ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
-
பாகம்-19
கதாதரன் பதினேழு வயது வாலிபனாக வளர்ந்திருந்தான்.
பணம் சம்பாதிப்பதற்காகக் கல்கத்தா சென்றிருந்த ராம்குமாரின் இடைவிடாத முயற்சியின் காரணமாக அவரது பள்ளியில் அதிக மாணவர்கள் சேர்ந்து பயில ஆரம்பித்திருந்தனர். எனவே அதிக வருமானம் வரலாயிற்று.
அதிக நாட்களைக் கல்கத்தாவில் கழித்தாலும் ராம்குமார் ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை காமார்புகூர்சென்று தாய், தம்பியர், மற்றும் குடும்பத்தினருடன் சில நாட்கள் தங்கி வருவார். இந்த முறை அவ்வாறு அவர் வந்திருந்த போது கதாதரனின் போக்கில் ஏற்பட்டிருந்த மாற்றங்கள் அவருக்குத் தெரிந்தன. படிப்பில் அவனது கவனக் குறைவையும், நாடகம், பாட்டு என்று அவன் காலம் கழிப்பதையும் கண்டு மிகவும் கவலை கொண்டார்.
தாயுடனும் ராமேசுவரருடனும் இது பற்றிக் கலந்து பேசி கதாதரனைத் தன்னுடன் கல்கத்தாவிற்கு அழைத்துச் செல்வதென முடிவு செய்தார்.
அது கதாதரனுக்கு நன்மை பயக்கும் என்பதுடன் தமக்கும் உதவியாக இருக்கும் என்றெண்ணினார். இப்போது அவரது பாடசாலையில் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்திருந்ததால் பாடசாலையைக் கவனிப்பதில் உதவியாக ஒருவர் தேவைப்பட்டது. கதாதரன் அவருடன் கல்கத்தா சென்றால் அவருக்கு உதவியாகவும் இருக்கலாம், மற்றவர்களுடன் படிக்கவும் செய்யலாம் என்று முடிவு செய்தார்.
கதாதரனுக்கு இந்த விஷயம் தெரிவிக்கப்பட்டது. இதற்கு அவன் சிறிதும் மறுப்புக் கூறவில்லை.
தந்தையின் இடத்தில் இருப்பவரும் மரியாதைக்கு உரியவருமான சகோதரருக்கு உதவி செய்வதற்கான இந்த ஏற்பாட்டில் மகிழ்ச்சியே அடைந்தான்.
ஒரு நல்ல நாளில் சுபவேளையில் ராம்குமாரும் கதாதரனும் ஸ்ரீரகுவீரரை நமஸ்கரித்து தாயின் பாதங்களையும்வணங்கிக் கல்கத்தாவிற்குப் புறப்பட்டனர். காமார்புகூரின் ஆனந்தச் சந்தை கலைந்தது போல தோன்றிற்று. சந்திராவும் கதாதரனிடம் அன்பு பெண்மணிகளும் அவனது இனிய நினைவுகளிலும் அவனது எதிர்கால வளர்ச்சியைப் பற்றிய சிந்தனைகளிலும் நாட்களை நகர்த்தினர்.
கல்கத்தாவில் ராம்குமாருடன் வாழ்ந்த நாட்களில் தாம்நாம் கதாதரனின் ஒரு சாதகனின் மனநிலை வெளிப்படுவதை முதன்முதலில் காண்கிறோம்.உலகியல் விஷயங்களில் தம்பியின் பிடிப்பற்ற போக்கை க் கண்ட ராம்குமார் ஒரு நாள் அவனிடம் மனத்தை படிப்பில் செலுத்துமாறு கடிந்து கூறினார். அதற்கு கதாதரன் அரிசியும், வாழைக்காயும் மூட்டைக்கட்டுவதற்கான கல்வி எனக்கு வேண்டாம். சரியான அறிவைத் தந்து மனிதனை உயர்ந்த குறிக்கோளுக்கு அழைத்துச் செல்கின்ற கல்வியே எனக்குத்தேவை” என்று திட்டவட்டமாய்ப் பதிலளித்து விட்டார்.அப்போது அவருக்குப் பதினேழு வயதிருக்கும்.
