அன்னை சாரதாதேவியின் வாழ்க்கை வரலாறு-பாகம்-32
-
இது வரை நாம் அன்னையின் தனிவாழ்கையையும் குருதேவருடனான அவரது தொடர்பையும் தான் பொதுவாக கண்டோம். ஒரு மகளாக. சகோதரியாக, அவரது வாழ்க்கையை இப்போது பார்ப்போம். குடும்பத்தில் மூத்தவர் அன்னை. அவருக்கு அடுத்தவரும் ஒரே சகோதரியுமான காதம்பினி திருமணம் முடிந்த சிறிது காலத்தில் இறந்து விட்டார். அவருக்குக் குழந்தைகளும் இல்லை. காதம்பினிக்குப் பின் பிரசன்ன குமார், உமேஷ்சந்திரர்,காளிகுமார், வரதபிரசாதர், அபய சரணர் என்ற ஐந்து சகோதரர்கள். இவர்களுள் உமேஷ் பதினெட்டு வயதிலேயே இறந்துவிட்டார். பிரசன்னரின் மனைவி ராம்பிரியா தேவி, அவர்களுக்கு நளினி, சுசீலா(மாக்கு) என்று இரு பெண்கள். ராம்பிரியாவின் மரணத்திற்குப் பின்னர் பிரசன்னர் சுவாசினி தேவியை மணந்து கமலா, விமலா என்று பெண்களையும்., கணபதி என்ற மகனையும் பெற்றார். காளி சுபோத்பாலா தேவியை மணந்து பூதேவ், ராதாரமணன் என்ற பிள்ளைகளுக்கு த் தந்தையானார். அபயரின் மனைவி சுரபாலா. இவர்களின் ஒரே மகள் ராதாராணி. செல்லமாக ராதுமற்றும் ராதி என்று அழைக்கப்பட்ட இவள் அன்னையின் பிற்கால வாழ்வில் முக்கிய இடம் பெற்றவள். பெற்றோர் உடன் பிறந்தோர், உறவினர் என்று குடும்பத்தில் ஒவ்வொருவரின் நலனிலும் அன்னை மிகுந்த அக்கறை காட்டினார்.
அன்னை தடசிணேசுவரத்தில் வாழ்ந்த பதின்மூன்று வருடங்களில் ஏழு முறைகளாவது ஜெயம்பாடிக்குச் சென்று தங்கி இருக்கிறார். முதன்முதலாக 1873 அக்டோபரில் சென்று ஒன்றரை ஆண்டுகள் தங்கித் திரும்பினார். 1874 ஏப்ரல் 26-ஆம் நாள் அவரது தந்தை ராமசந்திரர் காலமானார். அவரது மரணம் அன்னையின் குடும்பத்தை வறுமையில் ஆழ்த்தியது. ஏனெனில் அவர் ஒருவர் தான் சம்பாதித்து வந்தார். நிலத்திலிருந்து கிடைத்த ஏதோ வருமானமும், அவரது மரணத்திற்கு ப்பின் நிலத்தைக் கவனிப்பதற்குச் சரியான ஆளில்லாததால் குறைந்தது.
பிரசன்னரும் தம்பியர் மூவரும் மிகவும் சிறியவர்கள். பிரசன்னர் புரோகிதத் தொழில் செய்வதற்கு அவசியமான படிப்பைக்கூட முடிக்காத இளம் வயதினராக இருந்தார். இதனால் குடும்ப ச்சுமை முழுவதும் கணவனை இழந்து நின்ற சியாமளசுந்தரியின் தலையில் விழுந்தது. திட மனம் வாய்க்கப் பெற்றிருந்த அவர் துவண்டு விட வில்லை. அருகிலுள்ள பானர்ஜி குடும்பத்தினருக்கு நெல் குத்திக் கொடுத்தும், சமையல் வேலைகள் செய்தும் கிடைத்த ஊதியத்தைக் கொண்டு குடும்பத்தை நடத்தினார். குழந்தைகளின் படிப்பு வீணாகி விடக்கூடாது என்று , அவர்களுள் மூவரைத் தன் உறவினர்கள் வீடுகளில் அனுப்பினார். அந்த உறவினர்கள் அவர்களின் கல்விப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டனர்.
