ஸ்ரீராமகிருஷ்ணரின் விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு
-
பாகம்-11
-
கதாதரனுக்கு இப்போது அடிக்கடி இத்தகைய பரவச நிலை ஏற்பட்டது. அவனும் படிப்படியாக இதற்குப் பழக்கமாகி விட்டிருந்தான். விரும்பிய போது அதனைக் கட்டுப் படுத்தவும் அவனால் முடிந்தது.
ஆன்மீக உலகின் நுட்பங்கள் பலவற்றை அறியவும் தெய்வங்களைப் பற்றிய உண்மைகள் பலவற்றைத் தெரிந்து கொள்ளவும் இந்த நிலை அவனுக்கு உதவியது. இந்த நிலையை அனுபவிப்பதில் அவனுக்கு அச்சம் ஏற்படவில்லை. மாறாக ஆனந்தமே ஏற்பட்டது.
பரவச நிலைகளுக்குப்பிறகு அவனது ஆன்மீக உணர்வுகள் மிகவும் வலிமை பெற்றன.
கிராமத்தில் நடைபெற்ற சிவன், விஷ்ணு, மானசா, தர்மம் முதலிய எந்த தெய்வத்தின் விழாவானாலும் அதில் அவன் மிகுந்த ஈடுபாட்டுடன் கலந்து கொண்டான்.
இந்த ப் பரந்த மனப்பான்மை பல்வேறு தெய்வங்களின் பக்தர்களிடம் அவன் வெறுப்புணர்வின்றி நட்பு பாராட்டும் படிச் செய்தது. இத்தகைய பண்பை வளர்ப்பதில், அந்த கிராமத்தில் வேரூன்றியிருந்த பரம்பரைப் பண்பாடு கதாதரனுக்கு உதவியது.
மற்ற கிராமங்களைப் போலன்றி காமார்புகூரில் சிவன், விஷ்ணு, தர்மம் முதலிய தெய்வங்களை வழிபடுபவர்கள் பகையுணர்வு இன்றி நட்பிலும் அமைதியிலும் இணைந்து வாழ்ந்து வந்தனர்.
ஆன்மீக வாழ்வில் கதாதரன் உயர்ந்த நிலைகளை எட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
ஆனால் ஏட்டுப்படிப்பில் அவன் விருப்பம் காட்டவேயில்லை. பண்டிதர், பட்டாச்சாரியர் என்றெல்லாம் பட்டங்களைச் சுமந்து கொண்டிருப்பவர்கள் உலக இன்பத்திலும் பொருட்களிலும் தணியாத வேட்கை கொண்டு திரிவதைக் கண்ட போது அவர்களைப்போன்று வெறும் நூலறிவைப் பெருக்கிக் கொள்வதில் அவனுக்கு வெறுப்பு உண்டாயிற்று.
அவனது கூரிய அறிவு, எந்தச் செயலானாலும் அதன் உள்நோக்கத்தை முதலில் அறிந்து தன் தந்தையிடமிருந்த பற்றின்மை, பக்தி, நல்லொழுக்கம் போன்ற நற்குணங்களை அடிப்படையாக வைத்து, அதன் பிறகே அவற்றை மதிப்பீடு செய்தது.
பெருவாரியான மக்களின் குறிக்கோள் தன் தந்தையின் குறிக்கோளிலிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டிருந்ததை அந்த ஒப்பீடு காட்டியது. இது அவனுக்கு மிகுந்த ஆச்சரியத்தை அளித்தது.
பொய்த்தோற்றமுள்ள இந்த உலகை நிலையானது என்று கருதி அறியாமையினால் மக்கள் துன்புறுவதைக் கண்டு கதாதரன் மிகவும் வருந்தினான். இந்த உண்மையைத் தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டதன் பின் அவன் தன் வாழ்க்கையை வேறுவிதமாக அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும்என்று எண்ணி அதற்கேற்ப வாழ முயன்றதில் என்ன வியப்பு இருக்கிறது.
