரிவற்று பின்னிப் பிணைந்தவை. துரதிஷ்ட வசமாக, இந்த மூன்றையும் போல் தவறாகப் புரிந்துக் கொள்ளப் பட்டவையும் வேறு எவையும் இல்லை. இந்த மூன்றிற்கும் அவற்றிற்குரிய இடத்தை அளிப்பவனின் வாழ்வு நிறைவாழ்வாகிறது. அல்லாதவனின் வாழ்வு போர்க்களமாகிறது.
காமம் என்பது என்ன என்று தெரிந்து கொண்டு அதை வெல்லாத வரையிலும் உண்மை அன்பு என்ன என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. உண்மை அன்பு என்பதைப் புரிந்து, அதனைக் கடவுளிடம் செலுத்தும்வரை அவரை அறிய முடியாது.
அன்னையைப் பொறுத்தவரையில் உயர்பிறவியாலும் சாதனைகளாலும் குருதேவரின் சத்சங்கத்தாலும் இளமையிலேயே காமம் என்பதை வென்று காமம் தீண்டா காதலின் ஜோதியாக ” விளங்கினார். இதனால் தான் தம் கணவரும் குருவும் தெய்வமும் ஆன குருதேவரிடம் அவரால் தூய அன்பு வைக்க முடிந்தது. இந்தத் தூய அன்புக்கு ஒரு முக்கியப் பண்பு பற்றற்ற தன்மை.
ஒரு பொருள் மீது பற்று வைத்தால் அதை நமக்கு நாமே வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் எழுகிறது. ஆனால் அன்பு அப்படியல்ல. அன்னை குருதேவர் மீது எந்தவித த் தனி உரிமையையும் கோரவில்லை. ஒழுக்கம் குலைந்த பெண்ணுக்கும் தம் தாய்மையின் எல்லைக்குள் இடம் கொடுத்து, அவளையும் குருதேவரிடம் அழைத்துச்சென்றது. அன்னையின் அன்பு .அம்மா” விசித்திரமானது உன் அன்பு. எல்லையற்ற பெருங்கருணையால் பிழை நிறைந்தவர்களையும் உன் மடியில் தாங்கிக் கொள்கிறாய்! என்ன அற்புதம்இது! என்று எழுதுகிறார் சுவாமி அபேதானந்தர்.
இவ்வாறு தம் சக்தியாகிய அன்னை எல்லா விதங்களிலும் அவதாரப் பணியை மேற்கொள்ள ஆயத்தமாக இருப்பதை உணர்ந்து கொண்டார் குருதேவர்.
அந்தப் பணியை அவரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு மறைவதற்கு ஆயத்தமானார்.
இன்பம் வந்தால் துன்பமும் தொடர்ந்தே வருகிறது.இது நியதி. இந்தச் சுழற்சியிலிருந்து யாரும் தப்ப முடிவதில்லை. அதனால் தான் ஞானியர் இரண்டையும் துறந்து இருமையற்ற நிலையை நாடுகிறார்கள்.
ஆனால் மக்களுக்காகப் பிறந்து, மக்களுடனேயே வாழ்கின்ற அவதார புருஷர்கள் மனிதர்களைப்போல் இன்ப துன்பங்களை ஏற்க வேண்டியுள்ளது.
1885-ஆம் ஆண்டின் கோடைக்கால ஆரம்பத்தில் அன்னையின் வாழ்க்கையில் முதன்முதலாக வேதனையின் இழை நிழலாடியது. ஏப்ரல் மாத நடுவில் குருதேவருக்குத் தொண்டையில் வலி தோன்றியது. மெள்ள மெள்ள அதிகரித்த அந்த வலி சிகிச்சைகளுக்குக் கட்டுப்படாமல் தீவிரமாகியது. செப்டம்பர் வந்தபோது வலியுடன், தொண்டையிலிருந்து ரத்தமும் கசிய ஆரம்பித்தது. எனவே பக்தர்கள் அவரைக் கல்கத்தாவிற்கு அழைத்துச் சென்று சிகிச்சையளிப்பது என்று முடிவு செய்தனர். 1885 செப்டம்பரில் அவர் தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து சியாம்புகூருக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்.
குருதேவரின் நோயை எண்ணி மனம் துடித்து, அன்னை சோகமயமாக தட்சிணேசுவரத்தில் தனித்துக் கிடந்தார்.
கோலாப்மா முன்பின் யோசிக்காமல் பேசிய பேச்சு. அந்த சோகக் கனலைக் குத்திக் கிளறியது.
குருதேவர் நோயுற்ற நிலையில் தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து சென்றதற்கு, அவர் அன்னையிடம் கொண்ட கோபம் தான் காரணமாக இருக்கக் கூடும் என்று ஒரு நாள் யோகின்மாவிடம் கூறினார் கோலாப்மா.
உண்மை சிறிதுமில்லாத இந்தப் பேச்சு அன்னையின் காதுகளை எட்டியது. இதயத்தில் வாள் பாய்ந்தது போல் துடித்து விட்டார் அவர். இந்த வேதனையை தாங்கிக் கொள்ள அவரால் முடியவில்லை.
