அன்னை சாரதாதேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு-பாகம்-33
தந்தையின் மரணத்திற்குப்பிறகு 1874 ஏப்ரலில் அன்னை தட்சிணேசுவரம் வந்தார். இந்த ச்சமயத்தில் தான் அவருக்காக சம்புமல்லிக் வீடு கட்டித்தந்தார். ஓராண்டு காலம் அந்த வீட்டில் வசித்த பிறகு மீண்டும் அன்னை நகபத்திற்கே வர நேர்ந்ததை முன்பே கண்டோம். குருதேவரின் நோய் குணமாகிய போது அன்னை வயிற்று நோயால் கடுமையாகத் தாக்கப்பட்டார். சிறந்த முறையில் சம்புமல்லிச் சிகிச்சையளித்ததால் அதிலிருந்து மீண்டார். உடல் நலம் பெற்று 1875 செப்டம்பரில் ஜெயராம்பாடிக்கு ச் சென்றார்.
கிராமத்திற்குச் சென்றதும் துரதிர்ஷ்டவசமாக மீண்டும் அதே நோயால் தாக்கப்பட்டார். சியாமா சுந்தரியும் அன்னையின் சகோதரர்களும் தங்களால் முடிந்த அளவு சிகிச்சை செய்தனர். என்றாலும் அன்னையின் நோய் தணியவில்லை. அவர் பிழைப்பாரா என்பதே சந்தேகமாகிவிட்டது. இதனைக்கேள்வியுற்ற குருதேவர் பெரிதும் மனம் கலங்கினார். மனிதப்பிறவி எடுத்ததன் லட்சியத்தை அடையாமலே அவள் இறந்துவிடுவாளா? இப்படி அகாலத்தில் இறந்து போவதற்காகவா அவள் பிறந்தாள், என்று ஹிருதயனிடம் திரும்பத்திரும்பக் கூறி மிகுந்த துக்கத்தில் வருந்தினார்.
அன்னையின் உடல்நிலை மிகவும் மோசமாகியது.நோயின் கடுமையால் உடல் முழுவதும் வீக்கம் கண்டது. கண்களிலிருந்து இடையறாது பெருகிற கண்ணீரால் பார்வை மங்கியது. பௌர்ணமி நிலவுகூடத் தமக்குக் கும்மிருட்டாக அப்போது தோன்றியதாகப் பிற்காலத்தில் அன்னை குறிப்பிட்டார். தொடர்ந்த வயிற்றுப்போக்கின் காரணமாக அவர் குளத்தின் கரையிலேயே கிடக்க வேண்டியிருந்தது. வாடிவதங்கி எலும்பும் தோலுமாகக் காட்சியளித்த தம் உடம்பைக் குளத்துநீரில் கண்ட அன்னை சீ வெட்கக்கேடு, இது தான் உடம்பு என்பது. இதைப்போய் இவ்வளவு பெரிதுபடுத்துவானேன். இதை விட்டுவிடலாம்.என்று எண்ணினார். அப்போது அவரது தம்பியான உமேஷ்,சிம்மவாஹினி கோயிலுக்குச் சென்று ஹத்யா விரதத்தை மேற்கொள்ளும் படிக் கூறினார். மனித முயற்சிகள் அனைத்தாலும் தன் நோய் குணமாகவில்லை என்பதை உணர்ந்தார் அன்னை. தம்பி கூறியது போல் இனி தெய்வத்தின் அருள் ஒன்றே தம்மைக் காக்கக்கூடும் என்று ஒரு திடமான முடிவுக்கு வந்தார். சிம்மவாஹினி கோயிலுக்குச் சென்று மரணமே வந்தாலும் தேவி அருள் பாலிக்கும் வரை உணவோ நீரோ உட்கொள்ளாத ஹத்யா என்ற கடுமையான விரதத்தை மேற்கொள்ள முடிவு செய்தார்.