இந்தத் துயரம் மிகுந்த காலத்தில் , அன்னை தம் தாய்க்கு உற்ற துணையாக இருந்தார். கணவனை இழந்த தாய்க்கு ஆறுதலையும் மன தைரியத்தையும் அளித்ததுடன் நெல் குத்துவது போன்ற கடுமையான வேலைகளில் ஈடுபட்டு, குடும்ப வருமானத்தை உயர்த்தவும் உழைத்தார். காலப்போக்கில் நிலைமை சற்று சீர்பட்டது. பிரசன்னர் தன் படிப்பை முடித்துக்கொண்டு கல்கத்தா சென்று அங்கே புரோகிதராகப் பணியாற்றி, ஓரளவிற்கு சம்பாதிக்கத் துவங்கினார். காளியும். வரதரும் நிலத்தைக் கவனித்துக் கொண்டனர். எல்லோருக்கும் இளையவரும் புத்திசாலியுமான அபயர், சில நண்பர்களின் உதவியுடன் மருத்துவக் கல்விக்காக கல்கத்தா அனுப்பப்பட்டார். படிப்பை முடித்த அபயர் துரதிஷ்டவசமாக இளமையிலேயே மரணம் அடைந்தார். சகோதரர்களை மிகவும் நேசித்தார் அன்னை அவரது அரவணைப்பில் வளர்ந்த அவர்கள், வளர்ந்த பிறகும் அவருடைய உதவியையும் வழிகாட்டுதலையுமே எதிர் பார்த்தனர்.
உலகை தாங்குபவளான ஜகத்தாத்ரி தேவியை வழிபட்டதும் குடும்ப வறுமை தீர ஒரு காரணமாயிற்று. அந்த வருடம் காளி பூஜை வந்தது. ஏழ்மையின் காரணமாக சியாமாசுந்தரியால் தன் வீட்டில் பூஜை செய்ய முடியவில்லை. எனவே அந்த ஊரில் நவ முகர்ஜி என்பவர் செய்த கூட்டுப் பூஜையில் தன் பங்கிற்கு சிறிது அரிசி மற்றும் பிற பொருட்களைக் கொண்டு போய்க் கொடுத்தார். இத்தனை வறுமையிலும் எவ்வளவோ பக்தி சிரத்தையுடன் அவர் இவற்றையெல்லாம் சேகரித்திருந்தார். ஆனால் சியாமாவின் குடும்பத்துடன் இருந்த சிறு மனத்தாங்கல் காரணமாக அந்தப் பொருட்களை வாங்க நவ முகர்ஜி மறுத்துவிட்டார். சியாமாவின் மனம் வேதனையில் ஆழ்ந்தது. அன்றிரவு அவருக்கு ஓர் அற்புதக் கனவு வந்தது. அதில் செக்க சிவந்த தேவி ஒருத்தி தோன்றினாள். கால் மேல் கால் போட்டபடி கதவின் அருகே அமர்ந்திருந்த அவள் சியாமாவிடம் ” நீ ஏன் அழுகிறாய்? கவலைப்படாதே. நீ காளிக்காக வைத்திருப்பதை நான் ஏற்றுக்கொள்கிறேன் என்றாள். சியாமாவுக்கு ஒரே மகிழ்ச்சி, ஆமாம். நீ யார்? என்று கேட்டாள். நான் உலகைத் தாங்குபவள்,ஜகத்தாத்ரி என்றாள் தேவி . கனவு கலைந்தது.