பதினொன்று பன்னிரெண்டு வயது பாலகனுக்கு இத்தகைய நுண்ணறிவு இருக்க முடியுமா என்று வாசகர்கள் கேட்கலாம்.
அதற்கு விடை இது தான். கதாதரன் சாதாரணச் சிறுவன் அல்லன். வயதுக்கு மீறிய அறிவுடனும் மன அமைப்புடனும் ஆற்றல்களுடனும் பிறந்தவன் அவன்.
ஆகையால் சிறியவனாக இருந்த போதிலும் இயல்பை மீறிய ஆற்றல் அவனிடம் இருந்ததில் வியப்பொன்றுமில்லை.
ஏட்டுக்கல்வியின் மீது வெறுப்பு வளர்ந்து வந்தாலும் கதாதரன் பள்ளிக்குச் செல்வதை நிறுத்தவில்லை. தாய்மொழி நூல்களைப் படிப்பதிலும் எழுதுவதிலும் பயிற்சி பெற்றான். ராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற பல நூல்களை ஆழ்ந்த பக்தியுடன் இனிமையாக வாசிப்பான். மக்கள் அவற்றை க் கேட்டு வியப்பும் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தனர். எளிய உள்ளம் படைத்த எழுத்தறிவில்லாத அந்த கிராம மக்கள், கதாதரன் நூல்களை வாசிப்பதைக்கேட்பதிலும் ஆர்வம் காட்டினர்.
கதாதரனும் அவர்களை மகிழ்விப்பதில் இன்பம் கண்டான். சீதாநாத் பைன், மதுஜீகி போன்றவர்கள் அவனைத் தங்கள் வீடுகளுக்கு அழைத்து பிரகலாத சரிதம், துருவ சரிதம் மற்றும் ராமாயணம் , மகாபாரதம் போன்ற நூல்களை வாசிக்கக்கேட்டு மகிழ்ந்தனர்.
இந்த நூல்களைத் தவிர தேவதேவியரைப் பறறி அந்தப் பகுதியைச்சேர்ந்த கவிஞர்கள் எழுதிய கதைப் பாடல்கள் மிகவும் பிரபலமானவை.
பக்தர்களுக்கும், சாதுக்களுக்கும் தேவதேவியர் தங்கள் உண்மை வடிவத்தைக் காட்டியருளிய அந்தக் கதைகளையும் இறைவனது திருவிளையாடல்களையும் கதாதரன் கேட்டு இன்புற்றான். இதற்குச் சான்றாக தாரேகேசுவரரின் திருஅவதாரம்,யோகாத்யாவைப் பற்றிய காவியம், வனவிஷ்ணுபூதரின் மதன் மோகனைப் பற்றிய கதைகள் முதலியவற்றைக்கூறலாம்.
கதாதரனுக்கு இவற்றை ஒரு முறை கேட்டால், போதும் மனப்பாடமாகி விடும். அவனது அசாதாரண நினைவாற்றல் இதற்குத்துணை செய்தது. சில வேளைகளில் கதைகளின் கையெழுத்துப் பிரதியோ அச்சப்பிரதியோ கிடைத்தால் அவற்றை எழுதி வைத்துக்கொள்வான்.காமார் புகூர் வீட்டில் தேடிய வேளையில் கதாகரனால் இவ்வாறு எழுதப்பட்ட ராமகிருஷ்ணாயனம்,யோகாத்யா,ஸீபாஹீ போன்ற இசைப்பாடல் தொகுப்புகளைக் கண்ட போது இந்த உண்மை தெளிவாயிற்று.
கிராம மக்கள் விரும்பியபோதெல்லாம் இந்தக் கதைகளை வாசித்தும் பாடிக்காட்டியும் அவர்களை கதாகரன் மகிழ்வித்தான் என்பதில் ஐயமில்லை.
கதாகரனுக்குக் கணிதத்தின் மீதிருந்த ஆர்வமின்மையை முன்னரே கண்டோம்.