தாயும் சகோதரர்களும் அறியாவண்ணம் ஒரு தோழியின் உதவியுடன் சிம்மவாஹினி யின் சன்னிதிக்கு அன்னை சென்றார். ஹத்யாவிரதத்தை மேற்கொண்டு சிம்மவாஹினியின் சன்னிதியில் வீழ்ந்து கிடந்தார். வயிற்றுப்போக்கின் காரணமாக உடல் வலுவிழந்து, குளக்கரைக்குச் செல்லும்போது தவழ்ந்தே செல்ல வேண்டியிருந்தது. இத்தனைக்கும் பிறகு தேவி தாமதிக்கவில்லை. வயிற்றுவலிக்கான மருந்தை சியாமாசுந்தரி தேவியிடமும் கண்கோளாறுக்கான மருந்தைத் தம்மிடம் தெரிவித்ததாக அன்னை கூறினார். இரண்டுமருந்துகளையும் அன்னை பயன்படுத்தினார். கண் பார்வை அன்றே துலங்கி விட்டது. அவரது மற்ற நோய்களும் விரைவில் நீங்கின. வேதனைக்கு உள்ளானார். சிகிச்சைக்காக பக்கத்து கிராமமாகிய கோயாபட் வதன் கஞ்சிற்கு அவரை அழைத்துச் சென்றனர் அங்குள்ள சிகிச்சை கைமேல் பலன் தரக்கூடியது. ஆனால் சிகிச்சை முறை பயங்கரமானது.வீக்கம் கண்டுகொள்ள பகுதியின்மேல் உடம்பில் வாழையிலையை வைத்து , அதன் மேல் நன்றாக எரியும் ஒருவகை மரக்கட்டையால் சூடு போடுவார் வைத்தியர். அந்தப் பகுதியிலுள்ள தோல் சூட்டினால் கருகிவிடுமாம். அங்குள்ள சிவன் கோயிலில் தான் இந்தச் சிகிச்சை நடைபெறும்.சூடுபோடும் போது நோயாளிகள் வேதனை தாளாமல் எழுந்து ஓடிவிடக்கூடும் என்பதால் அவர்களுடைய கைகால்களை வேறு சிலர் அழுத்திப் பிடித்துக் கொள்வார்கள். அதன் பின்னரே சிகிச்சை துவங்கும். ஆனால் மலரை விட மென்மையான அன்னை, தேவை ஏற்பட்டால் வஜ்ரத்தைவிடக் கடுமையாக இருக்க முடியும் என்பதை இந்தச் சிகிச்சையின் போது காட்டினார். தம்மை யாரும் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டியது இல்லை என்று கூறி இந்தக் கடினமான சிகிச்சையின் வேதனையை அமைதியாகத் தாங்கிக் கொண்டார். சில நாட்களில் அன்னையின் நோய் நீங்கியது. குருதேவரும் இந்தச் சிகிச்சையை ஒரு முறை மேற்கொண்டதாகத் தெரிய வருகிறது.
மூன்றாம் முறையாக 1877 ஜனவரியில் அன்னை ஜெயராம்பாடி வந்தார். அவர் திரும்புவதற்குள் தட்சிணேசுவரத்தில் வாழ்ந்து வந்த குருதேவரின் தாய் சந்திரமணிதேவி காலமாகிவிட்டிருந்தார்.
ஒரு முறை குருதேவரும் அன்னையும் சேர்ந்தே தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து வந்ததாகத் தெரிகிறது. 1880-ஆம்ஆண்டு வரை குருதேவர் ஒவ்வொரு வருடமும் காமார்புகூர் வந்து சில மாதங்கள் தங்குவது வழக்கம். இந்த முறை அன்னையும் ஹிருதயனும் உடன் வந்தனர். படகில் ஆரம்பாகுக்குப் போகும் வழியில் காமார்புகூருக்குத் தெற்கில் சிறிது தொலைவிலுள்ள பாலிதேவன் கஞ்ச் என்ற இடத்திற்கு வந்தனர். அங்கு வந்ததும் கடுமையான மழை பிடித்துக் கொண்டது. அந்த ஊரிலுள்ள ஒரு வணிகர், மகான் ஒருவரைத் தன் புதிய வீட்டில் மூன்று நாட்கள் தங்கச் செய்ய வேண்டும் என்று பேராவல் கொண்டிருந்தார். எனவே அந்த வணிகரின் வீட்டிலேயே இருவரும் மூன்று நாட்கள் தங்கிய பின்னர் காமார்புகூர் சென்றனர். வணிகரின் ஆசை இவ்வாறு நிறைவேறியது.