பொழுது விடிந்ததும் அவர் அன்னையை அழைத்து சாரதா. கால்மேல் கால் போட்டபடி சிவந்த வண்ணத்தில் காட்சி அளிக்கின்ற தேவி யார்? என்று கேட்டார். அதற்க அன்னை ”ஜகத்தாத்ரி” என்று பதிலளித்தார். நான் நம் வீட்டில் ஜகத்தாத்ரி பூஜை” செய்யப்போகிறேன் என்று கூறி அதற்கான ஏற்பாடுகளைத் தொடங்கினார். எப்படியோ சிரமப்பட்டு கடன் எல்லாம் வாங்கி பூஜைக்கான ஆயுத்தங்களைச் செய்தார். பிரசன்னர் தட்சிணேசுவரம் சென்று குருதேவரைப் பூஜையில் கலந்து கொள்ளுமாறு அழைத்தார். குருதேவர் மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் , ஓ தேவி வருகிறாளா,? வரட்டும், வரட்டும் மிகவும் நல்லது.நான் அங்கேயே இருப்பது போல் தான், பூஜை நடக்கட்டும். அது வீட்டிற்கு நன்மை செய்யும் என்று கூறி பிரசன்னரை அனுப்பினார். அவர் வரவில்லை உரிய நாளில் பூஜை சிறப்பாக நடைபெற்றது.
அடுத்த ஆண்டும் ஜகத்தாத்ரி பூஜை செய்ய விழைந்தார். சியாமா அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்யும் படி கூறிய போது அன்னை, ஒரு முறை செய்ததே போதும் ஆண்டுதோறும் என்னால் சிரமப்படமுடியாது” என்று கூறிவிட்டார். அன்றிரவு அன்னைக்கு ஒரு கனவு வந்தது. அன்னை பின்னாளில் அது பற்றிக் கூறினார். ஜகத்தாத்ரி தேவியும் அவளது தோழியரான ஜயா,விஜயா ஆகியோரும் என் கனவில் தோன்றினர். அந்தக்காட்சி இன்னும் என் மனத்தில் பசுமையாக இருக்கிறது. அவர்கள் என்னிடம் அப்படியானால் நாங்களெல்லாம் போக வேண்டியதுதானா? என்று கேட்டனர்.நீங்கள் யார்? என்று நான் கேட்டேன். நான் தான் ஜகத்தாத்ரி என்று அவர்களுள் ஒருத்தி பதில் கூறினாள். உடனே நான் வேண்டாம், வேண்டாம். நீங்கள் ஏன் போக வேண்டும். இங்கேயே இருங்கள். நான் உங்களைப் போகும்படி கூறவில்லையே! என்று பதில் சொன்னேன். அப்போதிலிருந்து ஆண்டு தோறும் அன்னையின் வீட்டில் ஜகத்தாத்ரி பூஜை சிறப்பாகக் கொண்டாடப்பட்டுவந்தது. தட்சிணேசுவரத்தில் இருந்தாலும் பூஜையின் போது ஜெயம்பாடிக்கு வந்து பூஜைக்கான ஏற்பாடுகளை அன்னையே கவனிப்பார். பாத்திரங்களைக் கழுவுவது முதல் மற்ற எல்லா ஏற்பாடுகளையும் தாமே முன்னின்று செய்வார். அந்த நாட்களில் வேலைகளில் அவருக்கு உதவக்கூட யாரும் இல்லை. பிற்காலத்தில் அன்னையே பாத்திரங்களைத் தேய்த்துக் கஷ்டப்படுவதைக் கண்ட யோகின் மண்பாண்டங்களுக்குப்பதில் மரப்பாத்திரங்களை வாங்கித் தந்தார். அதோடு பூஜைக்கு வேண்டிய அரிசிக்கான சிறு வயலும் வாங்கித்தந்தார்.
பன்னிரு வருடங்களுக்குப் பின்னர் அந்தப்பூஜையை நிறுத்த எண்ணினார் அன்னை. ஆனால் மீண்டும் கனவில் ஜகத்தாத்ரி தேவி தோன்றி முன்போலவே கேட்டாள். அன்னை தேவியின் திருப்பாதங்களைப் பற்றிக்கொண்டு வேண்டாம் தாயே இனி நீ எங்கும் போக வேண்டாம் ஆண்டுதோறும் உன்னை வழிபடுவேன் என்று கூறினார்.
