அன்னை சாரதாதேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு-பாகம்-38
அன்னையின் வாழ்க்கையை ஒரு பிராத்தனைத் தொடராகக் கண்டாள் நிவேதிதை.குருதேவரைப் போலவே அன்னை எல்லாவற்றிற்கும் இறைத்துணையையே நாடி நின்றார்.
குருதேவர் பல விஷயங்களில் அன்னையைக் கலந்தாலோசிப்பார் என்று கண்டோம்.அவர் கேட்கும் போது உடனே தமது கருத்தைச் சொல்லமாட்டார் அன்னை சற்றுப்பொறுங்கள். சிறிது நேரம் கழித்துச் சொல்கிறேன் என்பார்.அதற்கு குருதேவர் ஏன்? இப்போது ஏன் சொல்ல மாட்டாய்? என்று கேட்டு வற்புறுத்துவார். அப்போதும் அன்னை மன்னியுங்கள்” நான் சிறிது யோசித்துவிட்டு அது விஷயமாக உங்களிடம் பேசுகிறேன் என்றே கூறுவார். பின்னர் நேராக நகபத்திற்கு வந்து தேவியிடம் அம்மா” நான் என்ன சொல்ல வேண்டும் என்பதை அருள் கூர்ந்து தெரிவி” என மனமுருகிப் பிராத்திப்பார். பிராத்தனையின் பலனாக அவருக்கு கிடைக்கின்ற விடையையே குருதேவர் கூறுவார். எவ்வளவு தூரம் அன்னைக்கு இறைவன் என்னும் உண்மை நிதரிசனமாக இருந்ததுஎன்பதை இது காட்டுகிறது.
காலப்போக்கில் ஆன்மீக தாகம் கொண்ட பல இளைஞர்கள் குருதேவரிடம்வரத் தொடங்கினர். அவர்களுள் பலர் அவ்வப்போது தட்சிணேசுவரத்தில் தங்கி இரவிலும் தியானம், ஜபம் என்று ஆன்மீக சாதனைகளில் ஈடுபட்டார்கள். இரவில் அதிகமாக உண்பது சாதனை வாழ்விற்குத் தடை என்பதால் குருதேவர் அவரவர் சக்திக்கேற்ப இத்தனை சப்பாத்திதான் இரவில் சாப்பிட வேண்டும் என்ற நியதியை வகுத்திருந்தார்.
ஒர நாள் அவர் பாபுராமிடம், ஆமாம் இரவில் நீ எத்தனை சப்பாத்தி சாப்பிடுகிறாய்?என்று கேட்டார். ஐந்தோ ஆறோ” என்றார் பாபுராம். இது மிகவும் அதிகம்.ஏன் அவ்வளவு சாப்பிடுகிறாய்? என்று கேட்டார் குருதேவர் அதற்கு பாபுராம் அன்னை தருவதை அப்படியே சாப்பிடுவதாகக் கூறினார். உடனே நகபத் சென்றார் குருதேவர்.
அன்னையை அழைத்து இப்படி அளவுக்கு மீறி உண்ணக் கொடுப்பது அவர்களின் ஆன்ம நலனைக் கெடுக்கும், என்று குற்றம் சாட்டினார். அன்னையின் பதில் உறுதியான குரலில் வந்தது- இரண்டு சப்பாத்தி அதிகம் சாப்பிட்டான் என்பதற்காக ஏன் இவ்வளவு கவலைப்படுகிறீர்கள். அவர்கள் சாப்பிடுவதை நீங்கள் பெரிது படுத்த வேண்டாம். அவர்களின் நலனை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்.
இங்கு சொன்னவரையும் கேட்டவரையும் நாம் சற்று எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். சொன்னவர் அன்னை, குருதேவரையே தமது வாழ்வின் அனைத்துமாக கொண்டவர். எவ்வளவு தூரம் தம் ஆற்றலை தமது குருநிலையை உணர்ந்திருந்தால் ஈசுவரகோடிகள் என்று குருதேவரே குறிப்பிட்ட பாபுராம் போன்றோரின் ஆன்ம நலனைத் தாம் பார்த்துக் கொள்வதாக குருதேவரிடமே கூறுவார். அடுத்தது கேட்டவர், அதாவது குருதேவர். யார் எதைச் சொன்னாலும் அவர்களின் நலனைப்பார்த்துக் கொள்ள முடியும் என்பதை உணர்ந்திருந்ததால் தான் அதை அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டு மறுபேச்சின்றி அங்கிருந்து அகன்றார்.