தந்தையின் மரணத்திற்குப்பிறகு 1874 ஏப்ரலில் அன்னை தட்சிணேசுவரம் வந்தார். இந்த ச்சமயத்தில் தான் அவருக்காக சம்புமல்லிக் வீடு கட்டித்தந்தார். ஓராண்டு காலம் அந்த வீட்டில் வசித்த பிறகு மீண்டும் அன்னை நகபத்திற்கே வர நேர்ந்ததை முன்பே கண்டோம். குருதேவரின் நோய் குணமாகிய போது அன்னை வயிற்று நோயால் கடுமையாகத் தாக்கப்பட்டார். சிறந்த முறையில் சம்புமல்லிச் சிகிச்சையளித்ததால் அதிலிருந்து மீண்டார். உடல் நலம் பெற்று 1875 செப்டம்பரில் ஜெயராம்பாடிக்கு ச் சென்றார்.
கிராமத்திற்குச் சென்றதும் துரதிர்ஷ்டவசமாக மீண்டும் அதே நோயால் தாக்கப்பட்டார். சியாமா சுந்தரியும் அன்னையின் சகோதரர்களும் தங்களால் முடிந்த அளவு சிகிச்சை செய்தனர். என்றாலும் அன்னையின் நோய் தணியவில்லை. அவர் பிழைப்பாரா என்பதே சந்தேகமாகிவிட்டது. இதனைக்கேள்வியுற்ற குருதேவர் பெரிதும் மனம் கலங்கினார். மனிதப்பிறவி எடுத்ததன் லட்சியத்தை அடையாமலே அவள் இறந்துவிடுவாளா? இப்படி அகாலத்தில் இறந்து போவதற்காகவா அவள் பிறந்தாள், என்று ஹிருதயனிடம் திரும்பத்திரும்பக் கூறி மிகுந்த துக்கத்தில் வருந்தினார்.
அன்னையின் உடல்நிலை மிகவும் மோசமாகியது.நோயின் கடுமையால் உடல் முழுவதும் வீக்கம் கண்டது. கண்களிலிருந்து இடையறாது பெருகிற கண்ணீரால் பார்வை மங்கியது. பௌர்ணமி நிலவுகூடத் தமக்குக் கும்மிருட்டாக அப்போது தோன்றியதாகப் பிற்காலத்தில் அன்னை குறிப்பிட்டார். தொடர்ந்த வயிற்றுப்போக்கின் காரணமாக அவர் குளத்தின் கரையிலேயே கிடக்க வேண்டியிருந்தது. வாடிவதங்கி எலும்பும் தோலுமாகக் காட்சியளித்த தம் உடம்பைக் குளத்துநீரில் கண்ட அன்னை சீ வெட்கக்கேடு, இது தான் உடம்பு என்பது. இதைப்போய் இவ்வளவு பெரிதுபடுத்துவானேன். இதை விட்டுவிடலாம்.என்று எண்ணினார். அப்போது அவரது தம்பியான உமேஷ்,சிம்மவாஹினி கோயிலுக்குச் சென்று ஹத்யா விரதத்தை மேற்கொள்ளும் படிக் கூறினார். மனித முயற்சிகள் அனைத்தாலும் தன் நோய் குணமாகவில்லை என்பதை உணர்ந்தார் அன்னை. தம்பி கூறியது போல் இனி தெய்வத்தின் அருள் ஒன்றே தம்மைக் காக்கக்கூடும் என்று ஒரு திடமான முடிவுக்கு வந்தார். சிம்மவாஹினி கோயிலுக்குச் சென்று மரணமே வந்தாலும் தேவி அருள் பாலிக்கும் வரை உணவோ நீரோ உட்கொள்ளாத ஹத்யா என்ற கடுமையான விரதத்தை மேற்கொள்ள முடிவு செய்தார்.