-
இது வரை நாம் அன்னையின் தனிவாழ்கையையும் குருதேவருடனான அவரது தொடர்பையும் தான் பொதுவாக கண்டோம். ஒரு மகளாக. சகோதரியாக, அவரது வாழ்க்கையை இப்போது பார்ப்போம். குடும்பத்தில் மூத்தவர் அன்னை. அவருக்கு அடுத்தவரும் ஒரே சகோதரியுமான காதம்பினி திருமணம் முடிந்த சிறிது காலத்தில் இறந்து விட்டார். அவருக்குக் குழந்தைகளும் இல்லை. காதம்பினிக்குப் பின் பிரசன்ன குமார், உமேஷ்சந்திரர்,காளிகுமார், வரதபிரசாதர், அபய சரணர் என்ற ஐந்து சகோதரர்கள். இவர்களுள் உமேஷ் பதினெட்டு வயதிலேயே இறந்துவிட்டார். பிரசன்னரின் மனைவி ராம்பிரியா தேவி, அவர்களுக்கு நளினி, சுசீலா(மாக்கு) என்று இரு பெண்கள். ராம்பிரியாவின் மரணத்திற்குப் பின்னர் பிரசன்னர் சுவாசினி தேவியை மணந்து கமலா, விமலா என்று பெண்களையும்., கணபதி என்ற மகனையும் பெற்றார். காளி சுபோத்பாலா தேவியை மணந்து பூதேவ், ராதாரமணன் என்ற பிள்ளைகளுக்கு த் தந்தையானார். அபயரின் மனைவி சுரபாலா. இவர்களின் ஒரே மகள் ராதாராணி. செல்லமாக ராதுமற்றும் ராதி என்று அழைக்கப்பட்ட இவள் அன்னையின் பிற்கால வாழ்வில் முக்கிய இடம் பெற்றவள். பெற்றோர் உடன் பிறந்தோர், உறவினர் என்று குடும்பத்தில் ஒவ்வொருவரின் நலனிலும் அன்னை மிகுந்த அக்கறை காட்டினார்.
அன்னை தடசிணேசுவரத்தில் வாழ்ந்த பதின்மூன்று வருடங்களில் ஏழு முறைகளாவது ஜெயம்பாடிக்குச் சென்று தங்கி இருக்கிறார். முதன்முதலாக 1873 அக்டோபரில் சென்று ஒன்றரை ஆண்டுகள் தங்கித் திரும்பினார். 1874 ஏப்ரல் 26-ஆம் நாள் அவரது தந்தை ராமசந்திரர் காலமானார். அவரது மரணம் அன்னையின் குடும்பத்தை வறுமையில் ஆழ்த்தியது. ஏனெனில் அவர் ஒருவர் தான் சம்பாதித்து வந்தார். நிலத்திலிருந்து கிடைத்த ஏதோ வருமானமும், அவரது மரணத்திற்கு ப்பின் நிலத்தைக் கவனிப்பதற்குச் சரியான ஆளில்லாததால் குறைந்தது.
பிரசன்னரும் தம்பியர் மூவரும் மிகவும் சிறியவர்கள். பிரசன்னர் புரோகிதத் தொழில் செய்வதற்கு அவசியமான படிப்பைக்கூட முடிக்காத இளம் வயதினராக இருந்தார். இதனால் குடும்ப ச்சுமை முழுவதும் கணவனை இழந்து நின்ற சியாமளசுந்தரியின் தலையில் விழுந்தது. திட மனம் வாய்க்கப் பெற்றிருந்த அவர் துவண்டு விட வில்லை. அருகிலுள்ள பானர்ஜி குடும்பத்தினருக்கு நெல் குத்திக் கொடுத்தும், சமையல் வேலைகள் செய்தும் கிடைத்த ஊதியத்தைக் கொண்டு குடும்பத்தை நடத்தினார். குழந்தைகளின் படிப்பு வீணாகி விடக்கூடாது என்று , அவர்களுள் மூவரைத் தன் உறவினர்கள் வீடுகளில் அனுப்பினார். அந்த உறவினர்கள் அவர்களின் கல்விப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டனர்.