சில காலம் பள்ளிக்குச் சென்ற பின் அவன் கணிதத்திலும் சிறிது முன்னேற்றம் காடடினான். கணித வாய்ப்பாடுகள் சிலவற்றை மனப்பாடம் செய்திருந்தான். எளிய கூட்டல், பெருக்கல்.வகுத்தல் போன்றவற்றிலும் தேர்ச்சி பெற்றான். அவனது பரவச நிலை அனுபவங்களுக்குப் பிறகு அவன் விரும்பிய நேரங்களில் பள்ளி செல்லவும், விரும்பிய பாடத்தைப் படிக்கவும் ராம்குமார் அவனை அனுமதித்தார். ஏனெனில் கதாதரனின் பரவச நிலைகளுக்குக் காரணம் வாய்வுக்கோளாறு என்றே ராம்குமார் நம்பினார்.
நோயால் அவதிப்படுகின்ற அவனை மேலும் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்று எண்ணினார் அவர். ஆசிரியரும் அவனை எதற்காகவும் வற்புறுத்தவில்லை. ஆகையால் பள்ளிப்படிப்பில் கதாதரனின் முன்னேற்றம் சிறிதளவே இருந்தது.
கதாதரனுக்கு வயது பன்னிரண்டு ஆகியது.
ராமேசுவரருக்கு இருபத்திரண்டு வயது. தங்கை சர்வமங்களாவிற்கு வயது ஒன்பது.
காமார்புகூருக்கு அருகிலுள்ள கௌர்ஹாடியைச்சேர்ந்த ராம்சதய் பந்த்யோபாத்யாயரின் தங்கையை ராமேசுவரருக்குத் திருமணம் செய்து வைத்தார் ராம்குமார். சர்வமங்களாவை ராம்சதய் திருமணம் செய்து கொண்டார். அதனால் வரதட்சணைக் கவலை இல்லாமற் போய் விட்டது.
இப்போது ராம்குமாரின் வீட்டில் குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்ச்சி ஒன்று நடந்தது.
தொடரும்
-
பாகம்-11
-
கதாதரனுக்கு இப்போது அடிக்கடி இத்தகைய பரவச நிலை ஏற்பட்டது. அவனும் படிப்படியாக இதற்குப் பழக்கமாகி விட்டிருந்தான். விரும்பிய போது அதனைக் கட்டுப் படுத்தவும் அவனால் முடிந்தது.
ஆன்மீக உலகின் நுட்பங்கள் பலவற்றை அறியவும் தெய்வங்களைப் பற்றிய உண்மைகள் பலவற்றைத் தெரிந்து கொள்ளவும் இந்த நிலை அவனுக்கு உதவியது. இந்த நிலையை அனுபவிப்பதில் அவனுக்கு அச்சம் ஏற்படவில்லை. மாறாக ஆனந்தமே ஏற்பட்டது.
பரவச நிலைகளுக்குப்பிறகு அவனது ஆன்மீக உணர்வுகள் மிகவும் வலிமை பெற்றன.
கிராமத்தில் நடைபெற்ற சிவன், விஷ்ணு, மானசா, தர்மம் முதலிய எந்த தெய்வத்தின் விழாவானாலும் அதில் அவன் மிகுந்த ஈடுபாட்டுடன் கலந்து கொண்டான்.
இந்த ப் பரந்த மனப்பான்மை பல்வேறு தெய்வங்களின் பக்தர்களிடம் அவன் வெறுப்புணர்வின்றி நட்பு பாராட்டும் படிச் செய்தது. இத்தகைய பண்பை வளர்ப்பதில், அந்த கிராமத்தில் வேரூன்றியிருந்த பரம்பரைப் பண்பாடு கதாதரனுக்கு உதவியது.
மற்ற கிராமங்களைப் போலன்றி காமார்புகூரில் சிவன், விஷ்ணு, தர்மம் முதலிய தெய்வங்களை வழிபடுபவர்கள் பகையுணர்வு இன்றி நட்பிலும் அமைதியிலும் இணைந்து வாழ்ந்து வந்தனர்.