தாயும் சகோதரர்களும் அறியாவண்ணம் ஒரு தோழியின் உதவியுடன் சிம்மவாஹினி யின் சன்னிதிக்கு அன்னை சென்றார். ஹத்யாவிரதத்தை மேற்கொண்டு சிம்மவாஹினியின் சன்னிதியில் வீழ்ந்து கிடந்தார். வயிற்றுப்போக்கின் காரணமாக உடல் வலுவிழந்து, குளக்கரைக்குச் செல்லும்போது தவழ்ந்தே செல்ல வேண்டியிருந்தது. இத்தனைக்கும் பிறகு தேவி தாமதிக்கவில்லை. வயிற்றுவலிக்கான மருந்தை சியாமாசுந்தரி தேவியிடமும் கண்கோளாறுக்கான மருந்தைத் தம்மிடம் தெரிவித்ததாக அன்னை கூறினார். இரண்டுமருந்துகளையும் அன்னை பயன்படுத்தினார். கண் பார்வை அன்றே துலங்கி விட்டது. அவரது மற்ற நோய்களும் விரைவில் நீங்கின. வேதனைக்கு உள்ளானார். சிகிச்சைக்காக பக்கத்து கிராமமாகிய கோயாபட் வதன் கஞ்சிற்கு அவரை அழைத்துச் சென்றனர் அங்குள்ள சிகிச்சை கைமேல் பலன் தரக்கூடியது. ஆனால் சிகிச்சை முறை பயங்கரமானது.வீக்கம் கண்டுகொள்ள பகுதியின்மேல் உடம்பில் வாழையிலையை வைத்து , அதன் மேல் நன்றாக எரியும் ஒருவகை மரக்கட்டையால் சூடு போடுவார் வைத்தியர். அந்தப் பகுதியிலுள்ள தோல் சூட்டினால் கருகிவிடுமாம். அங்குள்ள சிவன் கோயிலில் தான் இந்தச் சிகிச்சை நடைபெறும்.சூடுபோடும் போது நோயாளிகள் வேதனை தாளாமல் எழுந்து ஓடிவிடக்கூடும் என்பதால் அவர்களுடைய கைகால்களை வேறு சிலர் அழுத்திப் பிடித்துக் கொள்வார்கள். அதன் பின்னரே சிகிச்சை துவங்கும். ஆனால் மலரை விட மென்மையான அன்னை, தேவை ஏற்பட்டால் வஜ்ரத்தைவிடக் கடுமையாக இருக்க முடியும் என்பதை இந்தச் சிகிச்சையின் போது காட்டினார். தம்மை யாரும் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டியது இல்லை என்று கூறி இந்தக் கடினமான சிகிச்சையின் வேதனையை அமைதியாகத் தாங்கிக் கொண்டார். சில நாட்களில் அன்னையின் நோய் நீங்கியது. குருதேவரும் இந்தச் சிகிச்சையை ஒரு முறை மேற்கொண்டதாகத் தெரிய வருகிறது.
மூன்றாம் முறையாக 1877 ஜனவரியில் அன்னை ஜெயராம்பாடி வந்தார். அவர் திரும்புவதற்குள் தட்சிணேசுவரத்தில் வாழ்ந்து வந்த குருதேவரின் தாய் சந்திரமணிதேவி காலமாகிவிட்டிருந்தார்.
ஒரு முறை குருதேவரும் அன்னையும் சேர்ந்தே தட்சிணேசுவரத்திலிருந்து வந்ததாகத் தெரிகிறது. 1880-ஆம்ஆண்டு வரை குருதேவர் ஒவ்வொரு வருடமும் காமார்புகூர் வந்து சில மாதங்கள் தங்குவது வழக்கம். இந்த முறை அன்னையும் ஹிருதயனும் உடன் வந்தனர். படகில் ஆரம்பாகுக்குப் போகும் வழியில் காமார்புகூருக்குத் தெற்கில் சிறிது தொலைவிலுள்ள பாலிதேவன் கஞ்ச் என்ற இடத்திற்கு வந்தனர். அங்கு வந்ததும் கடுமையான மழை பிடித்துக் கொண்டது. அந்த ஊரிலுள்ள ஒரு வணிகர், மகான் ஒருவரைத் தன் புதிய வீட்டில் மூன்று நாட்கள் தங்கச் செய்ய வேண்டும் என்று பேராவல் கொண்டிருந்தார். எனவே அந்த வணிகரின் வீட்டிலேயே இருவரும் மூன்று நாட்கள் தங்கிய பின்னர் காமார்புகூர் சென்றனர். வணிகரின் ஆசை இவ்வாறு நிறைவேறியது.
No comments:
Post a Comment