இந்தத் துயரம் மிகுந்த காலத்தில் , அன்னை தம் தாய்க்கு உற்ற துணையாக இருந்தார். கணவனை இழந்த தாய்க்கு ஆறுதலையும் மன தைரியத்தையும் அளித்ததுடன் நெல் குத்துவது போன்ற கடுமையான வேலைகளில் ஈடுபட்டு, குடும்ப வருமானத்தை உயர்த்தவும் உழைத்தார். காலப்போக்கில் நிலைமை சற்று சீர்பட்டது. பிரசன்னர் தன் படிப்பை முடித்துக்கொண்டு கல்கத்தா சென்று அங்கே புரோகிதராகப் பணியாற்றி, ஓரளவிற்கு சம்பாதிக்கத் துவங்கினார். காளியும். வரதரும் நிலத்தைக் கவனித்துக் கொண்டனர். எல்லோருக்கும் இளையவரும் புத்திசாலியுமான அபயர், சில நண்பர்களின் உதவியுடன் மருத்துவக் கல்விக்காக கல்கத்தா அனுப்பப்பட்டார். படிப்பை முடித்த அபயர் துரதிஷ்டவசமாக இளமையிலேயே மரணம் அடைந்தார். சகோதரர்களை மிகவும் நேசித்தார் அன்னை அவரது அரவணைப்பில் வளர்ந்த அவர்கள், வளர்ந்த பிறகும் அவருடைய உதவியையும் வழிகாட்டுதலையுமே எதிர் பார்த்தனர்.
உலகை தாங்குபவளான ஜகத்தாத்ரி தேவியை வழிபட்டதும் குடும்ப வறுமை தீர ஒரு காரணமாயிற்று. அந்த வருடம் காளி பூஜை வந்தது. ஏழ்மையின் காரணமாக சியாமாசுந்தரியால் தன் வீட்டில் பூஜை செய்ய முடியவில்லை. எனவே அந்த ஊரில் நவ முகர்ஜி என்பவர் செய்த கூட்டுப் பூஜையில் தன் பங்கிற்கு சிறிது அரிசி மற்றும் பிற பொருட்களைக் கொண்டு போய்க் கொடுத்தார். இத்தனை வறுமையிலும் எவ்வளவோ பக்தி சிரத்தையுடன் அவர் இவற்றையெல்லாம் சேகரித்திருந்தார். ஆனால் சியாமாவின் குடும்பத்துடன் இருந்த சிறு மனத்தாங்கல் காரணமாக அந்தப் பொருட்களை வாங்க நவ முகர்ஜி மறுத்துவிட்டார். சியாமாவின் மனம் வேதனையில் ஆழ்ந்தது. அன்றிரவு அவருக்கு ஓர் அற்புதக் கனவு வந்தது. அதில் செக்க சிவந்த தேவி ஒருத்தி தோன்றினாள். கால் மேல் கால் போட்டபடி கதவின் அருகே அமர்ந்திருந்த அவள் சியாமாவிடம் ” நீ ஏன் அழுகிறாய்? கவலைப்படாதே. நீ காளிக்காக வைத்திருப்பதை நான் ஏற்றுக்கொள்கிறேன் என்றாள். சியாமாவுக்கு ஒரே மகிழ்ச்சி, ஆமாம். நீ யார்? என்று கேட்டாள். நான் உலகைத் தாங்குபவள்,ஜகத்தாத்ரி என்றாள் தேவி . கனவு கலைந்தது.