ஆன்மீக வாழ்வில் கதாதரன் உயர்ந்த நிலைகளை எட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
ஆனால் ஏட்டுப்படிப்பில் அவன் விருப்பம் காட்டவேயில்லை. பண்டிதர், பட்டாச்சாரியர் என்றெல்லாம் பட்டங்களைச் சுமந்து கொண்டிருப்பவர்கள் உலக இன்பத்திலும் பொருட்களிலும் தணியாத வேட்கை கொண்டு திரிவதைக் கண்ட போது அவர்களைப்போன்று வெறும் நூலறிவைப் பெருக்கிக் கொள்வதில் அவனுக்கு வெறுப்பு உண்டாயிற்று.
அவனது கூரிய அறிவு, எந்தச் செயலானாலும் அதன் உள்நோக்கத்தை முதலில் அறிந்து தன் தந்தையிடமிருந்த பற்றின்மை, பக்தி, நல்லொழுக்கம் போன்ற நற்குணங்களை அடிப்படையாக வைத்து, அதன் பிறகே அவற்றை மதிப்பீடு செய்தது.
பெருவாரியான மக்களின் குறிக்கோள் தன் தந்தையின் குறிக்கோளிலிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டிருந்ததை அந்த ஒப்பீடு காட்டியது. இது அவனுக்கு மிகுந்த ஆச்சரியத்தை அளித்தது.
பொய்த்தோற்றமுள்ள இந்த உலகை நிலையானது என்று கருதி அறியாமையினால் மக்கள் துன்புறுவதைக் கண்டு கதாதரன் மிகவும் வருந்தினான். இந்த உண்மையைத் தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டதன் பின் அவன் தன் வாழ்க்கையை வேறுவிதமாக அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும்என்று எண்ணி அதற்கேற்ப வாழ முயன்றதில் என்ன வியப்பு இருக்கிறது.
பதினொன்று பன்னிரெண்டு வயது பாலகனுக்கு இத்தகைய நுண்ணறிவு இருக்க முடியுமா என்று வாசகர்கள் கேட்கலாம்.
அதற்கு விடை இது தான். கதாதரன் சாதாரணச் சிறுவன் அல்லன். வயதுக்கு மீறிய அறிவுடனும் மன அமைப்புடனும் ஆற்றல்களுடனும் பிறந்தவன் அவன்.
ஆகையால் சிறியவனாக இருந்த போதிலும் இயல்பை மீறிய ஆற்றல் அவனிடம் இருந்ததில் வியப்பொன்றுமில்லை.
ஏட்டுக்கல்வியின் மீது வெறுப்பு வளர்ந்து வந்தாலும் கதாதரன் பள்ளிக்குச் செல்வதை நிறுத்தவில்லை. தாய்மொழி நூல்களைப் படிப்பதிலும் எழுதுவதிலும் பயிற்சி பெற்றான். ராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற பல நூல்களை ஆழ்ந்த பக்தியுடன் இனிமையாக வாசிப்பான். மக்கள் அவற்றை க் கேட்டு வியப்பும் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தனர். எளிய உள்ளம் படைத்த எழுத்தறிவில்லாத அந்த கிராம மக்கள், கதாதரன் நூல்களை வாசிப்பதைக்கேட்பதிலும் ஆர்வம் காட்டினர்.
கதாதரனும் அவர்களை மகிழ்விப்பதில் இன்பம் கண்டான். சீதாநாத் பைன், மதுஜீகி போன்றவர்கள் அவனைத் தங்கள் வீடுகளுக்கு அழைத்து பிரகலாத சரிதம், துருவ சரிதம் மற்றும் ராமாயணம் , மகாபாரதம் போன்ற நூல்களை வாசிக்கக்கேட்டு மகிழ்ந்தனர்.
இந்த நூல்களைத் தவிர தேவதேவியரைப் பறறி அந்தப் பகுதியைச்சேர்ந்த கவிஞர்கள் எழுதிய கதைப் பாடல்கள் மிகவும் பிரபலமானவை.