பின்னாளில் பக்தர் ஒருவர் அன்னையிடம் குருதேவரின் மறைவிற்கு பிறகு அவரால் எப்படி உயிர் தரித்து வாழ முடிந்தது.என்று கேட்டார். அதற்கு அன்னை அனைத்தையும் தாய் வடிவாகக் கண்டார் குருதேவர். அந்தத் தாய்மையை உலகிற்கு உணர்த்தவே என்னை விட்டுச் சென்றார் என்று கூறினார். உலகையே அரவணைக்கின்ற . நல்லவர், கெட்டவர் என்றெல்லாம் பாகுபடுத்தாமல் அனைவரையும் ஏற்றுக் கொள்கின்ற அந்தத் தாய்மை வெளிப்பாடுகளை தட்சிணேசுவர நாட்களிலேயே அன்னையின் வாழ்வில் நாம் காணமுடிகிறது.
சிறிது காலமாக வயதானவள் ஒருத்தி நகபத்திற்கு அடிக்கடி வந்து மணிக்கணக்காக அன்னையுடன் பேசிக் கொண்டிருக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் தூய்மையற்ற வாழ்க்கை நடத்தியவள். எனவே அந்தப் பெண்ணுடன் நெருங்கிப் பழகுவது அவ்வளவு விரும்பத்தக்கதல்ல என்று குருதேவர் அன்னையிடம் தெரிவித்தார். அத்தகைய பெண்களின் கூட்டுறவு அன்னையைப்பாதிக்காது என்பது அவருக்குத் தெரியாது. பிற பக்தைகள் அவளுடன் தொடர்பு கொள்ள நேரும் என்பதற்காக அவர் அன்னையைத் தடுத்திருக்கலாம். ஆனால் அம்மா என்றழைத்தபடி தம்மிடம் வரும் அந்தப் பெண்ணை வராதே என்று கூற அன்னையின் தாயுள்ளம் இடம் தரவில்லை. எனவே குருதேவர் தடுத்தும் அந்த முதியவள் வந்தால் அன்போடு உள்ளே அழைத்து அமரச் செய்து, கனிவாகப் பேசி சாப்பிடுவதற்கோ, வீட்டிற்கு எடுத்துச் செல்வதற்கோ ஏதாவது பொருளைக் கொடுத்து அனுப்பி வந்தார் அன்னை.
குருதேவர் இதனைப்பார்தாலும் அதன்பின் அன்னையிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை. பக்தர்களின் சிறு தவறைக்கூடப் பொறுத்துக் கொள்ளாதவர் குருதேவர். அப்படிப்பட்டவர் அன்னையின் இந்தச் செயலைக் கண்டும் பேசாமல் இருந்ததன் காரணம் அன்னையின் மனநிலையின் ஆழத்தை அறிந்து கொண்டதால் தான்
-
தொடரும்...
-
அன்னையின் வாழ்க்கையை ஒரு பிராத்தனைத் தொடராகக் கண்டாள் நிவேதிதை.குருதேவரைப் போலவே அன்னை எல்லாவற்றிற்கும் இறைத்துணையையே நாடி நின்றார்.
குருதேவர் பல விஷயங்களில் அன்னையைக் கலந்தாலோசிப்பார் என்று கண்டோம்.அவர் கேட்கும் போது உடனே தமது கருத்தைச் சொல்லமாட்டார் அன்னை சற்றுப்பொறுங்கள். சிறிது நேரம் கழித்துச் சொல்கிறேன் என்பார்.அதற்கு குருதேவர் ஏன்? இப்போது ஏன் சொல்ல மாட்டாய்? என்று கேட்டு வற்புறுத்துவார். அப்போதும் அன்னை மன்னியுங்கள்” நான் சிறிது யோசித்துவிட்டு அது விஷயமாக உங்களிடம் பேசுகிறேன் என்றே கூறுவார். பின்னர் நேராக நகபத்திற்கு வந்து தேவியிடம் அம்மா” நான் என்ன சொல்ல வேண்டும் என்பதை அருள் கூர்ந்து தெரிவி” என மனமுருகிப் பிராத்திப்பார். பிராத்தனையின் பலனாக அவருக்கு கிடைக்கின்ற விடையையே குருதேவர் கூறுவார். எவ்வளவு தூரம் அன்னைக்கு இறைவன் என்னும் உண்மை நிதரிசனமாக இருந்ததுஎன்பதை இது காட்டுகிறது.
காலப்போக்கில் ஆன்மீக தாகம் கொண்ட பல இளைஞர்கள் குருதேவரிடம்வரத் தொடங்கினர். அவர்களுள் பலர் அவ்வப்போது தட்சிணேசுவரத்தில் தங்கி இரவிலும் தியானம், ஜபம் என்று ஆன்மீக சாதனைகளில் ஈடுபட்டார்கள். இரவில் அதிகமாக உண்பது சாதனை வாழ்விற்குத் தடை என்பதால் குருதேவர் அவரவர் சக்திக்கேற்ப இத்தனை சப்பாத்திதான் இரவில் சாப்பிட வேண்டும் என்ற நியதியை வகுத்திருந்தார்.