பொழுது விடிந்ததும் அவர் அன்னையை அழைத்து சாரதா. கால்மேல் கால் போட்டபடி சிவந்த வண்ணத்தில் காட்சி அளிக்கின்ற தேவி யார்? என்று கேட்டார். அதற்க அன்னை ”ஜகத்தாத்ரி” என்று பதிலளித்தார். நான் நம் வீட்டில் ஜகத்தாத்ரி பூஜை” செய்யப்போகிறேன் என்று கூறி அதற்கான ஏற்பாடுகளைத் தொடங்கினார். எப்படியோ சிரமப்பட்டு கடன் எல்லாம் வாங்கி பூஜைக்கான ஆயுத்தங்களைச் செய்தார். பிரசன்னர் தட்சிணேசுவரம் சென்று குருதேவரைப் பூஜையில் கலந்து கொள்ளுமாறு அழைத்தார். குருதேவர் மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் , ஓ தேவி வருகிறாளா,? வரட்டும், வரட்டும் மிகவும் நல்லது.நான் அங்கேயே இருப்பது போல் தான், பூஜை நடக்கட்டும். அது வீட்டிற்கு நன்மை செய்யும் என்று கூறி பிரசன்னரை அனுப்பினார். அவர் வரவில்லை உரிய நாளில் பூஜை சிறப்பாக நடைபெற்றது.
அடுத்த ஆண்டும் ஜகத்தாத்ரி பூஜை செய்ய விழைந்தார். சியாமா அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்யும் படி கூறிய போது அன்னை, ஒரு முறை செய்ததே போதும் ஆண்டுதோறும் என்னால் சிரமப்படமுடியாது” என்று கூறிவிட்டார். அன்றிரவு அன்னைக்கு ஒரு கனவு வந்தது. அன்னை பின்னாளில் அது பற்றிக் கூறினார். ஜகத்தாத்ரி தேவியும் அவளது தோழியரான ஜயா,விஜயா ஆகியோரும் என் கனவில் தோன்றினர். அந்தக்காட்சி இன்னும் என் மனத்தில் பசுமையாக இருக்கிறது. அவர்கள் என்னிடம் அப்படியானால் நாங்களெல்லாம் போக வேண்டியதுதானா? என்று கேட்டனர்.நீங்கள் யார்? என்று நான் கேட்டேன். நான் தான் ஜகத்தாத்ரி என்று அவர்களுள் ஒருத்தி பதில் கூறினாள். உடனே நான் வேண்டாம், வேண்டாம். நீங்கள் ஏன் போக வேண்டும். இங்கேயே இருங்கள். நான் உங்களைப் போகும்படி கூறவில்லையே! என்று பதில் சொன்னேன். அப்போதிலிருந்து ஆண்டு தோறும் அன்னையின் வீட்டில் ஜகத்தாத்ரி பூஜை சிறப்பாகக் கொண்டாடப்பட்டுவந்தது. தட்சிணேசுவரத்தில் இருந்தாலும் பூஜையின் போது ஜெயம்பாடிக்கு வந்து பூஜைக்கான ஏற்பாடுகளை அன்னையே கவனிப்பார். பாத்திரங்களைக் கழுவுவது முதல் மற்ற எல்லா ஏற்பாடுகளையும் தாமே முன்னின்று செய்வார். அந்த நாட்களில் வேலைகளில் அவருக்கு உதவக்கூட யாரும் இல்லை. பிற்காலத்தில் அன்னையே பாத்திரங்களைத் தேய்த்துக் கஷ்டப்படுவதைக் கண்ட யோகின் மண்பாண்டங்களுக்குப்பதில் மரப்பாத்திரங்களை வாங்கித் தந்தார். அதோடு பூஜைக்கு வேண்டிய அரிசிக்கான சிறு வயலும் வாங்கித்தந்தார்.
பன்னிரு வருடங்களுக்குப் பின்னர் அந்தப்பூஜையை நிறுத்த எண்ணினார் அன்னை. ஆனால் மீண்டும் கனவில் ஜகத்தாத்ரி தேவி தோன்றி முன்போலவே கேட்டாள். அன்னை தேவியின் திருப்பாதங்களைப் பற்றிக்கொண்டு வேண்டாம் தாயே இனி நீ எங்கும் போக வேண்டாம் ஆண்டுதோறும் உன்னை வழிபடுவேன் என்று கூறினார்.
No comments:
Post a Comment