பக்தர்களுக்கும், சாதுக்களுக்கும் தேவதேவியர் தங்கள் உண்மை வடிவத்தைக் காட்டியருளிய அந்தக் கதைகளையும் இறைவனது திருவிளையாடல்களையும் கதாதரன் கேட்டு இன்புற்றான். இதற்குச் சான்றாக தாரேகேசுவரரின் திருஅவதாரம்,யோகாத்யாவைப் பற்றிய காவியம், வனவிஷ்ணுபூதரின் மதன் மோகனைப் பற்றிய கதைகள் முதலியவற்றைக்கூறலாம்.
கதாதரனுக்கு இவற்றை ஒரு முறை கேட்டால், போதும் மனப்பாடமாகி விடும். அவனது அசாதாரண நினைவாற்றல் இதற்குத்துணை செய்தது. சில வேளைகளில் கதைகளின் கையெழுத்துப் பிரதியோ அச்சப்பிரதியோ கிடைத்தால் அவற்றை எழுதி வைத்துக்கொள்வான்.காமார் புகூர் வீட்டில் தேடிய வேளையில் கதாகரனால் இவ்வாறு எழுதப்பட்ட ராமகிருஷ்ணாயனம்,யோகாத்யா,ஸீபாஹீ போன்ற இசைப்பாடல் தொகுப்புகளைக் கண்ட போது இந்த உண்மை தெளிவாயிற்று.
கிராம மக்கள் விரும்பியபோதெல்லாம் இந்தக் கதைகளை வாசித்தும் பாடிக்காட்டியும் அவர்களை கதாகரன் மகிழ்வித்தான் என்பதில் ஐயமில்லை.
கதாகரனுக்குக் கணிதத்தின் மீதிருந்த ஆர்வமின்மையை முன்னரே கண்டோம்.
சில காலம் பள்ளிக்குச் சென்ற பின் அவன் கணிதத்திலும் சிறிது முன்னேற்றம் காடடினான். கணித வாய்ப்பாடுகள் சிலவற்றை மனப்பாடம் செய்திருந்தான். எளிய கூட்டல், பெருக்கல்.வகுத்தல் போன்றவற்றிலும் தேர்ச்சி பெற்றான். அவனது பரவச நிலை அனுபவங்களுக்குப் பிறகு அவன் விரும்பிய நேரங்களில் பள்ளி செல்லவும், விரும்பிய பாடத்தைப் படிக்கவும் ராம்குமார் அவனை அனுமதித்தார். ஏனெனில் கதாதரனின் பரவச நிலைகளுக்குக் காரணம் வாய்வுக்கோளாறு என்றே ராம்குமார் நம்பினார்.
நோயால் அவதிப்படுகின்ற அவனை மேலும் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்று எண்ணினார் அவர். ஆசிரியரும் அவனை எதற்காகவும் வற்புறுத்தவில்லை. ஆகையால் பள்ளிப்படிப்பில் கதாதரனின் முன்னேற்றம் சிறிதளவே இருந்தது.
கதாதரனுக்கு வயது பன்னிரண்டு ஆகியது.
ராமேசுவரருக்கு இருபத்திரண்டு வயது. தங்கை சர்வமங்களாவிற்கு வயது ஒன்பது.
காமார்புகூருக்கு அருகிலுள்ள கௌர்ஹாடியைச்சேர்ந்த ராம்சதய் பந்த்யோபாத்யாயரின் தங்கையை ராமேசுவரருக்குத் திருமணம் செய்து வைத்தார் ராம்குமார். சர்வமங்களாவை ராம்சதய் திருமணம் செய்து கொண்டார். அதனால் வரதட்சணைக் கவலை இல்லாமற் போய் விட்டது.
இப்போது ராம்குமாரின் வீட்டில் குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்ச்சி ஒன்று நடந்தது.
தொடரும்
No comments:
Post a Comment