உடனடியாக ஒரு வண்டியை அமர்த்திக்கொண்டு சியாம்புகூருக்கு விரைந்தார். கோலாப்மா கூறியதை குருதேவரிடம் கண்ணீர் மல்கக் கூறி, இது உண்மைதானா? என்னிடம் ஏற்பட்ட வெறுப்பால் தான் நீங்கள் தட்சிணேசுவரத்தை விட்டு வந்தீர்களா? என்று கேட்டார். இதயமே வெடித்துவிடும் படி அழுதவாறு தம்முன் அன்னை நின்றதைக் கண்ட போது, கோலாப்மா மீது குருதேவருக்குக் கடுமையான கோபம் ஏற்பட்டது. கோலாப்பின் வார்த்தைகள் அப்பட்டமான பொய் என்பதைப் பலவாறாக அன்னைக்கு எடுத்துக்கூறி அவருடைய மன வேதனையைத் தணித்தார். அன்னை அமைதியடைந்ததும், அவரை தட்சிணேசுவத்திற்கு அனுப்பி வைத்தார். பிறகு கோலாப்மாவை அழைத்து வரும்படி ஆள் அனுப்பினார். அவர் வந்ததும், சிறிதும் உண்மையில்லாத ஒன்றை முட்டாள்தனமாக க் கூறி அன்னையின் உள்ளத்தைத் துடிக்க வைத்ததற்காக அவரைக் கடுமையாக கோபித்துக்கொண்டார். தன் தவறை உணர்ந்த கோலாப்மா அழுது, அரற்றி தன்னை மன்னிக்கும்படி குருதேவரிடம் வேண்டினார். அன்னையிடம் மன்னிப்பு கேட்கும் படி அவரைத் துரத்தினார். கோலாப்மா அழுதபடியே தட்சிணேசுவத்திற்கு ஓடினார். அன்னையிடம் சென்று மன்னிப்பு வேண்டினார். யாரிடமும் எந்தக்காலத்திலும் கோபம், பகை என்பதைக் கனவிலும் கொள்ளாத அன்னை சிரித்தவதறே கோலாப்மாவின் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து அன்போடு பேசத் துவங்கினார். துக்கத்தால் இரும்பாகக் கனத்திருந்த கோலாப்மாவின் மனம் கரைந்தது.
--
தொடரும்...
-
காமம்,அன்பு.கடவுள் இந்த மூன்றும் மனித வாழ்வுடன் பிரிவற்று பின்னிப் பிணைந்தவை. துரதிஷ்ட வசமாக, இந்த மூன்றையும் போல் தவறாகப் புரிந்துக் கொள்ளப் பட்டவையும் வேறு எவையும் இல்லை. இந்த மூன்றிற்கும் அவற்றிற்குரிய இடத்தை அளிப்பவனின் வாழ்வு நிறைவாழ்வாகிறது. அல்லாதவனின் வாழ்வு போர்க்களமாகிறது.
காமம் என்பது என்ன என்று தெரிந்து கொண்டு அதை வெல்லாத வரையிலும் உண்மை அன்பு என்ன என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. உண்மை அன்பு என்பதைப் புரிந்து, அதனைக் கடவுளிடம் செலுத்தும்வரை அவரை அறிய முடியாது.
அன்னையைப் பொறுத்தவரையில் உயர்பிறவியாலும் சாதனைகளாலும் குருதேவரின் சத்சங்கத்தாலும் இளமையிலேயே காமம் என்பதை வென்று காமம் தீண்டா காதலின் ஜோதியாக ” விளங்கினார். இதனால் தான் தம் கணவரும் குருவும் தெய்வமும் ஆன குருதேவரிடம் அவரால் தூய அன்பு வைக்க முடிந்தது. இந்தத் தூய அன்புக்கு ஒரு முக்கியப் பண்பு பற்றற்ற தன்மை.
ஒரு பொருள் மீது பற்று வைத்தால் அதை நமக்கு நாமே வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணம் எழுகிறது. ஆனால் அன்பு அப்படியல்ல. அன்னை குருதேவர் மீது எந்தவித த் தனி உரிமையையும் கோரவில்லை. ஒழுக்கம் குலைந்த பெண்ணுக்கும் தம் தாய்மையின் எல்லைக்குள் இடம் கொடுத்து, அவளையும் குருதேவரிடம் அழைத்துச்சென்றது. அன்னையின் அன்பு .அம்மா” விசித்திரமானது உன் அன்பு. எல்லையற்ற பெருங்கருணையால் பிழை நிறைந்தவர்களையும் உன் மடியில் தாங்கிக் கொள்கிறாய்! என்ன அற்புதம்இது! என்று எழுதுகிறார் சுவாமி அபேதானந்தர்.
இவ்வாறு தம் சக்தியாகிய அன்னை எல்லா விதங்களிலும் அவதாரப் பணியை மேற்கொள்ள ஆயத்தமாக இருப்பதை உணர்ந்து கொண்டார் குருதேவர்.