தர்ம நிதிஷ்டரான ராம்குமார் சோதிடக்கலையில் வல்லவர். இந்த சமய சாஸ்திரங்களைக் கற்றுத்தேர்ந்தவர். ஜாமாபுகூரில் திகம்பர மித்ரர் என்பவரின் விட்டிற்கு அருகில் ஒரு சமஸ்கிருதப் பள்ளியை ஆரம்பித்திருந்தார். அத்துடன் திகம்பர மித்ரர் மற்றும் ஓரிரு செல்வந்தர்களின் வீடுகளில் தினசரி பூஜையும் செய்து வந்தார். பள்ளியில் மாணவர்களுக்குப் பாடம் போதிப்பதில் அதிக நேரம் செலவிட வேண்டியிருந்ததால் நாளொன்றுக்கு இரண்டு தடவை வீடுகளில் சென்று பூஜை செய்வதில் அவருக்கு மிகுந்த சிரமம் ஏற்பட்டது. பள்ளியிலிருந்துகுறைந்த வருவாய் தான் கிடைத்தது. அதுவும் நாளுக்கு நாள் குறைந்து கொண்டே வந்தது. ஆகவே வீடுகளில் பூஜை செய்வதை அவரால் விட முடியவில்லை. அந்த வருவாயை விட்டுவிட்டால் குடும்பத்தை எவ்வாறு நடத்துவது? இந்தப் பிரச்சனையை எப்படிச் சமாளிப்பது? இதைப் பற்றியெல்லாம் சிந்தித்த அவர் கதாதரனைக் கல்கத்தாவுக்கு அழைத்து வந்து தம் உதவிக்காக வைத்துக்கொள்வதென முடிவு செய்தார். அவ்வாறே தம்பியைப் பூஜைகள் செய்வதற்காக அமர்த்திவிட்டுத் தாம் ஆசிரியர் பணியில் கவனம் செலுத்தினார்.
-
பாகம்-19
கதாதரன் பதினேழு வயது வாலிபனாக வளர்ந்திருந்தான்.
பணம் சம்பாதிப்பதற்காகக் கல்கத்தா சென்றிருந்த ராம்குமாரின் இடைவிடாத முயற்சியின் காரணமாக அவரது பள்ளியில் அதிக மாணவர்கள் சேர்ந்து பயில ஆரம்பித்திருந்தனர். எனவே அதிக வருமானம் வரலாயிற்று.
அதிக நாட்களைக் கல்கத்தாவில் கழித்தாலும் ராம்குமார் ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை காமார்புகூர்சென்று தாய், தம்பியர், மற்றும் குடும்பத்தினருடன் சில நாட்கள் தங்கி வருவார். இந்த முறை அவ்வாறு அவர் வந்திருந்த போது கதாதரனின் போக்கில் ஏற்பட்டிருந்த மாற்றங்கள் அவருக்குத் தெரிந்தன. படிப்பில் அவனது கவனக் குறைவையும், நாடகம், பாட்டு என்று அவன் காலம் கழிப்பதையும் கண்டு மிகவும் கவலை கொண்டார்.
தாயுடனும் ராமேசுவரருடனும் இது பற்றிக் கலந்து பேசி கதாதரனைத் தன்னுடன் கல்கத்தாவிற்கு அழைத்துச் செல்வதென முடிவு செய்தார்.
அது கதாதரனுக்கு நன்மை பயக்கும் என்பதுடன் தமக்கும் உதவியாக இருக்கும் என்றெண்ணினார். இப்போது அவரது பாடசாலையில் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்திருந்ததால் பாடசாலையைக் கவனிப்பதில் உதவியாக ஒருவர் தேவைப்பட்டது. கதாதரன் அவருடன் கல்கத்தா சென்றால் அவருக்கு உதவியாகவும் இருக்கலாம், மற்றவர்களுடன் படிக்கவும் செய்யலாம் என்று முடிவு செய்தார்.