ஒர நாள் அவர் பாபுராமிடம், ஆமாம் இரவில் நீ எத்தனை சப்பாத்தி சாப்பிடுகிறாய்?என்று கேட்டார். ஐந்தோ ஆறோ” என்றார் பாபுராம். இது மிகவும் அதிகம்.ஏன் அவ்வளவு சாப்பிடுகிறாய்? என்று கேட்டார் குருதேவர் அதற்கு பாபுராம் அன்னை தருவதை அப்படியே சாப்பிடுவதாகக் கூறினார். உடனே நகபத் சென்றார் குருதேவர்.
அன்னையை அழைத்து இப்படி அளவுக்கு மீறி உண்ணக் கொடுப்பது அவர்களின் ஆன்ம நலனைக் கெடுக்கும், என்று குற்றம் சாட்டினார். அன்னையின் பதில் உறுதியான குரலில் வந்தது- இரண்டு சப்பாத்தி அதிகம் சாப்பிட்டான் என்பதற்காக ஏன் இவ்வளவு கவலைப்படுகிறீர்கள். அவர்கள் சாப்பிடுவதை நீங்கள் பெரிது படுத்த வேண்டாம். அவர்களின் நலனை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்.
இங்கு சொன்னவரையும் கேட்டவரையும் நாம் சற்று எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். சொன்னவர் அன்னை, குருதேவரையே தமது வாழ்வின் அனைத்துமாக கொண்டவர். எவ்வளவு தூரம் தம் ஆற்றலை தமது குருநிலையை உணர்ந்திருந்தால் ஈசுவரகோடிகள் என்று குருதேவரே குறிப்பிட்ட பாபுராம் போன்றோரின் ஆன்ம நலனைத் தாம் பார்த்துக் கொள்வதாக குருதேவரிடமே கூறுவார். அடுத்தது கேட்டவர், அதாவது குருதேவர். யார் எதைச் சொன்னாலும் அவர்களின் நலனைப்பார்த்துக் கொள்ள முடியும் என்பதை உணர்ந்திருந்ததால் தான் அதை அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டு மறுபேச்சின்றி அங்கிருந்து அகன்றார்.
பின்னாளில் பக்தர் ஒருவர் அன்னையிடம் குருதேவரின் மறைவிற்கு பிறகு அவரால் எப்படி உயிர் தரித்து வாழ முடிந்தது.என்று கேட்டார். அதற்கு அன்னை அனைத்தையும் தாய் வடிவாகக் கண்டார் குருதேவர். அந்தத் தாய்மையை உலகிற்கு உணர்த்தவே என்னை விட்டுச் சென்றார் என்று கூறினார். உலகையே அரவணைக்கின்ற . நல்லவர், கெட்டவர் என்றெல்லாம் பாகுபடுத்தாமல் அனைவரையும் ஏற்றுக் கொள்கின்ற அந்தத் தாய்மை வெளிப்பாடுகளை தட்சிணேசுவர நாட்களிலேயே அன்னையின் வாழ்வில் நாம் காணமுடிகிறது.
சிறிது காலமாக வயதானவள் ஒருத்தி நகபத்திற்கு அடிக்கடி வந்து மணிக்கணக்காக அன்னையுடன் பேசிக் கொண்டிருக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் தூய்மையற்ற வாழ்க்கை நடத்தியவள். எனவே அந்தப் பெண்ணுடன் நெருங்கிப் பழகுவது அவ்வளவு விரும்பத்தக்கதல்ல என்று குருதேவர் அன்னையிடம் தெரிவித்தார். அத்தகைய பெண்களின் கூட்டுறவு அன்னையைப்பாதிக்காது என்பது அவருக்குத் தெரியாது. பிற பக்தைகள் அவளுடன் தொடர்பு கொள்ள நேரும் என்பதற்காக அவர் அன்னையைத் தடுத்திருக்கலாம். ஆனால் அம்மா என்றழைத்தபடி தம்மிடம் வரும் அந்தப் பெண்ணை வராதே என்று கூற அன்னையின் தாயுள்ளம் இடம் தரவில்லை. எனவே குருதேவர் தடுத்தும் அந்த முதியவள் வந்தால் அன்போடு உள்ளே அழைத்து அமரச் செய்து, கனிவாகப் பேசி சாப்பிடுவதற்கோ, வீட்டிற்கு எடுத்துச் செல்வதற்கோ ஏதாவது பொருளைக் கொடுத்து அனுப்பி வந்தார் அன்னை.
குருதேவர் இதனைப்பார்தாலும் அதன்பின் அன்னையிடம் எதுவும் சொல்லவில்லை. பக்தர்களின் சிறு தவறைக்கூடப் பொறுத்துக் கொள்ளாதவர் குருதேவர். அப்படிப்பட்டவர் அன்னையின் இந்தச் செயலைக் கண்டும் பேசாமல் இருந்ததன் காரணம் அன்னையின் மனநிலையின் ஆழத்தை அறிந்து கொண்டதால் தான்
-
தொடரும்...
-
No comments:
Post a Comment