அந்தப் பணியை அவரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு மறைவதற்கு ஆயத்தமானார்.
இன்பம் வந்தால் துன்பமும் தொடர்ந்தே வருகிறது.இது நியதி. இந்தச் சுழற்சியிலிருந்து யாரும் தப்ப முடிவதில்லை. அதனால் தான் ஞானியர் இரண்டையும் துறந்து இருமையற்ற நிலையை நாடுகிறார்கள்.
ஆனால் மக்களுக்காகப் பிறந்து, மக்களுடனேயே வாழ்கின்ற அவதார புருஷர்கள் மனிதர்களைப்போல் இன்ப துன்பங்களை ஏற்க வேண்டியுள்ளது.
1885-ஆம் ஆண்டின் கோடைக்கால ஆரம்பத்தில் அன்னையின் வாழ்க்கையில் முதன்முதலாக வேதனையின் இழை நிழலாடியது. ஏப்ரல் மாத நடுவில் குருதேவருக்குத் தொண்டையில் வலி தோன்றியது. மெள்ள மெள்ள அதிகரித்த அந்த வலி சிகிச்சைகளுக்குக் கட்டுப்படாமல் தீவிரமாகியது. செப்டம்பர் வந்தபோது வலியுடன், தொண்டையிலிருந்து ரத்தமும் கசிய ஆரம்பித்தது. எனவே பக்தர்கள் அவரைக் கல்கத்தாவிற்கு அழைத்துச் சென்று சிகிச்சையளிப்பது என்று முடிவு செய்தனர். 1885 செப்டம்பரில் அவர் தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து சியாம்புகூருக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்.
குருதேவரின் நோயை எண்ணி மனம் துடித்து, அன்னை சோகமயமாக தட்சிணேசுவரத்தில் தனித்துக் கிடந்தார்.
கோலாப்மா முன்பின் யோசிக்காமல் பேசிய பேச்சு. அந்த சோகக் கனலைக் குத்திக் கிளறியது.
குருதேவர் நோயுற்ற நிலையில் தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து சென்றதற்கு, அவர் அன்னையிடம் கொண்ட கோபம் தான் காரணமாக இருக்கக் கூடும் என்று ஒரு நாள் யோகின்மாவிடம் கூறினார் கோலாப்மா.
உண்மை சிறிதுமில்லாத இந்தப் பேச்சு அன்னையின் காதுகளை எட்டியது. இதயத்தில் வாள் பாய்ந்தது போல் துடித்து விட்டார் அவர். இந்த வேதனையை தாங்கிக் கொள்ள அவரால் முடியவில்லை.
உடனடியாக ஒரு வண்டியை அமர்த்திக்கொண்டு சியாம்புகூருக்கு விரைந்தார். கோலாப்மா கூறியதை குருதேவரிடம் கண்ணீர் மல்கக் கூறி, இது உண்மைதானா? என்னிடம் ஏற்பட்ட வெறுப்பால் தான் நீங்கள் தட்சிணேசுவரத்தை விட்டு வந்தீர்களா? என்று கேட்டார். இதயமே வெடித்துவிடும் படி அழுதவாறு தம்முன் அன்னை நின்றதைக் கண்ட போது, கோலாப்மா மீது குருதேவருக்குக் கடுமையான கோபம் ஏற்பட்டது. கோலாப்பின் வார்த்தைகள் அப்பட்டமான பொய் என்பதைப் பலவாறாக அன்னைக்கு எடுத்துக்கூறி அவருடைய மன வேதனையைத் தணித்தார். அன்னை அமைதியடைந்ததும், அவரை தட்சிணேசுவத்திற்கு அனுப்பி வைத்தார். பிறகு கோலாப்மாவை அழைத்து வரும்படி ஆள் அனுப்பினார். அவர் வந்ததும், சிறிதும் உண்மையில்லாத ஒன்றை முட்டாள்தனமாக க் கூறி அன்னையின் உள்ளத்தைத் துடிக்க வைத்ததற்காக அவரைக் கடுமையாக கோபித்துக்கொண்டார். தன் தவறை உணர்ந்த கோலாப்மா அழுது, அரற்றி தன்னை மன்னிக்கும்படி குருதேவரிடம் வேண்டினார். அன்னையிடம் மன்னிப்பு கேட்கும் படி அவரைத் துரத்தினார். கோலாப்மா அழுதபடியே தட்சிணேசுவத்திற்கு ஓடினார். அன்னையிடம் சென்று மன்னிப்பு வேண்டினார். யாரிடமும் எந்தக்காலத்திலும் கோபம், பகை என்பதைக் கனவிலும் கொள்ளாத அன்னை சிரித்தவதறே கோலாப்மாவின் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து அன்போடு பேசத் துவங்கினார். துக்கத்தால் இரும்பாகக் கனத்திருந்த கோலாப்மாவின் மனம் கரைந்தது.
--
தொடரும்...
No comments:
Post a Comment