கதாதரனுக்கு இந்த விஷயம் தெரிவிக்கப்பட்டது. இதற்கு அவன் சிறிதும் மறுப்புக் கூறவில்லை.
தந்தையின் இடத்தில் இருப்பவரும் மரியாதைக்கு உரியவருமான சகோதரருக்கு உதவி செய்வதற்கான இந்த ஏற்பாட்டில் மகிழ்ச்சியே அடைந்தான்.
ஒரு நல்ல நாளில் சுபவேளையில் ராம்குமாரும் கதாதரனும் ஸ்ரீரகுவீரரை நமஸ்கரித்து தாயின் பாதங்களையும்வணங்கிக் கல்கத்தாவிற்குப் புறப்பட்டனர். காமார்புகூரின் ஆனந்தச் சந்தை கலைந்தது போல தோன்றிற்று. சந்திராவும் கதாதரனிடம் அன்பு பெண்மணிகளும் அவனது இனிய நினைவுகளிலும் அவனது எதிர்கால வளர்ச்சியைப் பற்றிய சிந்தனைகளிலும் நாட்களை நகர்த்தினர்.
கல்கத்தாவில் ராம்குமாருடன் வாழ்ந்த நாட்களில் தாம்நாம் கதாதரனின் ஒரு சாதகனின் மனநிலை வெளிப்படுவதை முதன்முதலில் காண்கிறோம்.உலகியல் விஷயங்களில் தம்பியின் பிடிப்பற்ற போக்கை க் கண்ட ராம்குமார் ஒரு நாள் அவனிடம் மனத்தை படிப்பில் செலுத்துமாறு கடிந்து கூறினார். அதற்கு கதாதரன் அரிசியும், வாழைக்காயும் மூட்டைக்கட்டுவதற்கான கல்வி எனக்கு வேண்டாம். சரியான அறிவைத் தந்து மனிதனை உயர்ந்த குறிக்கோளுக்கு அழைத்துச் செல்கின்ற கல்வியே எனக்குத்தேவை” என்று திட்டவட்டமாய்ப் பதிலளித்து விட்டார்.அப்போது அவருக்குப் பதினேழு வயதிருக்கும்.
தர்ம நிதிஷ்டரான ராம்குமார் சோதிடக்கலையில் வல்லவர். இந்த சமய சாஸ்திரங்களைக் கற்றுத்தேர்ந்தவர். ஜாமாபுகூரில் திகம்பர மித்ரர் என்பவரின் விட்டிற்கு அருகில் ஒரு சமஸ்கிருதப் பள்ளியை ஆரம்பித்திருந்தார். அத்துடன் திகம்பர மித்ரர் மற்றும் ஓரிரு செல்வந்தர்களின் வீடுகளில் தினசரி பூஜையும் செய்து வந்தார். பள்ளியில் மாணவர்களுக்குப் பாடம் போதிப்பதில் அதிக நேரம் செலவிட வேண்டியிருந்ததால் நாளொன்றுக்கு இரண்டு தடவை வீடுகளில் சென்று பூஜை செய்வதில் அவருக்கு மிகுந்த சிரமம் ஏற்பட்டது. பள்ளியிலிருந்துகுறைந்த வருவாய் தான் கிடைத்தது. அதுவும் நாளுக்கு நாள் குறைந்து கொண்டே வந்தது. ஆகவே வீடுகளில் பூஜை செய்வதை அவரால் விட முடியவில்லை. அந்த வருவாயை விட்டுவிட்டால் குடும்பத்தை எவ்வாறு நடத்துவது? இந்தப் பிரச்சனையை எப்படிச் சமாளிப்பது? இதைப் பற்றியெல்லாம் சிந்தித்த அவர் கதாதரனைக் கல்கத்தாவுக்கு அழைத்து வந்து தம் உதவிக்காக வைத்துக்கொள்வதென முடிவு செய்தார். அவ்வாறே தம்பியைப் பூஜைகள் செய்வதற்காக அமர்த்திவிட்டுத் தாம் ஆசிரியர் பணியில் கவனம் செலுத்தினார்.
No comments:
Post a Comment